Η γενική οικονομική απεργία της 9ης Απριλίου πρέπει να μετατραπεί σε γενική πολιτική απεργία

 

Στην αυριανή γενική οικονομική απεργία που έχουν προκηρύξει οι διεφθαρμένες και καθεστωτικές ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι εργαζόμενοι, απεργοί, διαδηλωτές, δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στο φιλοκαθεστωτικό πλαίσιο διεκδικήσεων που έχουν προδιαμορφώσει οι άνωθι οργανώσεις.

Το πλαίσιο οικονομικών διεκδικήσεων ομοιάζει με ικεσίες ραγιάδων:

-Aύξηση μισθών (ποτέ δεν ζητούν μείωση ασφαλιστικών εισφορών),

-Eπαναφορά 13ου και 14ου μισθού (κατά ένα περίεργο τρόπο ποτέ δεν ζητούν κατάργηση ή έστω δραστική μείωση της φορολογίας που ισοδυναμεί με πραγματική αύξηση εισοδήματος),

-Συλλογικές συμβάσεις εργασίας (περιέργως ποτέ δεν ζητούν απέλαση λαθροεποίκων δια των οποίων η εργοδοσία τσακίζει τον Έλληνα εργαζόμενο),

-Μέτρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας (περιέργως ποτέ δεν ζητούν την κατάργηση των πολιτικών που στηρίζουν την πράσινη απάτη ήτις έχει εκτινάξει τις τιμές σε όλα τα αγαθά),

-Αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσεως (ποτέ δεν ζητούν την απαγόρευση της golden visa και το τσάκισμα του τραπεζικού καρτέλ το οποίο έχει εκχωρήσει όλα τα ακίνητα σε ξένα funds),

-Μέτρα κατά της ανεργίας (ποτέ δεν ζητούν έξοδο από την ΕΕ και επαναφορά σε εθνικό νόμισμα ώστε να χαρακτεί μία εθνοκοινωνική οικονομική πολιτική).

Οι διαδηλωτές πρέπει να σκέπτωνται και να δρούν εκτός του προδοτικού πλαισίου που έχουν προδιαμορφώσει οι εξωνημένες ηγεσίες των καθεστωτικών συνδικάτων.

Μία γενική οικονομική απεργία για να συνταράξει το μισελληνικό καθεστώς, πρέπει να έχει πρωτίστως πολιτικά αιτήματα. Πρέπει να είναι πολιτική απεργία.

Και τα κυρίαρχα συνθήματα πρέπει να είναι:

Άμεση καθαίρεση της κυβερνήσεως.

Προσωρινή κυβέρνηση από λαϊκούς αντιπροσώπους αντιμνημονιακών οργανώσεων.

Συντακτική Εθνοσυνέλευση.

Απεγκλωβισμός της Ελλάδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας.

Ενταφιασμός του μισελληνικού καθεστώτος της μεταπολιτεύσεως.

Οι διαδηλωτές μπορούν να συμμετέχουν σε απεργίες που έχουν προκηρύξει τα εξωνημένα καθεστωτικά συνδικάτα, αλλά πρέπει να τις μετατρέπουν σε πολιτικές απεργίες.

Δεν πρέπει να αφήνουν την εξέλιξη της απεργίας στα χέρια των καθεστωτικών συνδικαλιστών. Ως συνήθως θα την εκμαυλίσουν και θα την απενεργοποιήσουν.

Οι διαδηλωτές πρέπει να διαχειρίζωνται τα συνθήματα, την διαδρομή των απεργών, τις ομάδες περιφρουρήσεως, τις προβαλλόμενες διεκδικήσεις, κ.α., με τέτοιο τρόπο ώστε να εκπαραθυρώσουν και να απαξιώσουν τα φερέφωνα του καθεστώτος που φορούν συνδικαλιστικό μανδύα.

Και αυτή η μάχη ξεκινά από τα αιτήματα. Τα αιτήματα πρέπει πρώτα και πάνω απ' όλα να είναι πολιτικά, όχι οικονομικά. Οι απεργοί δεν επιτρέπεται να ζητιανεύουν ψίχουλα από ένα μισελληνικό καθεστώς. Όποια συνδικαλιστική οργάνωση περιορίζεται σε οικονομικά αιτήματα, σημαίνει ότι κατέρχεται σε απεργία για να ηττηθούν τα μέλη της.

Το καθεστώς της μεταπολιτεύσεως ούτε θέλει, ούτε μπορεί να βελτιώσει την οικονομική κατάσταση των εργαζομένων. Θέλει να τους αφανίσει, να τους λεηλατήσει, να τους αφαιμάξει. Όσο ταχύτερα συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι ότι σε αυτήν την υπαρξιακή σύγκρουση είτε θα ενταφιαστεί το μισελληνικό καθεστώς, είτε θα ενταφιαστεί η Ελληνική κοινωνία, τόσο καλύτερα γι’ αυτούς.

Δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο για απεργιακούς περιπάτους επαιτών.