Η χάραξη υψηλής στρατηγικής γίνεται από τα κάτω προς τα πάνω και όχι αντιστρόφως. Οι κυβερνώντες είναι καταναλωτές εισηγήσεων στρατηγικής και όχι παραγωγοί στρατηγικής

 

Ένας από τους κυριώτερους λόγους για την κατάντια της Ελλάδος σε ζητήματα στρατηγικής και εξωτερικής πολιτικής, είναι η απάθεια των περισσοτέρων Ελλήνων διότι θεωρούν ότι αυτοί οι τομείς είναι αποκλειστικής αρμοδιότητος της κυβερνήσεως.

Το δεύτερο λάθος που κάνουν είναι να θεωρούν ότι για να χαρακτεί στρατηγική θα πρέπει να γίνουμε κυβέρνηση. Αυτό δείχνει ότι δεν γνωρίζουν το πώς υιοθετεί μία κυβέρνηση την στρατηγική που εφαρμόζει.

Το τρίτο λάθος που κάνουν είναι να αντιμετωπίζουν την στρατηγική και την διπλωματία μέσα από ένα σκακιστικό οπτικό πεδίο, όπου αντιπαρατάσσονται οι ομόλογοι πρωθυπουργοί, αρχηγοί επιτελείων, υπουργοί εξωτερικών κ.α.

Όλες αυτές οι παραδοχές είναι λανθασμένες.

Πρώτον, εδώ και δεκαετίες οι ανθελληνικές ρωμέικες κυβερνήσεις όχι μόνον δεν διαθέτουν κάποια στρατηγική, αλλά διαφημίζουν κιόλας ότι κάνουν ό,τι τους λέει η Ευρώπη. Δεν τους απασχολεί το αντικείμενο της στρατηγικής διότι έχουν εκχωρήσει τα πάντα στην ΕΕ.

Οπότε έχει δημιουργηθεί τεράστιο στρατηγικό κενό, το οποίο μπορούν να καλύψουν οι Έλληνες στρατηγικοί σχεδιαστές.

Δεύτερον, η στρατηγική ενός σοβαρού κράτους είναι προϊόν πολλών ειδικοτήτων, πολλών δεξαμενών σκέψεως, και εξελίσσεται σε βάθος χρόνου. Επίσης υπάρχουν αντικρουόμενες στρατηγικές για το ίδιο πρόβλημα. Το ποιά στρατηγική θα υιοθετηθεί εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Αλλά εις εξ αυτών είναι η ωργανωμένη διάδοση των στρατηγικών σχεδίων μίας ομάδος.

Αν θέλουμε να αντιτάξουμε μία μακροπρόθεσμη στρατηγική κυριαρχίας όλου του Αιγαίου και της Μικράς Ασίας ως αντιστάθμισμα της στρατηγικής "γαλάζια πατρίδα" της Τουρκίας, πρέπει να δίνουμε καθημερινώς λυσσασμένη μάχη στα μμε, μέσω βιβλίων, εκθέσεων, συνεντεύξεων, παρουσιάσεων, αρθρογραφίας.

Να προπαγανδίζουμε παντού και πάντα, μέχρι να καταστεί η στρατηγική μας κτήμα της πλειοψηφίας του Λαού, των συνδικαλιστικών ενώσεων, των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, των εμπορικών ενώσεων, των επιστημονικών συλλόγων, των πολιτιστικών σωματείων.

Η ανόητη ερώτηση που θέτουν πολλοί, "και ποιός θα τα κάνει όλα αυτά;", δείχνει ότι υπάρχει απειρία σε στοιχειώδη ζητήματα. Μία από τις στρατηγικές του σιωνισμού για τον διαμελισμό όμορων κρατών του Ισραήλ, γνωστή και ως σχέδιο Yinon, δεν φύτρωσε στο πολιτικό κενό. Δημοσιεύτηκε πρώτα στην εφημερίδα Kivunim. Δηλαδή δεν ήταν άκρως απόρρητο σχέδιο. Ήταν μία ιδέα, ένα πλάνο, που απέκτησε δυναμική δια της διαδόσεως και της επαναλήψεως.

Αρχικώς η στρατηγική του Yinon όχι μόνον δεν απηχούσε το επίσημο σιωνιστικό κατεστημένο, αλλά εθεωρείτο περιθωριακή αντίληψη.

Τρίτον, ένα δίκτυο Ελλήνων διανοουμένων και οργανωτών που προς το παρόν δεν έχει την εξουσία, δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να συναντηθεί με έναν ξένο υπουργό εξωτερικών για να συμφωνήσει μαζί του κάποια συνθήκη. Γι' αυτό υπάρχει η δημόσια διπλωματία, σε αντίθεση με την επίσημη. Η δημόσια διπλωματία ασκείται από μη-κρατικούς και ημικρατικούς οργανισμούς και στοχοποιεί ξένους πληθυσμούς, ξένα κόμματα, ξένες κοινότητες, ξένες εθνότητες.

Γι' αυτό πρέπει να βλέπουμε τον κόσμο της διπλωματίας και της στρατηγικής όχι όπως παρατάσσονται τα αντίπαλα πιόνια με τον βασιλιά και της βασίλισσα στο σκάκι, αλλά ως ένα δίκτυο.

Η αγγλική φράση "The rise of Webcraft", προέρχεται από το βιβλίο της καθηγήτριας Anne-Marie Slaughter, The Chessboard and the Web, όπου αντιπαραθέτει αυτές τις δύο αντιλήψεις.

Η καθηγήτρια Slaughter καλεί τους φοιτητές της να επικεντρωθούν στην ανάπτυξη διπλωματικών και κοινωνικών δικτύων, σε αντίθεση με την κλασσική επίσημη διπλωματία όπου ένας υπουργός εξωτερικών συναντά τον ομόλογό του.

Αν ο Ελληνικός Λαός δεν συμβάλλει με την καθημερινή του στάση, στην προώθηση ελληνικών στρατηγικών που θα βοηθήσουν στην οικοδόμηση μίας Μεγάλης και Ισχυράς Ελλάδος, σε αυτό δεν θα φταίει κανένας Μητσοτάκης, κανένας Τσίπρας, κανένας Σημίτης, κανένας Παπανδρέου.

Εμείς θα χαράξουμε στρατηγική διότι απλούστατα οι ρωμιοί κυβερνώντες είτε δεν ενδιαφέρονται, είτε δεν ξέρουν το πώς.

Η μόνη "στρατηγική" που έχουν μάθει στην ζωή τους είναι να δέχονται πολιτικές σφαλιάρες από το εξωτερικό, και να λένε ευχαριστώ.

Η σχεδίαση, η διάδοση, και ως ένα βαθμό η υλοποίηση μίας υψηλής Ελληνικής στρατηγικής, αρχικώς δεν εξαρτάται από το αν έχουμε την εξουσία. Εξαρτάται από το αν έχουμε το ορμέμφυτο της υπεροχής. Από το αν έχουμε θέληση για δύναμη, όπως θα έλεγε και ο Νίτσε.

Η απόκτηση συλλογικής εθνοκοινωνικής ισχύος δεν εξαρτάται από τα πεπραγμένα μίας κυβερνήσεως. Εξαρτάται από την διαχρονική συλλογική συμπεριφορά του Λαού.