Ο αφελληνισμός του αθλητισμού αποτελεί άλλο ένα πεδίο μάχης για τον σύγχρονο Ελληνισμό όπου διακυβεύεται το αξιακό μας σύστημα

 

Εδώ και δεκαετίες στον "ελληνικό" αθλητισμό ξεκίνησε μία τάση αφελληνισμού, πρώτα με τους αθλητές. Οι ιδιοκτήτες των ομάδων έφερναν αλλοεθνείς παίκτες από το εξωτερικό και τους διαφήμιζαν σαν τρόπαια, τους μετέτρεπαν σε κοινωνικά ινδάλματα.

Σε λίγα χρόνια στις περισσότερες "ελληνικές" ομάδες, οι Έλληνες αθλητές ήταν μειονότητα. Ακομη και στις ερασιτεχνικές κατηγορίες.

Η ίδια συνταγή ακολουθήθηκε και με τους προπονητές. Γέμισε η Ελλάδα αλλοδαπούς προπονητές, ωσάν η Ελλάδα να μην διαθέτει ικανούς προπονητές.

Στο τέλος αυτή η αυτοκαταστροφική τάση θα εξαϋλώσει και τους ηθικούς αυτουργούς, τους ιδιοκτήτες. Στην Αγγλία ιστορικές ποδοσφαιικές ομάδες αγοράζονται από ξένα funds ή πλούσιους εμίρηδες.

Οι ελληνόφωνοι ιδιοκτήτες των "ελληνικών" ομάδων, χωρίς εθνική συνείδηση, έσκαψαν τον δικό τους λάκκο. Σύντομα θα τους αντικαταστήσουν ξένα κεφάλαια στην ιδιοκτησία.

Η τελευταία πράξη του δράματος θα είναι η σταδιακή αντικατάσταση των οπαδών των συγκεκριμένων ομάδων, οι οποίοι αντί να διαμαρτύρωνται για τον αφελληνισμό της αγαπημένης τους ομάδος, είναι ικανοί να μαχαιρωθούν με οπαδούς αντιπάλου ομάδος για τριτεύοντα ζητήματα.

Άλλο ένα πεδίο μάχης για τον σύγχρονο Ελληνισμό: η Επανελλήνιση των αθλητικών ομάδων της Ελλάδος, τόσο σε επίπεδο αθλητών και προπονητών, όσο και σε επίπεδο ιδιοκτητών και οπαδών.

Παίκτες, προπονητές, ιδιοκτήτες, οπαδοί, πρέπει να είναι αμιγώς Ελληνικής καταγωγής και συνειδήσεως.

Μία "ελληνική" ομάδα ήτις κατακτά ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο την στιγμή που η πλειοψηφία των παικτών και ο προπονητής είναι αλλοεθνείς, δεν τιμά αλλά προσβάλλει τον Ελληνικό αθλητισμό. Αντιθέτως, αν όλοι οι παίκτες και ο προπονητής είναι αυθεντικοί Έλληνες, μία χαμηλή θέση στην διεθνή κατάταξη αξίζει περισσότερο από το οιοδήποτε πρόσκαιρο τρόπαιο. 

Αυτό που έχει σημασία είναι η Ελληνική Συνέχεια, και όχι ο ευρωπαϊκός πιθηκισμός-εκφυλισμός.