Ένα από τα μεγαλύτερα διαχρονικά οικονομικά εγκλήματα που συμβαίνει στην Πατρίδα μας, είναι η υπερσυγκέντρωση των δικτύων λιανικού εμπορίου σε λίγα χέρια.
Έχουμε τέσσερις συστημικές τράπεζες, αντί να έχουμε 300 διαφορετικές και ανεξάρτητες μικρομεσαίες τράπεζες. Με αποτέλεσμα ο μέσος επιχειρηματίας αν απορριφθεί η αίτησή του για χρηματοδότηση από μία συστημική τράπεζα, δεν έχει πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα της Χώρας, διότι οι υπόλοιπες τρεις συστημικές τράπεζες ακολουθούν την ίδια πιστωτική πολιτική.
Ανάλογο φαινόμενο έχουμε με την υπερσυγκέντρωση πλούτου στις μεγάλες αλυσίδες πολυκαταστημάτων τροφίμων: Μαρινόπουλος, Lidl, Σκλαβενίτης, ΑΒ Βασιλόπουλος, Γαλαξίας, κλπ, αντί να έχουμε χιλιάδες μικρομεσαίους εμπόρους στα ράφια των οποίων να έχουν πρόσβαση όλοι οι μικρομεσαίοι παραγωγοί.
Οι μεγάλες αλυσίδες εκτός του ότι αποκλείουν τους μικρομεσαίους παραγωγούς, εισπράττουν μετρητά από τους καταναλωτές, αλλά πληρώνουν μετά από 7-8 μήνες, δημιουργώντας τεράστιο πρόβλημα στον προμηθευτή.
Στα δε ράφια τους, οι μεγάλες αλυσίδες βάζουν από ρούχα μέχρι γραφική ύλη και παιχνίδια. Μέσα στα μεγάλα καταστήματα διαθέτουν κρεοπωλείο, ζαχαροπλαστείο, αρτοποιείο, και τμήμα καλλυντικών. Κάτι το οποίο δεν βοηθά σε τίποτε την Ελληνική οικονομία. Αντιθέτως κλείνει τα μικρά καταστήματα της γειτονιάς. Σε κάποια στιγμή προσπάθησαν να αποκτήσουν άδεια πωλήσεως καυσίμων και φαρμάκων.