Monday, March 14, 2022

Σύντομες παρατηρήσεις και μαθήματα από την ρωσσική επιχείρηση στην Ουκρανία


Πρώτον, η ουκρανική ηγεσία στηρίχθηκε μονομερώς στην Δύση/ΝΑΤΟ, εκλαμβάνουσα ως δεδομένο ότι θα εμπλακεί σε πόλεμο με την Ρωσσία για χάρη της Ουκρανίας.

Η ουκρανική ηγεσία θα έπρεπε να είχε μελετήσει την ιστορία εθνοτήτων που ζούν επί αιώνες μέσα ή κοντά σε σύνορα δύο, τριών ή και τεσσάρων κρατών/αυτοκρατοριών, πχ Κούρδοι, και να μάθουν τους ελιγμούς που πρέπει να κάνουν. Σε καμμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να μπαίνουν όλα τα αυγά σε ένα καλάθι.

Δεύτερον, αρκετοί δυτικόφιλοι αναλυτές θεωρούσαν ότι ζούμε ακόμη στην μονοπολική δεκαετία του 1990 όπου οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έκαναν ό,τι ήθελαν χωρίς σοβαρή αντίδραση. Ούτε οι ΗΠΑ έχουν την δύναμη που διέθεταν πριν 30 χρόνια, ούτε η Ρωσσία είναι αδύναμη όπως πριν 30 χρόνια. Το πρόσφατο πάθημα στο Αφγανιστάν, έπρεπε να έχει γίνει μάθημα σε όσους υπερεκτιμούν την Δύση.

Τρίτον, η επεκτακτική πολιτική του ΝΑΤΟ προς ανατολάς θα εύρισκε τοίχο κάποια στιγμή, ήταν αναμενόμενο. Έπρεπε να είχε ανακοπεί εδώ και δεκαετίες. Ήταν και είναι λάθος να διαλυθεί μόνον το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, και να παραμένει το ΝΑΤΟ εν ζωή δημιουργώντας τεράστια προβλήματα σε όλο τον πλανήτη.

Τέταρτον, η ρωσσική ηγεσία παρά τις δηλώσεις περί αυτοσυγκρατήσεως και περιορισμένων στόχων της στρατιωτικής επιχειρήσεως στην Ουκρανία, προσπαθεί να επαναφέρει τα παλαιά της σύνορα. Δεν προσπαθεί μόνον να εκφοβίσει χώρες όπως η Πολωνία και η Ρουμανία οι οποίες μετετράπησαν σε θεραπαινίδες του ΝΑΤΟ. Προσπαθεί να επεκτείνει τα σύνορά της, απορροφώντας ή δορυφοροποιώντας πληθυσμούς, εθνότητες, κράτη.

Πέμπτον, η σύγκρουση με την Δύση ήταν δεδομένο ότι θα έρθει κάποια στιγμή, και η ουκρανική κρίση είναι μόνον ένα στάδιο αυτής. Σε αξιακό επίπεδο η Ρωσσία απορρίπτει πλήρως όλο το δυτικό αφήγημα, από τα "δικαιώματα" των λοατκι μέχρι τον οικονομικό φιλελευθερισμό, από την στρατιωτική συνεργασία μέχρι την γεωπολιτική αντίληψη η Ρωσσία έχει απεξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό σε σχέση με την δεκαετία του 1990 όταν οι ρωσσικές ελίτ θαύμαζαν κάθε ανοησία του δυτικού κόσμου.

Έκτον, τίποτε δεν αποκλείει παγκόσμια ανάφλεξη παρά τις όποιες προσπάθειες για αυτοσυγκράτηση. Η Κίνα από την μία πλευρά δεν θέλει να εμπλακεί στην ουκρανική σύγκρουση. Αν όμως επέμβει ανοικτά το ΝΑΤΟ στο πλευρό της Ουκρανίας σε ευρείας κλίμακος αντεπίθεση, η Ρωσσία θα ζητήσει την βοήθεια της Κίνας. Από την άλλη πλευρά η Κίνα θέλει την καθήλωση αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία προκειμένου η Δύση να εστιάσει εκεί την προσοχή της και να αποσυμπιεστεί η κατάσταση στον Ινδικό και Ειρηνικό ωκεανό, όπου δυτικές δυνάμεις έχουν δημιουργήσει αντι-κινεζικό συνασπισμό με χώρες όπως η Ινδία, η Ιαπωνία, και η Αυστραλία.

Έβδομον, όποιος έχει μελετήσει την ιστορία του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ξέρει ότι η απόσταση από μία τοπική σύγκρουση σε μία γενικευμένη σύρραξη, είναι πολύ μικρή. Ακόμη και σήμερα πολλοί ιστορικοί και διπλωμάτες δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί τόσες χώρες ενεπλάκησαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ μπορούσε να αποφευχθεί με μικροπαραχωρήσεις.

Όγδοον, σε μία άλλη Ελλάδα, με ένα άλλο καθεστώς, όχι το σημερινό που άγεται και φέρεται από την Δύση, την Ελλάδα δεν την συμφέρει ούτε η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, ούτε η επέκταση του ρωσσικού στρατιωτικού συνασπισμού (CSTO) προς δυσμάς. Την συμφέρει η διάλυση και ο αλληλοσπαραγμός των μεγάλων συνασπισμών με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα ακολουθεί ανεξάρτητη πολιτική εκτός συνασπισμών.

Δυστυχώς η ανόητη και αυτοκτονική πολιτική των ελληνόφωνων κατοχικών κυβερνήσεων, ακολουθεί κατά πόδας την Δύση. Η τιμή του φυσικού αερίου θα εκτοξευθεί στα ύψη με απρόβλεπτες συνέπειες για την κοινωνία και την οικονομία, εξ αιτίας του εμμονικού, μονομερούς, αυτοκτονικού προσανατολισμού της χώρας στο δυτικό στρατόπεδο.

Παρ' όλα αυτά, η ιστορία διδάσκει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για τον απεγκλωβισμό από το τέλμα, παρά μόνον δια της δημιουργικής καταστροφής, ήτοι του πολέμου. Το όζον πολιτικό πτώμα της ΕΕ έπρεπε να έχει ενταφιαστεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Είναι κωμικοτραγικό να υπάρχουν κράτη όπως η Ουκρανία που περιμένουν να τους σώσει η Ευρώπη, με ηγέτες τύπου Μακρόν, όταν η Ευρώπη δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό της από την παρατεταμένη παρακμή.

No comments:

Post a Comment