Η ρωσσο-ουκρανική κρίση είναι σημαντικό μάθημα επαναστατικής στρατηγικής

Όπως έχει γραφτεί ξανά σε προηγούμενο άρθρο, το θέατρο πολέμου στην Ουκρανία δεν αφορά άμεσα τον Ελληνισμό, αλλά είναι το καλύτερο σχολείο για επαναστάτες που σκέπτονται με όρους δεκαετιών ή και αιώνων.

Υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες υπό τις οποίες μπορούμε να δούμε την σύρραξη.

Μία οπτική γωνία είναι ότι θέλουμε την διάλυση και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, και της Ευρασιατικής Ενώσεως.

Μία άλλη οπτική γωνία είναι ότι ένας μακροχρόνιος πόλεμος φθοράς, μπορεί να δώσει κίνητρα για εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα εντός ρωσσικών συνόρων, και εντός ευρωπαϊκών συνόρων.

Ένας Έλλην στρατηγιστής, πρέπει να φέρνει υποθετικώς τον εαυτό του πότε στην θέση του Ζελένσκι, και πότε στην θέση του Πούτιν. Τί θα κάναμε αν ήμασταν στην θέση του Ζελένσκι, ειδικώς πριν ξεσπάσει ο πόλεμος;

Οι ουκρανικές υπηρεσίες ασφαλείας έπρεπε να χρηματοδοτούν όλα τα εθνικά πολιτιστικά ιδρύματα εντός Ρωσσίας και όλα τα αποσχιστικά κινήματα στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία μέχρι το Βλαδιβοστόκ, ώστε αν ξεσπούσε πόλεμος στα ρωσσο-ουκρανικά σύνορα, αμέσως να ζητούσαν απόσχιση όλες οι εθνότητες εντός της ρωσσικής ομοσπονδίας. Η Ρωσσία θα ευρίσκετο απέναντι σε πολλά ανοικτά μέτωπα. Ακόμη και τώρα δεν είναι αργά για μία τέτοια προσέγγιση.

Αν ήμασταν στην θέση του Πούτιν, τί θα κάναμε; Οι ρωσσικές υπηρεσίες ασφαλείας έπρεπε να χρηματοδοτούν όλες τις αντιδυτικές, αριστερές, αντικαπιταλιστικές, εθνικιστικές (εκτός Ρωσσίας) οργανώσεις οι οποίες θα απαιτούσαν την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ώστε αν ξεσπούσε πόλεμος στην Ουκρανία, αμέσως να ετίθετο ζήτημα διαλύσεως ΕΕ/ΝΑΤΟ εκ των ένδον. ΝΑΤΟ και ΕΕ θα αντιμετώπιζαν πολλαπλά εσωτερικά μέτωπα συγκρούσεων.

Στην στρατιωτική ορολογία ονομάζονται war games, για να εξασκούνται οι στρατιωτικές μονάδες. Πχ στην σύγκρουση ναζιστικών και σοβιετικών μονάδων στο Ανατολικό Μέτωπο κατά την διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, αδιαφορώντας για τις ιδεολογικές ταυτότητες, θα πρέπει να θέσουμε τον εαυτό μας στην θέση των σοβιετικών στρατευμάτων και να δούμε τί θα έπρεπε να γίνει, και τί δεν έγινε. Και μετά να θέσουμε τον εαυτό μας στην θέση των ναζιστικών στρατευμάτων, και να εξετάσουμε τί έγινε σωστά, και τί λάθος.

Οι Αμερικανικές στρατιωτικές ακαδημίες μετά από κάθε πόλεμο συντάσσουν εκθέσεις με τον τίτλο lessons learned, και προσπαθούν να αναλύσουν τί έκαναν σωστά, και τί λάθος τα Αμερικανικά στρατεύματα.

Είχα γράψει παλαιότερα ότι αν δεν φύγουμε άμεσα από την ΕΕ, σε βάθος χρόνου η ΕΕ σχεδιάζει τον ήπιο αφανισμό των εθνοτήτων που την απαρτίζουν δια της αφομοιώσεως. Αν η ΕΕ ανακηρυχθεί επισήμως (de jure) σε ομοσπονδιακό κράτος, η όποια προσπάθεια της Ελλάδος για απεγκλωβισμό από την ΕΕ θα χαρακτηριστεί ως απόσχιση εδαφών.

Και οι ευρωπαίοι "πατριώτες" θα στείλουν ομοσπονδιακά στρατεύματα για την καταστολή της "τρομοκρατικής", "φασιστικής", "ναζιστικής" εξεγέρσεως. Διάφοροι ψιττακοί της δημοσιογραφίας, τότε θα μιλούν για ιστορική "ενότητα" Ελλάδος-Ευρώπης. Θα μας λένε ότι αποτελούμε το ίδιο έθνος(ευρωπαϊκή ομοεθνία), ότι μοιραζόμαστε κοινή κουλτούρα, κλπ, κλπ. Τις ίδιες πομφόλυγες του ρωσσικού αφηγήματος.

Το ζήτημα είναι να αποκτήσουμε προπαγανδιστική ευελιξία και να ξέρουμε πότε θα χρησιμοποιούμε ενοποιητικά επιχειρήματα, και πότε διασπαστικά. Πχ για Κύπρο, Βόρειο Θράκη, Ανατολική Θράκη, Βόρειο Μακεδονία, Βόρειο Ήπειρο, Σικελία, Ιωνία, Εύξεινο Πόντο, θα χρησιμοποιούμε ενωτικά ιστορικά επιχειρήματα, ασχέτως τί λέει ο αντίπαλος. Ο αντίπαλος που κατέχει αυτά τα εδάφη και τους πληθυσμούς, θα μιλά για αποσχιστικές, ιμπεριαλιστικές εξαλλοσύνες. Αδιάφορον. Παντελώς αδιάφορον.

Ενώ όταν πρόκειται να διασπάσουμε αυτοκρατορίες ή ομοσπονδίες, πχ Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρασιατική Ένωση, νεο-οθωμανική αυτοκρατορία, ομοσπονδιακή Ιταλία, θα μιλούμε για διαφορετικές εθνότητες, εθνική ανεξαρτησία, πολιτισμικό αυτοπροσδιορισμό, δικαίωμα λαϊκής/θρησκευτικής/γλωσσικής/εθνικής αυτοδιαθέσεως. Η αυτοκρατορική πλευρά θα ανταπαντά μιλώντας για τρομοκράτες, φασίστες, ρατσιστές, αναρχικούς, συμμορίτες, κομμουνιστές, κλπ, κλπ. Αδιάφορον. Έτσι είναι ο πόλεμος.

Προσπαθείς να κάνεις στον αντίπαλο, αυτό που δεν επιτρέπεις να σου κάνει. Προσπαθείς να τον αποτρέψεις από το να χρησιμοποιήσει τα ίδια όπλα με σένα. Προσπαθείς να βρεις τα αδύναμα σημεία του. Προσπαθείς να εφαρμόζεις όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά εις βάρος του εχθρού, αλλά εκατό μέτρα και εκατό σταθμά, όπως σε συμφέρει.

Ο πόλεμος δεν γίνεται για να επικρατήσει η αντικειμενική δικαιοσύνη. Όποιος το πιστεύει είναι ηλίθιος. Ο πόλεμος γίνεται για να επικρατήσει το δίκαιο του ενός εις βάρος του δικαίου του άλλου.

Είναι λάθος να ασχολούνται κάποιοι περιοριστικώς με το άν οι Ουκρανοί είναι νεοφασίστες, ή αν οι Ρώσσοι θέλουν να αναβιώσουν την αυτοκρατορία τους.

Κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, και η ρωσσική αυτοκρατορία, και η γερμανική αυτοκρατορία αφ' ενός προσπαθούσαν να καταστείλουν κοινωνικές και εθνικές εξεγέρσεις εντός των συνόρων τους, αφ' ετέρου προσπαθούσαν να υποκινήσουν κοινωνικές και εθνικές επαναστάσεις στα εδάφη της αντιπάλου αυτοκρατορίας. Φυσικά χρησιμοποιούσαν διαφορετικό αφήγημα στις δύο περιπτώσεις.

Tίποτε το περίεργο, business as usual.

Το ζήτημα είναι να κατανοήσουν οι Έλληνες πώς χαράσσεται μία επαναστατική στρατηγική, ποιοί πρέπει να είναι οι επαναστατικοί στόχοι, και πώς φέρνουμε εις πέρας τον επαναστατικό πόλεμο.