Το αντιμνημονιακό στρατόπεδο με την εκλογική του ήττα, μας δίδαξε τί δεν πρέπει να κάνουμε στην προεκλογική μας εκστρατεία.
Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης
Ιουνίου στα πατριωτικά ιστολόγια διαβάζουμε φράσεις όπως, «τώρα δεν έχουμε το
δικαίωμα να μιλάμε, όποιος διαμαρτυρηθεί για τα χαράτσια ας πρόσεχε, είμαστε
αδιόρθωτοι ως λαός», κλπ.
Εκτός από έλλειψη ψυχραιμίας,
τέτοιες απόψεις δείχνουν και άγνοια πολιτικής ψυχολογίας. Δεν χρειάζεται
αυτομαστίγωμα. Χρειάζεται ψύχραιμη ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος.
Αν ο ορισμός της τρέλλας είναι το να
επαναλαμβάνει κανείς ξανά και ξανά το ίδιο λάθος, αναμένοντας διαφορετικό
αποτέλεσμα, τότε δεν φταίει σε τίποτε ο Ελληνικός Λαός για την εκλογική του
συμπεριφορά.
Αφού
δεν τον διδάσκουμε πώς να αντιδράσει διαφορετικά, γιατί να αντιδράσει
διαφορετικά;
Ουδεν εξ ουδενός, δίδασκαν οι
πρόγονοί μας. Όταν δεν έχεις μέσα σου υλικό που να σε οδηγεί σε διαφορετική
πολιτική συμπεριφορά, και όταν τα εξωτερικά ερεθίσματα σε καλούν να παραμείνεις
θεατής των πολιτικών εξελίξεων, λογικό είναι να μην αλλάζει δραματικά η
πολιτική σκηνή.
Η εκλογική αποχή ήταν αποτέλεσμα
αποχής από την πολιτική παιδεία.
Οι κάλπες θα έδειχναν αλλαγή
πολιτικής συμπεριφοράς, εάν τα αντιμνημονιακά κόμματα είχαν κεντρικά συνθήματα που
να δίνουν εξουσία στον Λαό, Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση, Λαϊκά Δικαστήρια,
Λαϊκές Πολιτοφυλακές, Εκκλησίες του Δήμου, Εθνικό Νόμισμα, Εθνική
Ανεξαρτησία-Λαϊκή Κυριαρχία, κλπ.
Τέτοια συνθήματα δεν κυριάρχησαν στα
μεγάλα αντιμνημονιακά κόμματα. Δεν υπήρξε κατά μέτωπον ιδεολογική σύγκρουση με
το κατοχικό καθεστώς. Η όλη συζήτηση περιστράφηκε στο αν θα μείνουμε στην
ευρωζώνη. Με αποτέλεσμα ο ενημερωμένος πολίτης να θεωρεί ότι τον αποκλείουν από
τις πολιτικές εξελίξεις. Η προεκλογική μάχη δόθηκε για ζητήματα ήσσονος
σημασίας, και όχι για το αν η Ελλάδα θα παραμείνει προτεκτοράτο του 4ου
Ράιχ.