H σύγχυση πολιτικών ταυτοτήτων, όταν βασίζεται σε αναχρονισμούς και αποστεωμένες αντιλήψεις

 

Στην σημερινή εποχή ενώ αρκετοί αριστεροί και δημοκράτες θεωρούν ότι αποτελούν την επαναστατική πτέρυγα του πολιτικού φάσματος, ουσιαστικώς είναι η πιό αντιδραστική και η πιό αντιδημοκρατική πτέρυγα.

Αυτό αποδεικνύεται με δύο στοιχεία. Εις ό,τι αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία λειτουργεί ως αυτοκρατορία, ταυτίζονται μαζί της. Εκχωρούν εθνικολαϊκές εξουσίες και προνόμια στην ανεξέλεγκτη ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Την ίδια στιγμή υποστηρίζουν με φανατισμό τα "δικαιώματα" των λαθροεποίκων. Και στις δύο περιπτώσεις αριστεροί και δημοκρατικοί υπερασπιστές της ΕΕ πλήτουν την δημοκρατία εκχωρώντας δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών σε υπερεθνικούς θεσμούς και σε αλλοεθνείς.

Το ότι κάποιος αυτοτιτλοφορείται αριστερός και δημοκράτης, δεν σημαίνει ότι στην πράξη υπερασπίζεται αυτό που λέει. Τα κυρίαρχα αριστερά ρεύματα στην σημερινή εποχή υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή ολιγαρχία και την ευρωπαϊκή αυτοκρατορία.

Ας δούμε τώρα ένα άλλο παράδειγμα, από τους εθνικιστές της σημερινής εποχής. Όταν πρόκειται να αναφερθούν στην Γαλλική επανάσταση, οι περισσότεροι εξ αυτών ταυτίζονται με τους αντιδημοκρατικούς της εποχής. Γιατί; Διότι κάνουν μία διαθλαστική ανάγνωση της ιστορίας.

Επειδή εκλαμβάνουν τον όρο εθνικιστής βάσει των πολιτικών όρων και συσχετισμών του 20ου χριστιανικού αιώνος, όπου Χίτλερ, Μουσολίνι και άλλοι εθνικιστές ήταν αντιδημοκράτες, θεωρούν ότι έτσι πρέπει να αναγνώσουν την ιστορία του 18ου χριστιανικού αιώνος στην Γαλλία.

Στην Ευρώπη του 18ου και 19ου αιώνος, η επαναστατική πτέρυγα του πολιτικού φάσματος αποτελείτο από εθνικιστές και δημοκράτες. Εκείνο τον καιρό ο εθνικισμός και η δημοκρατία συμβαδίζουν εναντίον του αυτοκρατορικού θεσμού. Όμως επειδή οι σημερινοί εθνικιστές αντιπαθούν την δημοκρατία, ταυτίζονται με τους μοναρχικούς και τους αυτοκράτορες εκείνης της εποχής, επειδή και εκείνοι καταπολεμούσαν την επαναστατική δημοκρατία.

Με αυτό το επιδερμικό νοητικό σχήμα, πετσοκόβουν την ιστορία όπως τους βολεύει, και καταλήγουν σε λανθασμένα συμπεράσματα. Για παράδειγμα ο πόλεμος της Βανδέας, ο οποίος αποτελεί το "ιερό δισκοπότηρο" του σημερινού αντιδημοκρατικού εθνικισμού.

Προκειμένου να απαξιώσουν την Γαλλική επανάσταση, υπερτονίζουν τις σφαγές που έγιναν από τα δημοκρατικά στρατεύματα στην Βανδέα, εναντίον των βασιλοφρόνων, αποσιωπώντας την αλυσίδα ιστορικών γεγονότων που προηγήθηκε, ώστε να καταλήξουν πανηγυρικώς στο κουτοπόνηρο συμπέρασμα: "Βλέπετε πόσο κακή ήταν η Γαλλική Επανάσταση; Βλέπετε πόσο καλοί είμαστε εμείς οι σημερινοί εθνικιστές, μοναρχικοί, αντιδημοκράτες, αντεπαναστάτες;"

Το ότι οι εθνικιστές εκείνης της εποχής πολεμούσαν κατά των αυτοκρατοριών και των μοναρχιών, αυτό δεν ενδιαφέρει καθόλου τους σημερινούς εθνικιστές.

Έτσι λοιπόν αποσιωπούν την εξής σειρά ιστορικών γεγονότων:

Ο τότε αυτοκράτωρ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Λεοπόλδος Β, τον Αύγουστο του 1791, φοβάται για την ζωή της αδελφής του, Μαρίας Αντουανέτας, συζύγου του Λουδοβίκου του 16ου. Και συναντάται με τον Φρειδερίκο Γουλιέλμο Β΄ της Πρωσίας στο κάστρο Πίλνιτς της Σαξονίας, όπου διακηρύσσει ότι πρέπει να αποκατασταθεί η μοναρχία στην Γαλλία, μαζί με όλα τα βασιλικα προνόμια. Και ότι αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, θα επέμβει στρατιωτικώς μαζί με τις άλλες ευρωπαϊκές μοναρχίες στο γαλλικό έδαφος.

Ήταν απολύτως λογικό η Γαλλική εθνοσυνέλευση να θεωρήσει μία τέτοια διακήρυξη, ως αιτία πολέμου. Με το που ξεσπά ο πόλεμος μεταξύ δημοκρατικής Γαλλίας από την μία πλευρά, και μοναρχικής Πρωσσίας και αυτοκρατορικής Αυστρίας από την άλλη πλευρά, η Βρετανία υποκινεί εξεγέρσεις αντιδημοκρατικών πληθυσμών στην δυτική Γαλλία.

Καταλαμβάνονται γαλλικά εδάφη από ξένες δυνάμεις, και η απάντηση των Γάλλων δημοκρατικών είναι η μαζική επιστράτευση, και η επαναστατική τρομοκρατία εναντίον των μοναρχικών και αυτοκρατορικών αντιφρονούντων. Κάπως έτσι καταλήγουμε στις σφαγές που έγιναν στον πόλεμο της Βανδέας.

Η ιστορική αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησε στα γεγονότα της Βανδέας αποσιωπάται, ώστε οι σημερινοί εθνικιστές να μας πούν τί; Ότι τάσσονται με το μέρος των αυτοκρατοριών; Κάπως έτσι θα καταλήξουν να θεωρούν ότι οι Ούγγροι επαναστάτες που αποσχίστηκαν από την Αυστρουγγρική αυτοκρατορία μετά το τέλος του Α' παγκοσμίου πολέμου ήταν ανόητοι.

Κάπως έτσι καταλήγουν στο να ταυτίζωνται με την πολυεθνική, αντεθνική, και μισελληνική βυζαντινή αυτοκρατορία. Κάτι που αποτελεί βλακώδη και αντεθνική συμπεριφορά.

Αφού η βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν αντιδημοκρατική, τί πιό φυσιολογικό για έναν σημερινό αμόρφωτο εθνικιστή από το να ταυτίζεται με το πιό μισελληνικό μόρφωμα που έχει εμφανιστεί στην Ιστορία της ανθρωπότητος.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν αρκετά άτομα είναι ότι οι πολιτικές ταυτότητες έχουν άλλο νόημα, αναλόγως της εποχής. Ο εθνικιστής του 18ου και 19ου αιώνος είναι φανατικός εχθρός της αυτοκρατορίας και σύμμαχος των δημοκρατικών κινημάτων. Ο εθνικιστής του 20ου αιώνος είναι εχθρός των δημοκρατικών κινημάτων. Τα δημοκρατικά κινήματα του 21ου χριστιανικού αιώνος είναι φανατικοί υπερασπιστές της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας, εφόσον δηλώνει δημοκρατική και αντιεθνικιστική.

Σήμερα η πιό ριζοσπαστική πτέρυγα του πολιτικού φάσματος από τα δεξιά, είναι οι αναρχοκαπιταλιστές. Διότι δεν θέλουν με τίποτε τα μεγάλα συστημικά τραπεζικά καρτέλ. Στην εποχή των μνημονίων αυτό το ιδεολογικό κίνημα ήταν το μόνο δεξιό κίνημα που ήταν υπέρ της χρεωκοπίας των τραπεζών, και κατά της διασώσεως(bail out) με χρήμα φορολογουμένων.

Είναι εχθροί των κεντρικών τραπεζών και του συστήματος κλασματικών αποθεμάτων. Υποστηρίζουν τα κρυπτονομίσματα και τις ανώνυμες συναλλαγές. Είναι φανατικοί εχθροί της φορολογίας, την οποία πολύ σωστά θεωρούν ως ληστεία. Είναι φανατικοί εχθροί του συγκεντρωτικού κράτους. Είναι φανατικοί εχθροί των λοκντάουν. Είναι φανατικοί υπερασπιστές της μικρομεσαίας και νεοφυούς επιχειρηματικότητος. Είναι φανατικοί υπερασπιστές των αποκεντρωμένων μοντέλων παραγωγικής οικονομίας και κοινωνικής οργανώσεως.

Και ταυτίζουν την ιδιοκτησία με την υπεράσπιση της τιμής και της αξιοπρεπείας του ατόμου, όντας κατά της κρατικής βίας και υπέρ των εθελοντικών συναλλαγών. Είναι υπέρ του δικαιώματος στην οπλοκατοχή για την υπεράσπιση της περιουσίας και της ζωής των πολιτών. Είναι υπέρ του δικαιώματος στην επανάσταση και στην απόσχιση με βάση τις παλαιές φιλελεύθερες αντιλήψεις, και σε πλήρη αντίθεση με τις καθεστωτικές σημερινές φιλελέφτ woke αντικοινωνικές αντιλήψεις.

Το πρόβλημα με αυτό το κίνημα είναι ότι βασίζεται στον ατομοκεντρισμό, κάτι που του δημιουργεί εγγενή οργανωτικά προβλήματα. Επίσης στο φαντασιακό των μαζών έχει ταυτιστεί με το μεγάλο ολιγαρχικό κεφάλαιο.

Αντιθέτως η σημερινή σοσιαληστρική δειμοκρατία είναι ταυτισμένη με το μεγάλο, αντιπαραγωγικό, χρηματιστικό και τραπεζικό κεφάλαιο. Είναι μία φορομπηχτική ληστοσυμμορία. Είναι αυτοκρατορική στις αντιλήψεις της. Είναι αντεθνική και
αντεπαναστατική. Θεοποιεί το κράτος. Είναι υπέρ της ονομαστικοποιήσεως όλων των συναλλαγών και της ψηφιακής δικτατορίας. Είναι φανατική υπέρ των συγκεντρωτικών, υπερεθνικών, και αντιδημοκρατικών θεσμών. Είναι κατά της οπλοκατοχής. Και υποστηρίζει με φανατισμό κάθε διεστραμμένο γραφειοκρατικό κανονισμό, ο οποίος καταπνίγει την ιδιωτική πρωβουλία και τις κοινωνικές ελευθερίες. Η σημερινή σοσιαλδημοκρατία είναι ένα βαθύτατα αντικοινωνικό, αντιδημοκρατικό, και αντεθνικό αυτοκρατορικό μόρφωμα.

Συνεπώς η επαναστατική πτέρυγα μίας εποχής δεν καθορίζεται με βάση τις ταμπέλες. Αλλά με βάση την ανάλυση των συνθηκών που επικρατούν σε κάθε ιστορική εποχή.