Friday, May 15, 2020

Η επιλεκτική ευαισθησία των "φεμινιστών"


Στην δικαστική υπόθεση δολοφονίας της Τοπαλούδη, επικράτησε μία συναισθηματική φόρτιση και ανεδύθη μία πολιτική στάση, κυρίως από κάποιους "προοδευτικούς" διανοουμένους, όταν υπήρξαν αντεγκλήσεις μεταξύ εισαγγελέως και συνηγόρων υπερασπίσεως.
Η στάση διαφόρων "φεμινιστών" που ζητούσαν να μην γίνωνται παρεμβάσεις στην "δικαιοσύνη", εκτός από υποκριτική, αποδεικνύει την στρουθοκαμηλική τους συμπεριφορά.
Κύριος σκοπός όσων ταυτίστηκαν με όρους όπως "γυναικοκτονία" στην συγκεκριμένη δίκη, ήταν να αναδείξουν μία φεμινιστική σκοπιά: "δολοφονήθηκε ένα αθώο γυναικείο πλάσμα, η αφίλητη παρθένα, ο άμωμος αμνός", κλπ.
Καθόλου περιέργως, το φεμινιστικό κίνημα δεν επέδειξε την ίδια ευαισθησία όταν κακοποιήθηκε βαναύσως η 15χρονη Μυρτώ πριν αρκετά χρόνια, από έναν Πακιστανό λαθροέποικο.
Γιατί τα δύο μέτρα και δύο σταθμά; Διότι εδώ και αρκετά χρόνια όταν γίνεται ένα έγκλημα από λαθροέποικο, οι "ανθρωπιστές"-εθνομηδενιστές δεν θέλουν να εξεγερθεί ο Λαός κατά των λαθροεποίκων.
Απεχθάνονται τις "ρατσιστικές" αντιδράσεις. Έτσι άφησαν την μητέρα της Μυρτούς όπως και άλλες οικογένειες με παρόμοια περιστατικά, χωρίς πολιτική συμπαράσταση, διότι προέχουν οι λαθροέποικοι.
Το φεμινιστικό κίνημα ενεργοποιείται και εξωτερικεύει την ψεύτικη οργή του (fake outrage), όταν ο στόχος έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που να βολεύει την επίθεση.
Στην Δύση συνήθως είναι κάποιος λευκός, γηγενής, ετεροφυλόφιλος. Είτε πραγματικό, είτε φανταστικό το αδίκημα, το φεμινιστικό κίνημα δίνει μάχη δήθεν για να υπερασπιστεί τις γυναίκες.
Όμως τα στατιστικά δεδομένα και η αντικειμενική πραγματικότητα αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο.
Το φεμινιστικό κίνημα, είτε λόγω ανικανότητος, είτε λόγω δειλίας, είτε λόγω ιδεολογικής συναφείας με τον εθνομηδενιστικό πολυπολιτισμό, είτε λόγω εθελοτυφλίας, είτε λόγω εσκεμμένης και συνειδητής στρατηγικής, έχει επιλέξει να σιωπά και να ηττάται συνεχώς σε 4 τομείς, όπου η βία κατά των γυναικών είναι εμφανής και έχει ξεπεράσει κάθε ανοχή.
Πρώτον, η βία των ισλαμιστών λαθροεποίκων. Στην Βρετανία και σε άλλες χώρες έχουν αποκαλυφθεί πολυετή σκάνδαλα-εγκλήματα όπου συμμορίες ισλαμιστών βιάζουν γυναίκες, αλλά οι αστυνομικές αρχές είτε δεν κάνουν τίποτε διότι φοβούνται κατηγορίες περί ξενοφοβίας, ισλαμοφοβίας, και ρατσισμού, είτε οι εισαγγελικές έρευνες σέρνονται επί δεκαετίες σε βαθμό αρνησιδικίας.
Δεύτερον, ειδικώς στις ΗΠΑ, υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με την βία που υποθάλπεται κατά του γυναικείου φύλου από μαύρους ράπερς και τους μισογύνικους στίχους που χρησιμοποιούν στα τραγούδια τους. Και εκεί οι φεμινίστριες ηττώνται και σιωπούν.
Τρίτον, λατινοαμερικάνικες συμμορίες όπως η ΜS-13 (Mara Salvatrucha) διαπράττουν φοβερά εγκλήματα στις ΗΠΑ. Σε αρκετές περιπτώσεις για να γίνει κάποιος μέλος της συμμορίας, θα πρέπει να βιάσει ή να σκοτώσει ώστε να αποδείξει την αξία και την αφοσίωσή του, εν είδει τελετουργικού μυήσεως.
Τέταρτον, το κίνημα των LGBT-ΛΟΑΤ, υποστηρίχθηκε επί δεκαετίες από "προοδευτικούς" και "φεμινιστές" διανοουμένους. Σήμερα, το σκέλος των ερμαφρόδιτων του συγκεκριμένου κινήματος κατάφερε στην Νέα Υόρκη, στην Ελλάδα, και αλλού, να ψηφιστεί νομοθεσία όπου ένας άνδρας, αν δηλώσει ότι αισθάνεται γυναίκα, δικαιούται να εισέρχεται σε γυναικείες τουαλέτες, δικαιούται να συμμετέχει σε γυναικεία αθλήματα, κ.α.
Όσες φορές κάποιες φεμινίστριες αντέδρασαν σε αυτό το αίσχος, δέχθηκαν από ύβρεις έως προπηλακισμούς από χειροδύναμους ερμαφρόδιτους. Με αποτέλεσμα οι γυναίκες σήμερα να έχουν αποστερηθεί του δικαιώματος της ασφαλείας και της ιδιωτικότητος ακόμη και στις τουαλέτες.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ακόμη δεν έχει δημιουργηθεί τεράστιο πρόβλημα, διότι προσφάτως πέρασαν τέτοιοι νόμοι, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και ακόμη δεν έχει επικρατήσει πλήρως η συγκεκριμένη τάση στις κοινωνίες.
Αλλά το ότι ένας παρενδυτικός άνδρας, εγχειρισμένος ή μή, μπορεί να εισέρχεται σε γυναικείες τουαλέτες, με την κάλυψη του νόμου, καταδεικνύει τις απανωτές ήττες του λεγομένου "φεμινιστικού" κινήματος.
Ένα κίνημα που υποτίθεται αναδεικνύει ζητήματα γυναικείας σωματικής ακεραιότητος, είναι αδιανόητο να σιωπά όταν το γυναικείο φύλο δέχεται επιθέσεις από ισλαμικές συμμορίες, από μισογύνηδες μαύρους ράπερς, από ερμαφρόδιτους, από συμμορίες λαθροεποίκων, με αποτέλεσμα αρκετές γυναίκες να φοβούνται να κυκλοφορήσουν.
Η δικαστική υπόθεση της Τοπαλούδη διέγειρε αρκετές φεμινιστικές ψυχές επειδή ο στόχος ήταν σχετικώς εύκολος. Αν επρόκειτο για ισλαμική συμμορία, τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Οι σημερινές φεμινιστικές κραυγές συμπαθείας προς τους γονείς της Τοπαλούδη, θα είχαν αντίθετη φορά.
Αν ο πατέρας της Τοπαλούδη ζητούσε την θανατική καταδίκη ενός ισλαμιστού λαθροεποίκου (αν υποθέσουμε ότι ο δολοφόνος είχε τέτοια ταυτότητα), όπως ζήτησε τώρα για τους δύο δράστες, τότε οι περισσότεροι "προοδευτικοί" θα τον κατηγορούσαν για ρατσισμό και ισλαμοφοβία.
Η εισαγγελέας στην αγόρευσή της δεν θα τολμούσε να φερθεί κατ' αυτόν τον τρόπο εναντίον ισλαμιστών, όπως φέρθηκε στους δύο δράστες.
Τα καθεστωτικά μμε θα εξεγείροντο εναντίον της πολιτικής αγωγής, όχι κατά των συνηγόρων υπερασπίσεως, όπως έγινε τώρα επειδή διαπληκτίσθηκαν με την εισαγγελέα για την ανάρμοστη συμπεριφορά της.
Η χαροκαμένη μάνα θα απεκαλείτο ρατσίστρια, φασίστρια, και ισλαμοφοβική από τους ίδιους "φεμινιστές" και "προοδευτικούς" που σήμερα της συμπαραστέκονται.
Η εισαγγελέας που σήμερα δοξάζεται από τις απανταχού φεμινίστριες, θα είχε διωχθεί πειθαρχικώς με απαίτηση των "προοδευτικών", διότι με την αγόρευσή της διέγειρε ρατσιστικά και θρησκευτικά μίση.
Σε άλλο σχόλιο θα αναφερθώ και στο ζήτημα της δίκης, διότι είναι αδιανόητο να εξυμνείται μία εισαγγελέας που με την στάση της έφτασε σε σημείο να καταπατήσει και να γελοιοποιήσει κάθε έννοια αμεροληψίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει ένα αόριστο "κοινό περί δικαίου αίσθημα".
Δεν υφίσταται δίκαια δίκη όταν πρωτεύοντα ρόλο διαδραματίζουν οι τηλε-εισαγγελείς της δημοσιοκαφρίας.
Οι συνήγοροι υπερασπίσεως δεν τόλμησαν να ζητήσουν την εξαίρεσή της εισαγγελέως από την έδρα ως όφειλαν, προφανώς διότι φοβήθηκαν την κοινωνική κατακραυγή. Οπότε επέτρεψαν να ξιφουλκεί ένα άτομο με δεδηλωμένη ταύτιση με το θύμα, πράγμα απαράδεκτο για εισαγγελικό λειτουργό.
(Άρθρο 15 Κώδικος Ποινικής Δικονομίας: O ανακριτής, ο δικαστής και ο εισαγγελέας είναι εξαιρετέοι, «αν προκάλεσαν ή προκαλούν υπόνοιες μεροληψίας, δηλαδή αν υπάρχουν γεγονότα που μπορούν να δικαιολογήσουν εμφανώς δυσπιστία για την αμεροληψία τους».)
Όσοι δεν γνωρίζουν τις πολιτικές μου θέσεις, τους ενημερώνω ότι είμαι υπέρ της θανατικής ποινής για ειδεχθή εγκλήματα.
Αλλά σε καμμία απολύτως περίπτωση δεν αναγνωρίζω εξουσία, και δεν αποδίδω σεβασμό στο διεφθαρμένο δικαστικό σύστημα των ρωμιών.
Σε καμμία περίπτωση δεν θα παρείχα εξουσίες σε δικαστές και εισαγγελείς που αντιμετωπίζουν σοβαρότατες δίκες, λες και βρίσκονται σε ριάλιτι σόου.

1 comment:

  1. Ξέχασες ότι η δικηγόρος του Πακιστανού δολοφόνου της Μυρτούς ήταν πλούσια Συριζαια της Μυκόνου η οποία δεν πήρε και αμοιβή και μάλιστα είχε πει ότι όλοι έχουν δικαίωμα στην υπεράσπιση. Εκεί δεν είχε ούτε φεμινισμούς ούτε τίποτα, στο Ισλάμ σούζα.

    ReplyDelete