Η άκρως επικίνδυνη πλάνη του σύντομου πολέμου ως επαναλαμβανόμενο νοητικό σχήμα

 

Η πλάνη του σύντομου πολέμου ταλαιπωρεί τις ηγεσίες κρατών και επιτελείων εδώ και αιώνες. Αναβιώνει ξανά και ξανά σαν βρυκόλακας στις προθέσεις όσων κυβερνήσεων αποφασίζουν να εμπλακούν σε πόλεμο. Και κάθε φορά οι προσδοκίες των έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα αποτελέσματα.

Όσοι στρατηγιστές συμβουλεύουν αυτοσυγκράτηση, δεν εισακούονται. Οι ανώτατοι πολιτικοί ηγέτες προτιμούν τα ανακουφιστικά ψεύδη από τις δυσάρεστες αλήθειες.

Θα ακούσουν τον οιονδήποτε στρατιωτικό τους υποσχεθεί ότι σε 3 μήνες, θα έχει τελειώσει ο πόλεμος με βέβαιη νίκη του δικού τους στρατού. Θα κλείσουν τα αυτιά τους σε όσους στρατιωτικούς τούς πούν ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότης όλα τα πολεμικά σχέδια να ανατραπούν λόγω ασταθμήτων παραγόντων, να μην ευδοκιμήσουν οι προσδοκίες των για σύντομη νίκη, ο στρατός να εγκλωβιστεί σε ένα τέλμα, και να επακολουθήσει ένας μακροχρόνιος πόλεμος φθοράς.

Αυτή η κατάσταση έχει επαναληφθεί πολλές φορές στην ιστορία. Όμως εκτός από το πλεονέκτημα που έχουν όσοι σύμβουλοι εισηγούνται "σύντομους" πολέμους διότι αρέσει στους πολιτικούς, υπάρχουν και βαθύτερες αιτίες.

Οι πολιτικοί που αναλαμβάνουν το "μάρκετινγκ" του πολέμου, για να πείσουν ευκολώτερα τις μάζες θα προτιμήσουν ένα διαφημιστικό μήνυμα που θα μιλά για εύκολη, γρήγορη, χαμηλού κόστους νίκη. Το αντίθετο διαφημιστικό μήνυμα, θα προξενούσε τεράστια προβλήματα πολιτικού μάρκετινγκ.

Ένας σύμβουλος που θα πει την ωμή αλήθεια, αν εισακουστεί, θα αναγκάσει την πολιτική ηγεσία να λάβει οικονομικά και κοινωνικά μέτρα εξαιρετικώς δυσάρεστα.

Οι γραμμές ανεφοδιασμού της πολεμικής παραγωγής απαιτούν μία στρατιωτικοποιημένη κοινωνία. Θα υπάρξουν αναστολές ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ενδεχομένως να ανατραπεί το καθεστώς λόγω παρατεταμένης κοινωνικής ένδειας.

Ένας άλλος εγγενής λόγος που παραπλανά υποσυνειδήτως αρκετές ηγεσίες για να πιστέψουν στους σύντομους πολέμους, είναι ότι ένα επιτελείο μπορεί να παρουσιάσει ένα στρατιωτικό σχέδιο με μετρήσιμα κόστη και οφέλη, όταν πρόκειται για έναν σύντομο πόλεμο. Όμως είναι σχεδόν αδύνατον να παρουσιαστεί ένα σχέδιο με μετρήσιμα αποτελέσματα για έναν δεκαετή πόλεμο.

Είναι άλλο πράγμα μία πολιτική ηγεσία να προετοιμάσει ψυχολογικώς τον λαό για έναν σύντομο πόλεμο όπου οι πόροι που θα αναλωθούν θα προέρχονται από τα έτοιμα, και άλλο πράγμα η ηγεσία να προσπαθεί να πείσει τον λαό ότι για τα επόμενα δέκα χρόνια θα πρέπει να αναπληρώνει συνεχείς απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, όπλα, και πυρομαχικά, τα οποία είναι δύσκολο να εξευρεθούν.

Οι παρατεταμένοι πόλεμοι απαιτούν μακροχρόνια λαϊκή αποδοχή και ενεργή στήριξη, ενώ οι σύντομοι μπορούν να διεξαχθούν και χωρίς λαϊκή συγκατάθεση.

Αυτό το ψυχολογικό υπόβαθρο οδηγεί ακόμη και μεγάλες δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, να θεωρούν ότι θα εμπλακούν σε έναν σύντομο πόλεμο με την Κίνα για το ζήτημα της Ταϊβάν.

Η αμερικανική ηγεσία προσεγγίζει την σύγκρουση υπό αυτό το πρίσμα διότι έτσι την βολεύει, και όχι επειδή έτσι θα εξελιχθεί ο πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας. Για αυτό καταστρώνουν σχέδια για σύντομη σύρραξη στην νότια Σινική θάλασσα.

Αν όντως είχαν επίγνωση της καταστάσεως και των κινδύνων, ναι μεν θα είχαν έτοιμα κάποια σχέδια για σύντομο πόλεμο, αλλά συγχρόνως θα προετοιμαζόντουσαν για μακροχρόνιο πόλεμο με την Κίνα. Δεν το έχουν πράξει μέχρι στιγμής.

Ενώ οι ΗΠΑ διαθέτουν περισσότερα αεροπλανοφόρα από την Κίνα, η Κίνα διαθέτει 100 φορές μεγαλύτερη ναυπηγική δυνατότητα για την ναυπήγηση εμπορικών πλοίων. Σε περίπτωση παρατεταμένου πολέμου, η Κίνα θα επικρατήσει στην θάλασσα λόγω δυνατότητος αναπληρώσεως των απωλειών, σε σχετικώς σύντομο χρονικό διάστημα.

Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι χειρότερο. Δεν υφίσταται η πλάνη του σύντομου πολέμου. Υπάρχει η εδραιωμένη πεποίθηση ότι πρέπει να εκχωρηθουν τα πάντα χωρίς πόλεμο για χάριν της "ειρήνης".

Είναι φανερό από την συμπεριφορά του κατοχικού καθεστώτος, ότι φοβάται περισσότερο την ανατροπή του σε περίπτωση συγκρούσεως με την Τουρκία, παρά την απώλεια Ελληνικών πληθυσμών και εδαφών.

Γι' αυτό δεν υπάρχουν ούτε σχέδια, ούτε προετοιμασίες για παρατεταμένο πόλεμο φθοράς.

Ένα σημάδι για μία τέτοια στρατηγική, θα ήταν πολιτικές αποφάσεις υπέρ της ενεργειακής και διατροφικής αυταρκείας,

υπέρ της ενισχύσεως της ανυπάρκτου πολεμικής βιομηχανίας,

υπέρ της δημιουργίας τεραστίων υπογείων καταφυγίων,

υπέρ της υποχρεωτικής εκπαιδεύσεως ενός μεγάλου μέρους του Ελληνικού Λαού στην κατασκευή και χρήση μη-επανδρωμένων οχημάτων για πολεμικούς σκοπούς,

υπέρ των επαναλαμβανομένων ασκήσεων για την εξοικείωση της κοινωνίας στις μεθόδους παλλαϊκής αμύνης,

υπέρ της υιοθετήσεως δόγματος υβριδικού πολέμου με συνέργεια μη-στρατιωτικών πολεμικών επιχειρήσεων-π.χ. υποκίνηση επαναστάσεων εντός Τουρκίας από επαγγελματίες επαναστάτες,

υπέρ της επαναφοράς του εθνικού νομίσματος ώστε να μην εξαρτώμεθα από την ΕΕ για την χρηματοδόση του πολέμου,

και ένα σωρό άλλα μέτρα που θα απεδείκνυναν ότι προετοιμαζόμαστε για παρατεταμένο πόλεμο.

Δεν προετοιμαζόμαστε για παρατεταμένη άμυνα, διότι το κατοχικό μισελληνικό καθεστώς προετοιμάζει τον Λαό για παρατεταμένη τουρκική επικυριαρχία.

Αυτό που έχει σημασία είναι να αντιληφθούμε ότι οι σύντομοι πόλεμοι είναι μία άκρως επικίνδυνη πλάνη, όπως απέδειξε και η ρωσσο-ουκρανική σύγκρουση.