Η λανθασμένη Ρωσσική στρατηγική επιτρέπει την Νατοϊκή επέκταση στον Καύκασο και την επακόλουθη στρατηγική περικύκλωση της Ρωσσίας - Μαθήματα για την Ελλάδα

Παρά τα τακτικά οφέλη στο στρατιωτικό πεδίο της Ουκρανίας, η Ρωσσική στρατηγική ενέχει δομικά ελαττώματα.

Η Ρωσσία καταφέρνει να αντιπαρατίθεται αξιοπρεπώς εναντίον όλου του ΝΑΤΟ με αιχμή του δόρατος την Ουκρανία, εν τούτοις στο διπλωματικό πεδίο χάνει τον έλεγχο αρκετών περιφερειακών χωρών. Μολδαβία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Φιλανδία, Σουηδία, προσαρτήθηκαν ή ετοιμάζονται να προσαρτηθούν στο ΝΑΤΟ.

Είναι δομικό πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει και η Ελλάδα μόλις απελευθερωθεί από την δυτική τυραννία.

Χωρίς μακροπρόθεσμο πρόγραμμα ανατροπής καθεστώτων και αποσταθεροποιήσεως του δυτικού συνασπισμού, η στρατηγική περικύκλωση της Ρωσσίας θα συνεχιστεί. Ακόμη και αν καταστεί στρατιωτικώς ουδέτερη η Ουκρανία, τί θα γίνει στην περίπτωση της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν; Θα αποδεχθεί ο πολυπολικός κόσμος την μετατροπή τους σε προκεχωρημένα Νατοϊκά οχυρά;

Αυτό το πρόβλημα αφορά και το Ιράν. Ακόμη και αν αδιαφορήσει η Ρωσσία δεν επιτρέπεται να αδιαφορήσει το Ιράν. Ούτε η Κίνα.

Ο πολυπολικός κόσμος πρέπει να στρέψει την προσοχή του στην Ινδία. Να την αποσπάσει από το δυτικό στρατόπεδο και να την εντάξει σε έναν αντι-δυτικό στρατιωτικό συνασπισμό. Μία τέτοια διπλωματική επιτυχία θα συμπαρασύρει και άλλες Ασιατικές χώρες, προσελκύοντάς τες σε έναν παγκόσμιο αντι-νατοϊκό συνασπισμό.

Ενώ τώρα, οι εξελίξεις αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι το ΝΑΤΟ επεκτείνεται με ταχύτερους ρυθμούς εν σχέσει με τον πολυπολικό κόσμο. Συν ότι οι δυνάμεις των BRICS δεν έχουν αποφασίσει να μετασχηματιστούν σε συνεκτικό πολιτικο-στρατιωτικό μπλοκ. 

Δια της αβελτηρίας των επιτρέπουν στην παρακμησμένη Δύση να απειλεί και να ηγεμονεύει, ενώ έπρεπε να κατέχει την θέση του ουραγού των εξελίξεων.

Εν αντιθέσει με την Ρωσσία, η Ελλάδα πρέπει να δρα ακαριαίως και επιθετικώς. Να μην επιτρέπει την στρατηγική της περικύκλωση, και να θέτει στο επίκεντρο της διπλωματικής της στρατηγικής την διάλυση των εχθρικών συνασπισμών. Ήτοι, να επικεντρώνεται στο αίτιο, και λιγώτερο στο σύμπτωμα. Η Ουκρανία είναι το σύμπτωμα. Η ριζική αιτία είναι η ύπαρξη του ΝΑΤΟ. 

Οι αλλαγές εχθρικών καθεστώτων πρέπει να αποτελούν καθημερινή πρακτική για την Ελληνική εξωτερική πολιτική. Δεν θα στεκώμεθα παθητικοί μέχρι το εχθρικό καθεστώς να ενταχθεί σε έναν ανθελληνικό στρατιωτικό συνασπισμό, και αφού προελάσει παραβιάζον τις ζώνες ζωτικών συμφερόντων της Ελλάδος, τότε να αντιδράσουμε, όπως έπραξε η Ρωσσία. 

Τότε είναι πολύ αργά. Και το αιματηρό κόστος ανασχέσεως ή αναδιπλώσεως του εχθρού, θα είναι υψηλότατο.

Φροντίζουμε να επεκτείνουμε τον δικό μας Ελληνοκεντρικό στρατιωτικό συνασπισμό εις βάρος των εχθρικών συνασπισμών. Δεν περιμένουμε να φτάσει ο εχθρικός συνασπισμός στην αυλή μας για να τον εκδιώξουμε. Και συγχρόνως κηρύσσουμε casus belli εναντίον οιουδήποτε κράτους σκοπεύει να ενταχθεί σε έναν εχθρικό συνασπισμό, ώστε να γνωρίζει εκ των προτέρων ότι θα καταβάλλει υψηλότατο τίμημα σε περίπτωση που αδιαφορήσει για τα Ελληνικά στρατηγικά συμφέροντα. 

Μέχρι στιγμής η Ρωσσία επικεντρωμένη στο Ουκρανικό μέτωπο, αδιαφορεί πλήρως για τις εξελίξεις στο Αζερμπαϊτζάν και στην Αρμενία. Επαναλαμβάνει την απαθή στάση που τήρησε στην Συρία. Θα το πληρώσει ακριβά.