Πριν από 18 μήνες όταν ξεκίνησε η ένοπλη σύρραξη στην Ουκρανία, γράφαμε ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να καθορίζουν την εξωτερική πολιτική με βάση ιδεολογικές συμπάθειες, αλλά βάσει ανταλλαγμάτων και γεωπολιτικών συμφερόντων.
Αρκετοί Έλληνες συμπαθούν τους Ουκρανούς εθνικιστές που μάχονται κατά της Ρωσσίας, χωρίς η Ουκρανία να έχει δώσει κάποιο αντάλλαγμα στην Ελλάδα.
Το να υποστηρίζουμε κάποιον χωρίς ανταλλάγματα αποτελεί κοντόφθαλμη πολιτική.
Άλλοι Έλληνες παίρνουν το μέρος της Ρωσσίας, χωρίς η Ρωσσία να έχει δώσει κάποιο αντάλλαγμα στην Ελλάδα.
Ένα τέτοιο λάθος κατέστρεψε την ναζιστική Γερμανία. Δημιούργησε στρατηγικές συμμαχίες με ομοϊδεάτες(Ιταλία, Ρουμανία, Ιαπωνία, Βουλγαρία, Ουγγαρία), χωρίς να λάβει υπ' όψιν τον συσχετισμό δυνάμεων με το αντίπαλο στρατόπεδο (ΗΠΑ, Βρετανία, ΕΣΣΔ, Γαλλία, Κίνα), στο οποίο επικρατούσε ιδεολογική ανομοιογένεια, αλλά αριθμητική και υλική υπεροχή.
Στην περίπτωση της Ουκρανο-Ρωσσικής διαμάχης, ως χώρα, δεν μας απασχολεί ποιός έχει δίκιο ή άδικο. Η εξωτερική πολιτική δεν εδράζεται επί ηθικών κανόνων, αλλά επί συμφερόντων.
Αν υποθέσουμε ότι η Ουκρανία έχει 100% δίκαιο έναντι της Ρωσσίας, πού θα καταλήξει μία νίκη της Ουκρανίας στο ανατολικό μέτωπο; Θα καταλήξει στο να ενταχθεί πλήρως στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.