Υπάρχουν όρια στην διαγνωστική δυνατότητα μίας χώρας, ο επιθετικός έλεγχος δεν αποτελεί στρατηγική

Σε σχέση με την γενική απομόνωση-καραντίνα όλου του πληθυσμού, η εναλλακτική "ευφυής" στρατηγική που διάφοροι αξιωματούχοι και επιδημιολόγοι στο εσωτερικό και το εξωτερικό παρουσίασαν ήταν το aggressive testing, ο επιθετικός έλεγχος σε όποιον παρουσιάζει συμπτώματα κορωνοϊού.

Μάλιστα αρκετοί ανέδειξαν το παράδειγμα της Νοτίου Κορέας, που όντως χρησιμοποιεί αυτή την τακτική (δεν πρόκειται καν για στρατηγική).

Αλλά δεν απάντησαν οι συγκεκριμένο φωστήρες, πόσες φορές μπορείς να επαναλαμβάνεις διαγνωστικά τεστ στον πληθυσμό και σε τί χρονικά διαστήματα. Μπορείς να το κάνεις αυτό επί πχ 2 χρόνια, και ανά μήνα; και για πόσα ύποπτα κρούσματα; Υπάρχει κάτι που λέγεται testing capacity of a country, υπάρχουν όρια στην διαγνωστική δυνατότητα μίας χώρας.

Διότι κάποιος που βρέθηκε αρνητικός στο τεστ σήμερα (αν υποθέσουμε ότι είναι 100% αξιόπιστο), δεν σημαίνει ότι μετά από πχ 30 μέρες δεν θα έχει κολλήσει τον ιό. Θα χρειαστεί νέο τεστ για να το ανακαλύψουμε, ξανά και ξανά.

Και η συγκεκριμένη τακτική περιλαμβάνει απασχόληση μονάδων αστυνομίας και ένα σωρό συστήματα παρακολουθήσεως για να εντοπιστούν οι κοινωνικές επαφές του νοσούντος ατόμου.

Για πόσο καιρό μπορείς να το κάνεις αυτό; Θα παρακολουθεί η αστυνομία χιλιάδες ή και εκατομμύρια επαφές ατόμων με ύποπτα συμπτώματα; Θα πρέπει να διαθέτει τεράστιο αριθμό προσωπικού και ανάλογους πόρους.

Στην γλώσσα της επιμελητείας αυτό ονομάζεται resource depletion. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, θα εξαντληθούν οι διαθέσιμοι πόροι.

Resource depletion is the consumption of a resource faster than it can be replenished