Η πολιτική αφέλεια της Λε Πέν κοστίζει ακριβά στον πολιτικό πόλεμο

 

Tο πολιτικό ράπισμα που δέχτηκε η Μαρίν Λε Πέν ήταν ο καθυστερημένος ελιγμός του Μακρόν στην πρόταση μομφής που είχε καταθέσει η Αριστερά εναντίον της Γαλλικής κυβερνήσεως τον περασμένο Ιανουάριο.

Ο Μακρόν συμμάχησε με την Αριστερά κατά του Εθνικού Συναγερμού στις εθνικές εκλογές, όπως γίνεται συνήθως στην Γαλλία εδώ και δεκαετίες.

Ύστερα βρέθηκε σε πολιτική περιδίνηση διότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν τον ευνόησε.

Αλλά όταν ήρθε η ώρα ο Εθνικός Συναγερμός να ανταποδώσει το πλήγμα υπερψηφίζοντας την πρόταση μομφής, το κόμμα της Λε Πέν την καταψήφισε(!). Ανοήτως. Δεν ήθελε να ρίξει την κυβέρνηση Bayrou.

Τώρα ο Μακρόν φροντίζει να εξουδετερώσει την αντίπαλό του. Και πολύ καλώς πράττει. Αυτό αξίζει στους πολιτικώς αδαείς.

Τα ακροδεξιά συστημικά κόμματα έχουν την τάση να συνεργάζωνται με τα δεξιά καθεστωτικά κόμματα όταν τους επισείουν τον κίνδυνο της Αριστεράς.

Συνεργάζονται εμφανώς ή υπογείως μαζί τους, προκειμένου να αποσοβήσουν τον Αριστερό κίνδυνο. Έτσι διατείνονται.

Αμέσως μετά, τα δεξιά κόμματα πετούν τα ακροδεξιά κόμματα στον κάλαθο των αχρήστων, όπως τους αξίζει.

Ο Μακρόν παίζει καλά αυτό το παιχνίδι. Προεκλογική συνεργασία με την Αριστερά, για να μην κυβερνήσει η Ακροδεξιά. Μετεκλογική συνεργασία με την Ακροδεξιά, για να μην ανατραπεί η κυβέρνησή του από την Αριστερά. Μόλις σώθηκε, πέταξε στα σκουπίδια την Λε Πέν.

Το φαινόμενο είχε αναλυθεί επαρκώς από τον Καρλ Μάρξ αναφερόμενος στις αστικές επαναστάσεις. Έγραφε ότι οι αστοί επαναστάτες καλούν το προλεταριάτο να επαναστατήσει μαζί τους για να ανατραπεί η μοναρχία.

Αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους αστούς, σε χρόνο μηδέν, αλλάζουν στόχο τα όπλα των αστών και σημαδεύουν τους προλετάριους. Εννοώντας ότι οι αστοί εξουσιαστές στρέφονται αμέσως εναντίον των πρώην συμμάχων τους.

Η Λε Πέν έπρεπε να έχει μελετήσει καλύτερα την ιστορία των γαλλικών επαναστάσεων.