Οι κίνδυνοι προέρχονται και εκ Δυσμάς

 

Σε παλαιότερο άρθρο μου είχα αναφερθεί στο ότι στην συλλογική μνήμη πολλών Ελλήνων έχει χαρακτεί η περίοδος -490, -480, ως η εποχή των Μηδικών πολέμων και αργότερα ως η εποχή ανταγωνισμού με την Περσική αυτοκρατορία.

Δηλαδή το βλέμμα της ιστορίας κοιτά προς την Ανατολή, αλλά στην Δύση, ήδη έχει ανατείλει ένας νέος και άκρως επικίνδυνος εχθρός, η Ρώμη. Θα χρειαστούν περίπου 200 χρόνια για να συνειδητοποιήσει ο Ελληνισμός πόσο επικίνδυνη είναι η Ρώμη, αλλά από το -480 ήδη χάνουμε τις ελληνικές κτήσεις στην Ιταλική χερσόνησο εξ αιτίας του ρωμαϊκού επεκτατισμού.

Μία αντίστοιχη τυφλή γωνία στην επίγνωση της πραγματικότητος βιώνουμε στην ανάγνωση της συγχρόνου Ελληνικής ιστορίας την περίοδο από το 1860 έως περίπου το 1925, όπου ενώ το βλέμμα μας παραμένει σταθερώς προσηλωμένο στην Ανατολή, λόγω Οθωμανικής αυτοκρατορίας, στην Δύση αναβιώνει η Ιταλική αυτοκρατορία.

Αμέσως μετά την ένωση της Ιταλίας, η οποία ολοκληρώνεται το 1871, η Ιταλία ξεκινά κατακτήσεις στην Αφρική και στην Ευρώπη.

Αντί ο Ελληνισμός να έχει τεθεί σε συναγερμό από το 1870, φτάσαμε στο 1940 για να αντιληφθούμε το πόσο επικίνδυνη είναι η Ιταλία. Για μία ακόμη φορά απεδείχθη ότι δεν έχουμε εκπαιδευτεί στο να παρακολουθούμε δύο μέτωπα ταυτοχρόνως.

Αυτή η κατάσταση συνεχίζεται μέχρι σήμερα, όπου τα μέτωπα είναι περισσότερα, και θα έπρεπε ο Ελληνισμός να ανταποκρίνεται σε πολλαπλούς κινδύνους.