Η έλλειψη αξιοπίστου, ουδετέρου, και αποτελεσματικού μηχανισμού συμμορφώσεως καθυστερεί την επίτευξη ανακωχής στην ρωσσο-ουκρανική σύρραξη

 

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους είναι εξαιρετικώς δύσκολο να επιτευχθεί ανακωχή στην ρωσσο-ουκρανική σύγκρουση. Η Νατοϊκή επέκταση προς Ανατολάς και οι αποτυχημένες συμφωνίες Mινσκ Ι και ΙΙ, αποτελoύν κακό προηγούμενο.

Στην παρούσα φάση το βασικό πρόβλημα είναι η παροχή εγγυήσεων εκατέρωθεν και οι συνέπειες για την παραβίαση των συμφωνηθέντων.

Οποιαδήποτε διευθέτηση θα πρέπει να περιλαμβάνει μέτρα ασφαλείας που σε περίπτωση παραβιάσεως θα ενεργοποιούνται αμέσως, και ανεξαρτήτως των δύο αντιμαχομένων πλευρών.

Μια συμφωνία ανακωχής θα πρέπει να ενσωματώνει έναν μηχανισμό παρακολουθήσεως, επαληθεύσεως, και λογοδοσίας, δια του οποίου οι παραβιάσεις της ανακωχής θα εντοπίζωνται αμέσως, θα αποδίδεται ευθύνη στους παραβάτες, και θα επιβάλλεται η συμμόρφωση δια κυρώσεων.

Όσες πρωτοβουλίες ανακοινώνονται για ειρηνευτικές διαμεσολαβήσεις από τρίτους, εκεί συνθλίβονται. Ποιός θα επιβάλλει την συμμόρφωση στους παραβιάσαντες την ανακωχή, με ποιά αντικειμενικά κριτήρια θα αποδώσει ευθύνες, πόσο γρήγορα θα αντιδράσει, και με ποιά μέσα θα αποκαταστήσει την ανακωχή.

Είναι πολύ δύσκολο να συσταθεί ένας τέτοιος μηχανισμός που να γίνει αποδεκτός και από τις δύο πλευρές.

Μέχρι στιγμής η Ουκρανική πλευρά προσπαθεί να λάβει μονομερείς εγγυήσεις από τους συμμάχους της, πριν ξεκινήσουν οι απευθείας διαπραγματεύσεις με την Ρωσσία.

Από την άλλη πλευρά, η Ρωσσία επιδιώκει όσο το δυνατόν λιγώτερες εγγυήσεις προς την Ουκρανία, και δημιουργική ασάφεια στο συμφωνηθέν κείμενο. Η Ρωσσική ηγεσία κάνει προτάσεις εκεχειρίας τις οποίες δεν σκοπεύει να τηρήσει, για να συντηρεί μία ψευδαίσθηση ειρηνικής επιλύσεως της συγκρούσεως. Αυτή η τακτική παρέχει σε τρίτες χώρες το διπλωματικό περιθώριο να παραμείνουν ουδέτερες και να μην συνασπιστούν με την Δύση στο καθεστώς κυρώσεων εις βάρος της Ρωσσίας.