It’s the end of the liberal world order as we know it (and I feel fine)

 

Οι καθεστωτικοί αναλυτές διαπιστώνοντες το τέλος της διεθνούς φιλελεύθερης τάξεως πραγμάτων, έχουν τρομοκρατηθεί.

Αλλά δεν συμβαίνει κάτι καινοφανές. Ο Σαμουήλ Χάντιγκτον τα είχε πει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μετά την διάλυση του Σοβιετικού συνασπισμού, οι διαχωριστικές γραμμές θα είναι μεταξύ θρησκειών, φυλών, πολιτισμών, εθνοτήτων, φατριών. Και αυτό συνέβη στον υπόλοιπο κόσμο. Η ανάλυσή του για την Δύση ήταν πρόωρη, αλλά για τον υπόλοιπο κόσμο ήταν σωστή.

Η Δύση παρέμεινε προσκολλημένη για 35 χρόνια στο αφήγημα του Φουκουγιάμα, ο οποίος επέμενε στην διαχωριστική γραμμή, φιλελεύθερες δημοκρατίες εναντίον αυταρχικών καθεστώτων. Στην ουσία επέκτεινε το ψυχροπολεμικό αφήγημα, καπιταλισμός εναντίον κομμουνισμού.

Μαζί με αυτή την αντίληψη, στους δυτικούς ηγέτες επικράτησε και η ανοησία ότι τάχα δεν πρέπει να υπάρχουν σφαίρες επιρροής. Προφανώς,  διότι η Δύση μετά την πτώση του κομμουνισμού, έβλεπε όλον τον κόσμο ως δική της σφαίρα επιρροής.

Αντιθέτως ο Χάντιγκτον προέβλεψε ότι οι μελλοντικές σφαίρες επιρροής θα είναι πολιτισμικές (civilizational spheres of influence). Αφού υπάρχουν πολιτισμικές διαχωριστικές γραμμές, θα υπάρχουν πολιτισμικά σύνορα, άρα και πολιτισμικές σφαίρες επιρροής.

Ήδη από το 2014, ο Ρώσσος πρόεδρος Πούτιν και ο Κινέζος πρόεδρος Τζινπίνγκ, περιέγραφαν τις χώρες τους ως ξεχωριστούς πολιτισμούς με διακριτές αξίες, ασυμβίβαστες με τις Δυτικές δημοκρατίες.

Το όνειρο μίας παγκοσμίου συναινέσεως υπέρ της φιλελεύθερης δημοκρατίας έχει πεθάνει. Οι πολιτισμικές και γεωπολιτικές συγκρούσεις αναδύονται με ορμή σε όλη την υδρόγειο. Από το Δελχί μέχρι την Πραιτώρια. Από το Πεκίνο μέχρι την Ουάσιγκτον.

Όσα ζήσαμε τα τελευταία 35 χρόνια ήταν μια περίοδος κατά την οποία η οικονομική αλληλεξάρτηση έπνιγε τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς. Τώρα οι γεωπολιτικοί και πολιτισμικοί ανταγωνισμοί κατακρημνίζουν τις οικονομικές συνεργασίες.

Το μόνο που άλλαξε στο νέο σκηνικό είναι ότι ενώ επί δεκαετίες οι δυτικοί αναλυτές αποκαλούσαν αναθεωρητικά κράτη  την Ρωσσία, την Κίνα, το Ιράν, σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η κορυφαία αναθεωρητική δύναμη στον κόσμο.

Οι ΗΠΑ αναθεωρούν ό,τι ξέραμε μέχρι τώρα ως φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων: συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, στρατιωτικές συμμαχίες, μεταναστευτική πολιτική, θεσμικός πολυμερισμός, αλληλεγγύη μεταξύ δημοκρατιών, ανθρώπινα δικαιώματα.

Τώρα βιώνουμε την οπλοποίηση-στρατιωτικοποίηση του εμπορίου, το κλείσιμο των συνόρων, την επαναφορά των σφαιρών επιρροής, τις μονομερείς στρατιωτικές ενέργειες, την απαξίωση των διεθνών οργανισμών, την σύγκρουση μεταξύ δυτικών δημοκρατιών.

Ίσως στο εγγύς μέλλον οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα επικαλεστούν την ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής της ΕΕ κατά των ΗΠΑ, αντί κατά της Ρωσσίας. Αδιανόητο πριν λίγους μήνες, αλλά σήμερα αποτελεί την νέα γεωπολιτική πραγματικότητα.

Από την στιγμή που η μονοπολική ιδεολογική συμμαχία αντικαθίσταται από πολυπολικές γεωπολιτισμικές συμμαχίες, η Ελλάδα πρέπει να λάβει τα μέτρα της.

Οφείλουμε να ορίσουμε την Ελλάδα ως πολιτισμό με βάση διακριτό αξιακό σύστημα, τελείως διαφορετικό από την Δύση και την ΕΕ. Οι Ελληνικές Αξίες καθορίζουν την θεμελιώδη διαχωριστική γραμμή με την Ευρώπη-Δύση και τα διαχωριστικά τείχη που μας χωρίζουν ήταν και είναι αιματηρά. Πρέπει να προετοιμαστούμε για πολιτιστικό πόλεμο με την εκφυλισμένη λίμπεραλ Ευρώπη.

H Ελλάδα πρέπει να συμβάλλει στην διαμόρφωση της μεταφιλελεύθερης εποχής και της μεταδυτικής τάξεως πραγμάτων. Ο κόσμος πρέπει να καταστεί ασφαλής για τον Ελληνισμό. Ο κόσμος πρέπει να προσαρμοστεί στις ανάγκες επιβιώσεως του Ελληνισμού. Και αυτό θα γίνει με μονομερείς ενέργειες εκ μέρους του αναγεννημένου και εμπολέμου Ελληνισμού.

Πρέπει να προετοιμαστούμε για τον εξελισσόμενο, πολυεπίπεδο, παγκόσμιο, ολοκληρωτικό πόλεμο που αφορά την νέα τάξη πραγμάτων. Ο νέος πόλεμος αφορά τις ιδεολογίες, τις αρχές, και τους πολιτισμούς που θα επικρατήσουν μετά τον πόλεμο στον πλανήτη.

Το παρηκμασμένο δυτικό στρατόπεδο θέλει να συνεχίσει να διαχωρίζει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του λιμπεραλισμού: δημοκρατίες εναντίον αυταρχικών καθεστώτων. Αλλά στον υπόλοιπο κόσμο ανατέλλει η εποχή των φυλάρχων, των ηρώων, των πολεμάρχων, των σοσιαλοδαρβινιστών, των πολιτικών στρατιωτών, των ριζοσπαστών, των νατιβιστών.