Η Μεγάλη Ελλάδα ως φάρμακο κατά της εθνικής παρακμής και ως δόγμα εθνικής επιβιώσεως

Αυτό που δεν κατανοούν αρκετοί Έλληνες στο ζήτημα της ισχύος και στην στρατηγική περί Μεγάλης Ελλάδος, είναι ότι αν δεν διεξάγεις τους πολέμους που επιλέγεις εσύ ως ισχυρό κράτος, θα αναγκαστείς να υποκύψεις στις πιέσεις μεγάλων δυνάμεων και να πολεμάς για το δικό τους συμφέρον.

Μετά την υποδούλωση της Ελλάδος στην Ρώμη, στο ανατολικό μέτωπο συνεχίζονται οι πόλεμοι. Στην Μικρά Ασία από το -54 έως το +217, η Ρώμη συγκρούεται με την αυτοκρατορία της Παρθίας, διάδοχο κράτος της Περσικής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών.

Σε αυτόν τον μακροχρόνιο στρατηγικό ανταγωνισμό μεταξύ των δύο αντιπάλων, αρκετά υποτελή Ελληνικά βασίλεια και πόλεις-κράτη, προσφέρουν αναγκαστικώς στρατεύματα ή διευκολύνσεις στους αντιπάλους.

Το ίδιο συμβαίνει σήμερα. Η υποταγμένη Ελλάδα στο δίδυμο ΝΑΤΟ-ΕΕ δεν διεξάγει τους πολέμους που την συμφέρουν, αλλά προσφέρει αναγκαστικώς διευκολύνσεις σε πολέμους που έχουν επιλέξει οι επικυρίαρχοί της.

Ενώ το ΝΑΤΟ και η ΕΕ μας υποχρεώνουν να πολεμήσουμε κατά της Ρωσσίας, η Ελλάδα θα έπρεπε να προετοιμάζεται για το πώς θα απελευθερώσει την Σικελία και τον Ελληνισμό της νοτίου Ιταλικής χερσονήσου.

Θα έπρεπε να ετοιμάζεται για τον έλεγχο της Αδριατικής θαλάσσης.

Θα έπρεπε να μετατρέπει τα κράτη των Δαλματικών ακτών σε συμμαχικά κράτη της Ελλάδος αποσπώντας τα από την σφαίρα επιρροής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Θα έπρεπε να ετοιμάζει την σταδιακή ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου στην Ελληνική επικράτεια.

Θα έπρεπε να έχει στόχο τον διαμελισμό της Γαλλίας, την απόσπαση της Κορσικής και των νοτίων τμημάτων του τεχνητού φραγκικού κράτους.

Θα έπρεπε να διαμορφώνει τις δημογραφικές, οικονομικές, και πολιτισμικές προϋποθέσεις ώστε η Μασσαλία και άλλες "γαλλικές" πόλεις να ενταχθούν σε μία Ελληνική Κοινοπολιτεία-Αμφικτυονία.

Θα έπρεπε να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Βασκίας και της Καταλονίας, προετοιμάζοντας το έδαφος για την διάλυση του τεχνητού ισπανικού βασιλείου, και την ανάπτυξη Ελληνικού πολεμικού στόλου στην Δυτική Μεσόγειο και στην Ιβηρική χερσόνησο.

Θα έπρεπε να έχει συμμαχήσει ήδη με την Τυνησία και την Αλγερία, παρέχοντας ως αντάλλαγμα την εγκατάσταση Ελληνικών αεροναυτικών και στρατιωτικών βάσεων στην Βόρειο Αφρική.

Θα έπρεπε ήδη να έχει δημιουργήσει ένα Ελληνικό προτεκτοράτο στην κατακερματισμένη Λιβύη.

Θα έπρεπε ήδη να έχει αποσπάσει την Μάλτα από την ΕΕ και να την έχει μετατρέψει σε ναυτική βάση και ακίνητο αεροπλανοφόρο του Ελληνισμού.

Αν παραμένουμε απαθείς, τότε θα ξαναβρεθούμε στην θέση που βρέθηκαν οι Πρόγονοί μας κατά την διάρκεια των ρωμαϊκών εμφυλίων πολέμων, όπου Έλληνες είχαν στρατευθεί στις αντίπαλες ρωμαϊκές παρατάξεις, και πέθαιναν για τα συμφέροντα των Ρωμαίων στρατηγών που διεκδικούσαν την εξουσία.

Το ίδιο δράμα επανελήφθη κατά την διάρκεια των βενετο-τουρκικών πολέμων, όταν η Ελλάδα τελούσε υπό διπλή κατοχή, Βενετική και Οθωμανική. Έλληνες ναύτες είχαν στρατευθεί και με τις δύο πλευρές. Άλλοι με τους Βενετούς, άλλοι με τους Τούρκους.

Συνεπώς η απόκτηση ισχύος και η Ελληνική επέκταση προς Δυσμάς, προς Βορράν, προς Νότον, προς Ανατολάς, θέτει ζήτημα ανακτήσεως του Αρχαίου Κλέους για πολλούς λόγους. Οπωσδήποτε ως φάρμακο κατά της εθνικής παρακμής, αλλά κυρίως για λόγους εθνικής επιβιώσεως.

Αν συνεχίσουμε να πολεμάμε ως βοηθητικά στρατεύματα για τα συμφέροντα των ξένων, θα καταστραφούμε.