Η αξία των στρατηγικών αφηγημάτων στον στρατιωτικό πόλεμο

 

Για να εξασκούνται οι Έλληνες στρατηγιστές, πρέπει να τοποθετούν τον εαυτό τους νοερώς στο παρελθόν, στο παρόν ή στο μέλλον, σε διαφορετικές περιοχές του κόσμου, και ταυτιζόμενοι πότε με τον έναν και πότε με τον άλλο αντίπαλο, να καταρτίζουν υποθετικά σενάρια στα οποία θα πρέπει να βρούν λύσεις.

Αν κάναμε μία τέτοια άσκηση στην περίπτωση της ρωσσο-ουκρανικής συγκρούσεως, και υποθέταμε ότι ταυτιζόμασταν με την Ουκρανία, τί είδους στρατηγικό αφήγημα θα χρησιμοποιούσαμε κατά της Ρωσσίας για να επιτύχουμε θριαμβευτική νίκη;

Και τανάπαλιν. Αν υποθέταμε ότι ταυτιζόμασταν με την Ρωσσία, τί είδους στρατηγικό αφήγημα θα χρησιμοποιούσαμε για να προσελκύσουμε συμμάχους, να κινητοποιήσουμε τον λαό μας, και να συντρίψουμε τον δυτικό συνασπισμό;

Στην περίπτωση της Ουκρανίας, εκτός από τα τετριμμένα πολωτικά αφηγήματα περί δημοκρατίας εναντίον αυταρχισμού, και ανεξαρτησίας εναντίον ξένης κατοχής, θα χρησιμοποιούσαμε το αφήγημα περί Ρωσσίας ως "φυλακή των εθνών".

Αφήγημα που χρησιμοποιήθηκε από εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα εντός Τσαρικής Ρωσσίας, υπονοώντας ότι η Ρωσσική αυτοκρατορία είναι μία τεράστια φυλακή εθνοτήτων και λαών. Τους καταπιέζει και τους αφομοιώνει βιαίως. Το είχε χρησιμοποιήσει ο Λένιν για να προσελκύσει εθνότητες στον κομμουνισμό.

Αν αυτό το αφήγημα κερδίσει τις λαϊκές μάζες στο εσωτερικό της Ρωσσίας, τότε μπορεί η Ρωσσική ομοσπονδία να νικήσει προσωρινώς στον στρατιωτικό πόλεμο, αλλά να πολυδιασπαστεί σε πολλά κρατίδια, ηττηθείσα στον πολιτικό πόλεμο.

Στην ουσία αυτό το στρατηγικό αφήγημα μεταφέρει τον πόλεμο στο εσωτερικό της Ρωσσίας.

Στην περίπτωση της Ρωσσίας, εκτός από τα τετριμμένα πολωτικά αφηγήματα όπως το περί επαναφοράς του ναζισμού στην Ουκρανία, άρα ο Ρωσσσικός πόλεμος είναι αντιφασιστικός, θα χρησιμοποιούσαμε το αφήγημα περί προσαρτήσεως και κατοχής των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Ο όρος προσάρτηση υπονεί κατοχή, και συνεπώς ο πόλεμος κατά του συνασπισμού ΝΑΤΟ-Ουκρανίας αποσκοπεί στην απελευθέρωση της Ανατολικής Ευρώπης.

Αν κερδίσει έδαφος στις λαϊκές μάζες το αφήγημα περί προσαρτήσεως χωρών εκ μέρους του ΝΑΤΟ, ακόμη και αν η Ουκρανία διατηρήσει όλα τα εδάφη της, θα διαλυθεί το ΝΑΤΟ και η ΕΕ από εσωτερική αποσύνθεση.

Στην ουσία αυτό το στρατηγικό αφήγημα μεταφέρει τον πόλεμο εντός του ΝΑΤΟ, στο εσωτερικό του δυτικού κόσμου.

Η νίκη στον πόλεμο αφηγημάτων έχει τεραστία σημασία. Μπορεί να μετατρέψει μία στρατιωτική ήττα σε πολιτική νίκη.

Στην περίπτωση των Ελληνο-τουρκικών σχέσεων, όταν προβάλλουμε εδαφικές αξιώσεις στην Μικρά Ασία, πρέπει να χρησιμοποιούμε πολλαπλά, παράλληλα, και φαινομενικώς αντικρουόμενα στρατηγικά αφηγήματα.

Θα ήτο ασύγγνωστο λάθος να μιλάμε συνεχώς και αποκλειστικώς για την απελευθέρωση των Ελληνικών εδαφών στην Μικρά Ασία. Φυσικά αυτό μας συμφέρει, αλλά πρέπει να χρησιμοποιούμε αφηγήματα αντιπερισπασμού.

Πχ, λέμε ότι ο αγών είναι υπέρ της Δημοκρατίας και της θρησκευτικής ελευθερίας. Ή υπέρ της απελευθερώσεως των λαών που είναι φυλακισμένοι εντός της νεο-οθωμανικής Τουρκίας. Ή ότι ο αγών είναι πάνω απ' όλα ταξικός, και πρέπει να απελευθερωθεί το τουρκικό προλεταριάτο από την καταπίεση που υφίσταται από την τουρκική πλουτοκρατία. Ή ότι ο αγών είναι αντι-ιμπεριαλιστικός προκειμένου να μην υποτάξει η Τουρκία τα όμορα κράτη (Συρία, Λίβανο, Ιράκ, Βουλγαρία, κ.α.) και να μην ανασυσταθεί η Τουρκική αυτοκρατορία.

Δεν έχει καμμία σημασία το αν πιστεύουμε στην δημοκρατία, και στην απελευθέρωση εθνοτήτων, τάξεων, ή κρατών. Σημασία έχει ότι πρέπει να δημιουργούμε πολλαπλά κίνητρα σε πολλαπλούς δρώντες για να συμμαχήσουν προσωρινώς μαζί μας, ώστε να αυξήσουμε τις πιθανότητες επιτυχίας του εγχειρήματός μας.

Και πάνω απ' όλα, αν πείσουμε την άλλη πλευρά για την αγνότητα των προθέσεών μας, ένας σημαντικός αριθμός Τούρκων πολιτών θα πολεμήσει γι' αυτές τις αξίες, αντί για τις κεμαλικές ή τις νεο-οθωμανικές.

Η επινόηση στρατηγικών αφηγημάτων προϋποθέτει ιστορική κατάρτιση, ιδεολογική ευελιξία, και προπαγανδιστικό θράσος.

Άπαξ ένα στρατηγικό αφήγημα αγκιστρωθεί στις ψυχές των μαζών, αποτελεί την κινητήριο δύναμη του πολέμου. Χωρίς συνεχή τροφοδοσία με ιδεολογικά καύσιμα, οι στρατιώτες εγκαταλείπουν τον αγώνα και επέρχεται η ήττα.

Εξυπακούεται ότι στον στρατιωτικό πόλεμο διεξάγεται σύγκρουση αφηγημάτων μεταξύ των αντιπάλων. Νικά αυτός που διαθέτει καλύτερους σχεδιαστές αφηγημάτων, καλύτερα οργανωμένες υπηρεσίες προπαγάνδας, και περισσότερους πόρους για την μαζική παραγωγή ιδεολογικών πυρομαχικών.