Στο ζήτημα της χειροδικίας εις βάρος του Κουμουτσάκου, λυπεί ιδιαιτέρως το γεγονός ότι μετά από σχεδόν 6 χρόνια κατοχικών μνημονιακών κυβερνήσεων αρκετοί πατριώτες δεν έχουν μάθει ακόμη πώς να ενθαρρύνουν την λαϊκή επαναστατική βία, και συγχρόνως να καταδικάζουν την βία του μισελληνικού κατεστημένου.
Αντιθέτως τα καθεστωτικά μμε έσπευσαν να κάνουν επίδειξη θράσους. Κατεδίκασαν την βία εις βάρος του Κουμουτσάκου, την στιγμή που νομιμοποιούν και ενθαρρύνουν την οικονομική βία εις βάρος του Ελληνικού Λαού.
Οι συναγωνιστές πρέπει να μάθουν να δικαιολογούν, να συγκαλύπτουν, και να υποθάλπουν την μαζική επαναστατική βία εις βάρος των καθεστωτικών πολιτικών, με το ίδιο θράσος που θα καταδικάζουν απερίφραστα την βία των κατοχικών κυβερνήσεων εις βάρος του Λαού.
Ο Κουμουτσάκος όχι μόνον ουδέποτε κατεδίκασε την καθεστωτική βία των μνημονίων εις βάρος των Ελλήνων πολιτών, αντιθέτως την ενεθάρρυνε και την επικύρωσε με τις πολιτικές του επιλογές. Όμως έχει το θράσος να απαιτεί σύσσωμη καταδίκη του πολιτικού κόσμου της βίας που ασκήθηκε πάνω του.
Από τον Κουμουτσάκο οι συναγωνιστές πρέπει να πάρουν μαθήματα πολιτικού θράσους. Αλλιώς θα γινόμαστε συνεχώς μάρτυρες του θλιβερού φαινομένου που είδαμε σήμερα στα μμε, όπου κοινωνικοί και πολιτικοί φορείς, κατεδίκασαν την ασκηθείσα βία εις βάρος του Κουμουτσάκου.
Αν το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα επιθυμεί πραγματικώς να πάρει την εξουσία, ένα από τα βασικά πράγματα που πρέπει να επιτύχει είναι να απονομιμοποιεί την βία που ασκεί ο εχθρός εις βάρος του Λαού και να καθαγιάζει την λαϊκή βία εις βάρος του καθεστώτος.
Αν δεχόμαστε παθητικώς την καθεστωτική βία, αρνούμενοι σθεναρώς τα λαϊκά αντίποινα, σημαίνει ότι είμαστε αυτοκτονικοί τύποι.
Αν εξισώνουμε την βία που θέλουμε να ασκηθεί εις βάρος του μισελληνικού καθεστώτος με την καθεστωτική βία εις βάρος μας, σημαίνει ότι είμαστε ηλίθιοι.
Μόνον αν καταδικάζουμε την βία του εχθρού, και συγχρόνως καθαγιάζουμε την δική μας βία εις βάρος του, τότε και μόνον τότε θα αποκτήσουμε την συνείδηση του μονοπωλίου της βίας. Ήτοι, την κρατική εξουσία.
Η διαδικασία απονομιμοποιήσεως του εχθρού έχει αναλυθεί σε επιστημονικά εγχειρίδια.
Οι συναγωνιστές μπορούν να βρούν αρκετό υλικό στο διαδίκτυο, πχ https://en.wikipedia.org/wiki/Delegitimisation
Κλασσική τεχνική απονομιμοποιήσεως του εχθρού είναι η δαιμονοποίηση και η απανθρωποίησή του (dehumanization).
Ο εχθρός συγκρίνεται ή ταυτίζεται με κάτι κατώτερο, ακόμη και με ένα υλικό πράγμα (νομικός όρος), ώστε να απολέσει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του στην λαϊκή συνείδηση.
Ως πράγμα, και όχι ως άνθρωπος πιά, ο εχθρός υπόκειται στο εμπράγματο δίκαιο. Μπορεί να πωληθεί έναντι οιουδήποτε τιμήματος. Μπορεί να υποστεί βλάβη άνευ δυνατότητος προσφυγής στην δικαιοσύνη.
Daniel Bar-Tal identified five rhetorical strategies by which delegitimization occurs: dehumanization (e.g. "uncivilized savages"), trait characterization ("idiots", "parasites"), outcasting ("murderers", "terrorists"), use of political labels ("Nazis", "imperialists"), and delegitimization by group comparison (e.g. with the Huns).[7] Volpato et al. found eight delegitimizing strategies,[8] including trait characterisation, political labels, group comparison, segregation, outcasting and using a delegitimized group to stigmatize another group.
Humiliation, Degradation, Dehumanization - Human Dignity Violated
Humiliation, Degradation, Dehumanization - Human Dignity Violated
http://s22.postimg.org/7o4zgtl3l/koymoytsakos_lagos.png
ReplyDelete