Από την ημέρα που οι
δωσίλογοι υπέταξαν την Ελλάδα στην Τρόικα, ένα σημαντικό ποσοστό του Ελληνικού
Λαού έχει διανύσει μεγάλη ιδεολογική απόσταση. Έχει φθάσει στο σημείο να
κατανοεί ότι το δίλημμα είναι ποιός θα διαλυθεί πρώτος: το ευρώ ή η Ελλάδα;
Η διαδικασία
συνειδητοποιήσεως του προβλήματος εθνικής ανεξαρτησίας παρακωλύεται κυρίως από
τα αντιμνημονιακά κυνοβουλευτικά κόμματα.
Κεντροαριστεροί,
κομμουνιστές, εθνικιστές, φιλελεύθεροι, οι οποίοι δεν ψήφισαν το μνημόνιο,
αρνούνται να συστρατευθούν με τους Πατριώτες στο ζήτημα του εθνικού νομίσματος.
Προπαγανδίζουν το
εξής αισχρό ψεύδος: «Το νόμισμα δεν έχει σημασία, είτε ευρώ, είτε δραχμή, είναι
το ίδιο πράγμα». «Αυτό που έχει σημασία, είναι η παραγωγή», μας λένε.
Όταν εκστομίζουν μία
τέτοια ανοησία οι αριστεροί, είναι σαν να ομολογούν την ιδεολογική τους χρεωκοπία.
Ομολογούν ότι δεν έχουν μελετήσει ούτε την άλφα-βήτα του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Βασική αρχή των Μάρξ
και Λένιν είναι ότι το αστικό κράτος δεν είναι ουδέτερο. Προστατεύει τα
συμφέροντα των αστών εις βάρος των προλετάριων. Η αστική δημοκρατία, το αστικό
κοινοβούλιο, και οι αστικές ένοπλες δυνάμεις, είναι μηχανισμοί επιβολής της
αστικής εξουσίας, καταπιέζοντας τα πτωχότερα στρώματα του πληθυσμού. Ο Λένιν
στο έργο του, «Κράτος και Επανάσταση», επαναλαμβάνει διαρκώς ότι το
επαναστατημένο προλεταριάτο πρέπει να τσακίσει το αστικό κράτος, και να
οικοδομήσει ένα προλεταριακό κράτος εξ αρχής.