Οι πετρο-μονάρχες απέδειξαν ότι η Αμερικανική εξωτερική πολιτική μπορεί να εξαγοραστεί, με το κατάλληλο αντίτιμο

Το ταξείδι του Τράμπ στην Μέση Ανατολή απέδειξε ότι δεν υπάρχουν δεδομένες και μη-αναστρέψιμες καταστάσεις.

Ο πράγματι φιλοσιωνιστής Αμερικανός πρόεδρος, αδιαφόρησε για τον Νετανιάχου, και έκλεισε ένα σωρό συμφωνίες με τις πλούσιες σουνιτικές μοναρχίες (Κατάρ, Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ).

Mε την συμπεριφορά του απέδειξε ότι έχει σύντομη διάρκεια προσοχής σε ένα θέμα, δεν αναλύει πολλές λεπτομέρειες, ενδιαφέρεται για γρήγορες φαινομενικές "νίκες", ασχέτως μακροπροθέσμων αποτελεσμάτων.

Για να ικανοποιήσει την Σαουδική Αραβία, ήρε τις κυρώσεις εις βάρος της Συρίας, νομιμοποιώντας τον Αλ-Τζολάνι. Κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις επιθυμίες του Ισραήλ.

Συμφώνησε να γίνουν επενδύσεις δισεκατομμυρίων δολλαρίων από τις πετρο-μοναρχίες, κάτι που σημαίνει έμμεση και άμεση αναβάθμιση του αραβο-σουνιτικού λόμπι στις ΗΠΑ, εις βάρος του σιωνιστικού λόμπι.

Συμφώνησε να πουλήσει νέα οπλικά συστήματα σε αυτές τις χώρες, κάτι που δυσκολεύει την μακροπρόθεσμη άμυνα του Ισραήλ.

Απεδέχθη δημοσίως πανάκριβα δώρα από τις πετρο-μοναρχίες, κάτι που δείχνει πόσο ευεπίφορος είναι στην κολακεία και στην νόμιμη δωροδοκία. Με τί ανταλλάγματα, είναι το θέμα.

Ήδη ανεγνώρισε το καθεστώς Αλ-Τζολάνι, αποδεικνύοντας ότι για ένα σεβαστόν ποσόν, δίνει τα πάντα στον αντίπαλο. Ουσιαστικώς ανεγνώρισε την Αλ-Κάιντα ως κυβέρνηση στην Συρία.

Επίσης η δήλωσή του ότι, «τελείωσε η εποχή που Αμερικανοί πρόεδροι έκαναν επεμβάσεις στην Μέση Ανατολή», αποδεικνύει μία ασύγγνωστη πολιτική αφέλεια καθώς το Κατάρ, τα ΗΑΕ, και η Σαουδική Αραβία συνεχίζουν τις δικές τους επεμβάσεις τους σε άλλες χώρες.

Η μόνη διαφορά είναι ότι το κάνουν με τον ισλαμικό τρόπο (εξισλαμισμός), και όχι με τον αμερικανικό (ωμή στρατιωτική επέμβαση). Σε αρκετές περιπτώσεις το κάνουν και με τον Αμερικανικό, χρηματοδώντας πολέμους δι' αντιπροσώπων.

Όσα οικονομικά οφέλη ισχυρίζεται ότι απεκόμισε ο Τράμπ, στην ουσία αποτελούν το αντίτιμο και τον τρόπο εξαγοράς της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή.

Ισραηλινοί αναλυτές σχολίασαν ότι η χώρα τους δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να καταθέσει καλύτερη προσφορά στον Αμερικανό πρόεδρο σε σχέση με τους πετρο-μονάρχες.

Αντιθέτως, το Ισραήλ είναι υποχρεωμένο να στηρίζεται στα χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων, την στιγμή που τα πλούσια σουνιτικά κράτη θα εισφέρουν τεράστια ποσά στην Αμερικανική οικονομία.

Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι ο Τράμπ συμφώνησε σε διμερή ξεχωριστή εκεχειρία με τους Χούθι, χωρίς να συμπεριλάβει το Ισραήλ. Εμμέσως τεκμαίρεται ότι οι Χούθι μπορούν να συνεχίσουν τις επιθέσεις τους κατά του Ισραήλ, αλλά όχι κατά των ΗΠΑ.

Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει ένα πανίσχυρο Ισραήλ που δήθεν ελέγχει τα πάντα, και ιδίως την Αμερική. Η Αμερική μπορεί να ελεγχθεί και από άλλα λόμπι. Η πραγματικότης απέδειξε ότι ένας φιλοσιωνιστής Αμερικανός πρόεδρος με συναλλακτική προσέγγιση στην εξωτερική του πολιτική, μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση, αρκεί να λάβει καλύτερη προσφορά.

Στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, οι πετρομονάρχες της Μέσης Ανατολής απεδείχθησαν καλύτεροι λομπίστες από τους σιωνιστές.

Το Ισραήλ θα συνεχίσει να λαμβάνει λευκή επιταγή από τον Τράμπ στο θέμα της εξοντώσεως των Παλαιστινίων. Όμως σε άλλα ζητήματα, το Ισραήλ ετέθη στο περιθώριο διότι δεν μπόρεσε να ανταγωνιστεί τις οικονομικές προσφορές των πετρο-μοναρχιών.

Για τους Έλληνες το μάθημα είναι ότι πρέπει να καταθέτουν τις δικές τους "προσφορές", και να ανταγωνίζωνται σε επιρροή τους αντιπάλους.

Δεν υπάρχει ανίκητος ανταγωνιστής, ούτε κάποιο πανίσχυρο "σύστημα" που να μας εμποδίζει. Το μόνο που υπάρχει είναι ηττοπάθεια και έλλειψη στρατηγικής.