Οι ελάχιστες προϋποθέσεις για μία μακροπρόθεσμη Ελληνική στρατηγική για την Μέση Ανατολή

 

Η Ελλάδα για να καταστεί μεγάλη δύναμη, πρέπει να μαθαίνει από τα λάθη των άλλων μεγάλων δυνάμεων.

Οι ΗΠΑ παρότι θεωρούνται υπερδύναμη, είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν, είτε δεν ενδιαφέρονται να αλλάξει δομικώς η κατάσταση στην Μέση Ανατολή. Εμείς πρέπει να επιφέρουμε δομικές αλλαγές.

Οι ΗΠΑ αφήνουν να εξαπλώνεται το σουνιτικό φονταμενταλιστικό ισλάμ. Αφήνουν να εξαπλώνεται η νεο-οθωμανική αυτοκρατορία. Αφήνουν το Ισραήλ να βάζει φωτιά σε όλη την Μέση Ανατολή και καλοδέχονται να πληρώνουν αυτές τον λογαριασμό.

Κατά καιρούς εμπλέκονται σε ανατροπές καθεστώτων, όπως του Άσσαντ, του Χουσεΐν, και του Καντάφι, αλλά δεν βασίζονται σε κάποιο μακροχρόνιο σχέδιο.

Πρόκειται για παρορμητικές πολιτικές αποφάσεις αναλόγως του εκάστοτε συσχετισμού των λόμπις που επικρατούν στην Ουάσιγκτων σε μία δεδομένη στιγμή.

Ουσιαστικώς το σχήμα που επικρατεί στο μυαλό των περισσοτέρων Αμερικανών αξιωματούχων είναι το εξής: συμμαχία με το Ισραήλ, συμμαχία και καλές σχέσεις με τα περισσότερα μοναρχικά και σουνιτικά κράτη, κακές σχέσεις με το σιιτικό Ιράν και τους συμμάχους του.

Αν κάποιος ξύσει την επιφάνεια αυτής της πολιτικής θα διαπιστώσει ένα σωρό αντιφάσεις.

Με ποιά λογική ο Τράμπ απειλεί με πόλεμο το Ιράν ως υπεύθυνο για τις ενέργειες των Χούθι, και την ίδια στιγμή διατηρεί άψογες σχέσεις με το Κατάρ και την Τουρκία, την στιγμή που αυτές οι δύο χώρες αποτελούν υποστηρικτές και χορηγούς της Χαμάς;

Με ποιά λογική ο Τραμπ αναγνωρίζει το καθεστώς της Αλ-Κάιντα του Αλ-Τζολάνι στην Δαμασκό και άρει τις εις βάρος του κυρώσεις, και την ίδια στιγμή απειλεί με πόλεμο το Ιράν; Μήπως η Αλ-Νούσρα (παρακλάδι της Αλ-Κάιντα), είναι λιγώτερο φονταμενταλιστική από το θεοκρατικό Ιράν;

Με ποιά λογική οι ΗΠΑ απειλούσαν τον Καντάφι, τον Χουσεΐν, και τον Άσσαντ, και την ίδια στιγμή σκύβουν το κεφάλι στον Ερντογάν;

Δεν υπάρχουν λογικές απαντήσεις. Η απλουστέρα εξήγηση είναι ότι το Ιράν και οι σύμμαχοί του δεν έχουν ωργανωμένα λόμπις στην Ουάσινγκτον. Σε αντίθεση με το Ισραήλ και τις σουνιτικές πετρομοναρχίες οι οποίες δαπανούν τεράστια ποσά για την απόκτηση επιρροής στην αμερικανική πρωτεύουσα.

Στην περίπτωση της Τουρκίας, οι ΗΠΑ πιστεύουν/ελπίζουν ότι θα παίξει τον παραδοσιακό ανασχετικό ρόλο κατά της Ρωσσίας, αντί να βλέπουν την ωμή πραγματικότητα: η Τουρκία στρέφεται ξεκάθαρα εναντίον της Δύσεως.

Είναι φανερό ότι τα αμερικανικά επιτελεία δεν διαθέτουν συγκροτημένη και μακροπρόθεσμη εξωτερική πολιτική.

Η Ελλάδα πρέπει να χαράξει μακροπρόθεσμη στρατηγική για την Μέση Ανατολή, μαθαίνοντας από τα λάθη των ΗΠΑ. Οι ελάχιστες προϋποθέσεις για μια τέτοια στρατηγική, πρέπει να επικεντρώνωνται στα δομικά στοιχεία του προβλήματος.

Πρώτον, δεν θα γίνει ανεκτή η ύπαρξη και εξάπλωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού.

Δεύτερον, δεν θα γίνει ανεκτή η ανάδυση μίας νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Τρίτον, δεν θα γίνει ανεκτό το να βάζει φωτιές το Ισραήλ σε όλη την Μέση Ανατολή, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Τέταρτον, δεν θα γίνει ανεκτή η δημογραφική και θρησκευτική εξάπλωση του ισλαμικού  κόσμου δια της λαθρομεταναστεύσεως.

Πέμπτον, δεν θα γίνουν ανεκτά μεγάλα και ισχυρά κράτη στην Μέση Ανατολή, Πρέπει να υπάρχει κατακερματισμός και πολυδιάσπαση κατά μήκος εθνοτικών, θρησκευτικών, φυλετικών, πολιτισμικών, τοπικιστικών ταυτοτήτων.

Έκτον, δεν θα γίνει ανεκτή η επιρροή των ισλαμικών κρατών στην Αφρικανική ήπειρο. Η Αφρική αποτελεί περιοχή ζωτικού ενδιαφέροντος για τα στρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδος.

Πρέπει να εργαστούμε νυχθημερόν για να αναπροσατολίσουμε τις δυνάμεις του Ελληνισμού μακριά από την παρηκμασμένη Δύση. Η Μέση Ανατολή θα είναι ο μόνιμος πονοκέφαλος της υψηλής στρατηγικής του Ελληνισμού. Αλλά όσο αδιαφορούμε και δεν έχουμε παρουσία και επιρροή σε αυτές τις χώρες, τόσο το χειρότερο για την διαχρονική μας ασφάλεια.