Το νέο νομοθετικό τέχνασμα για την ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής και την απαγόρευση συμμετοχής κομμάτων στις εκλογές

 

Οι δημοσιονομικές γελοιότητες των ευρωραγιάδων και των τζημεροειδών τείνουν να μετατραπούν σε μέτρο αξιολογήσεως και ποινικοποιήσεως των κομμάτων που λαμβάνουν μέρος στις εκλογές.

Θα είναι το επόμενο νομοθετικό μέτρο απαγορεύσεως συμμετοχής στις εκλογές για όσα προγράμματα κομμάτων δεν είναι "κοστολογημένα". Εννοούν εγκεκριμένα, βάσει μνημονιακών κριτηρίων.

Επειδή θεωρούν ότι ένα κράτος είναι κάτι αντίστοιχο με μία εταιρεία, οφείλει να συμπεριφέρεται όπως μία εταιρεία, δηλαδή να υπολογίζει έσοδα-έξοδα.

Με αυτό τον απλοϊκό συλλογισμό, θέλουν να περάσουν νόμο δια του οποίου τα κόμματα θα υποχρεούνται να στέλνουν τα προγράμματά τους για κοστολόγηση στο δημοσιονομικό συμβούλιο.

Άκουσον-άκουσον, το οικονομικό πρόγραμμα ενός κόμματος θα κοστολογείται από κάποιους γελοίους γραφειοκράτες.

Με ποιά κριτήρια; Του Μάαστριχτ;

Με ποιά λογική; Με την μνημονιακή "λογική";

Με βάση ποιά θεωρία πολιτικής οικονομίας; Την νεοφιλελεύθερη;

Ποιοί θα απαρτίζουν το δημοσιονομικό συμβούλιο; Οι εγκάθετοι του Μητσοτάκη;

Και αν απορριφθεί το οικονομικό πρόγραμμα του κόμματος από το δημοσιονομικό συμβούλιο; Προφανώς θα απαγορεύεται να κατέλθει στις εκλογές. Αυτός είναι ο σκοπός της νομοθετικής ρυθμίσεως.

Ένα σοβαρό κράτος είναι αδιανόητο να σκέφτεται με όρους εσόδων-εξόδων. Όχι επειδή η δημοσιονομική σπατάλη είναι κάτι που θα πρέπει να γίνεται ανεκτό. Αλλά επειδή ένα κράτος δεν έχει καμμία σχέση με τον τρόπο που λειτουργεί μία εταιρεία.

Οι εταιρείες δεν μπορούν να διαγράψουν μονομερώς τα χρέη τους, δεν μπορούν να κηρύξουν πόλεμο, δεν μπορούν να κατακτήσουν εδάφη, δεν μπορούν να θεσπίσουν αναγκαστικούς νόμους, δεν διαθέτουν εθνική κυριαρχία, δεν μπορούν να φορολογήσουν, κλπ.

Εν ολίγοις δεν διαθέτουν εκτελεστική, νομοθετική, και δικαστική εξουσία. Ούτε διαθέτουν δικό τους λαό, ούτε διαθέτουν δικό τους πολιτισμό, ούτε δική τους γλώσσα, ούτε δικά τους ήθη και έθιμα, ούτε κρατικές υποδομές όπως πχ ένας στρατός.

Αν γίνει ένας πόλεμος, μία φυσική καταστροφή, ένας λοιμός, αυτό μας έλειπε ένα κράτος να κοιτάζει έσοδα-έξοδα, και αν δεν βγαίνει ο λογαριασμός, να κάνει περικοπές εις βάρος της επιβιώσεως της κοινωνίας.

Η διεστραμμένη λογική των ευρωραγιάδων και των τζημεροειδών έχει εισαχθεί στην Ελλάδα, με το γνωστό σύνθημα "δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα".

Και όμως υπάρχουν. Ένα εξ αυτών κατοικοεδρεύει στην Φρανκφούρτη, και λέγεται Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Και κάθε τόσο εκδίδει νόμισμα. Το συγκεκριμένο λεφτόδεντρο δεν λειτουργεί βάσει εσόδων-εξόδων. Αλλά με βάση ολιγαρχικά, τραπεζικά, και διακρατικά συμφέροντα.

Το όχι έχει απαγορευθεί στην Ελλάδα να τυπώνει το δικό της νόμισμα δεν σημαίνει ότι τα κόμματα πρέπει να σκέπτωνται μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της διεστραμμένης λογικής των ευρωραγιάδων και των τζημεροειδών.

Λεφτόδεντρα υπάρχουν από την αρχαιότητα, και το διαχρονικό πρόβλημα είναι ποιός τα ελέγχει, και ποιός ωφελείται εις βάρος άλλων.

Οι ευρωραγιάδες που προτείνουν την κοστολόγηση των οικονομικών προγραμμάτων αποσκοπούν στην κατάπνιξη οιασδήποτε άλλης οικονομικής θεωρίας και πολιτικής η οποία θα βασίζεται στο εθνικό νόμισμα.

Αν ένα πολιτικό κόμμα υποστηρίξει στο πρόγραμμά του ότι σκοπεύει να δώσει επιδόματα στα ελληνικά ζευγάρια για να γεννηθούν περισσότερα ελληνόπουλα, και το δημοσιονομικό συμβούλιο διαπιστώσει με βάση τα δικά του κριτήρια ότι δεν είναι σωστά κοστολογημένο, δηλαδή αφαιρώντας την δαπάνη από τα έσοδα-φόρους, το πρόγραμμα δεν μπορεί να σταθεί. Το κόμμα απαντά ότι, "θα εκδώσουμε εθνικό νόμισμα, και έτσι θα βγεί το πρόγραμμα", τότε τί θα κάνει το ελεγκτικό συμβούλιο; Θα του στερήσει την κάθοδο στις εκλογές με το επιχείρημα, "αυτό δεν προβλέπεται στο σύνταγμα του κράτους";

Διότι εκεί αποσκοπεί η νομοθετική ρύθμιση. Με πρόσχημα την λογιστική ισοδυναμία εσόδων-εξόδων, να περιοριστούν οι πολιτικές επιλογές του Ελληνικού Λαού. Ουδείς να τολμά να σκέφτεται έξω από το συγκεκριμένο ευρω-λογιστικό πλαίσιο.

Αν δηλαδή εγώ ως πολιτικός αποφασίσω να γίνει μία εκστρατεία απελευθερώσεως ελληνικών εδαφών, θα πρέπει να ζητήσω την άδεια του λογιστηρίου του κράτους; Και αν δεν βγαίνει ο λογαριασμός, θα απαγορευθεί η εκστρατεία για λογιστικούς λόγους;

Να γνωστοποιήσουμε για όσους δεν το γνωρίζουν, ότι έχουμε αποκτήσει ελληνικά εδάφη από την οθωμανική αυτοκρατορία δια αποζημιώσεως.

Με την Συμφωνία της Κωνσταντινουπόλεως το 1881 παραχωρήθηκαν στο Ελληνικό Βασίλειο οι πρώην οθωμανοκρατούμενες περιοχές της Θεσσαλίας και το τμήμα του Νομού Άρτας. Το δε Ελληνικό Βασίλειο υποχρεώθηκε στην αποζημίωση όλων των τουρκικών περιουσιών των κατοίκων που υπήρχαν στις περιοχές αυτές.

Φανταστείτε να παρουσιαζόταν ένα άθλιο υποκείμενο σαν αυτά που μιλούν για κοστολογημένα προγράμματα, και να έλεγε ότι, ΌΧΙ, δεν θέλουμε αυτά τα εδάφη! Διότι βάσει εσόδων-εξόδων, ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Και απορρίπτουμε την συμφωνία!

Είναι τελείως αδιάφορο το τί λένε οι κρατικοδίαιτοι λογιστές. Αν πρόκειται να αποκτήσουμε ελληνικά εδάφη, τα χρήματα θα βρεθούν, και ας λέει ότι θέλει το λογιστήριο του κράτους.

Ένα κράτος δεν μπορεί να σκέφτεται βάσει εσόδων-εξόδων διότι δεν είναι εταιρεία. Αντιμετωπίζει προβλήματα, κινδύνους, και καταστάσεις, που δεν τις αντιμετωπίζει μία εταιρεία.

Αν εγώ ως πολιτικός, αποφασίσω ότι για τα επόμενα 30 χρόνια ο προϋπολογισμός του κράτους, θα είναι ελλειμματικός επειδή θέλω να αυξήσω τον ρυθμό γεννήσεων με ένα σωρό επιδόματα πολυτέκνων, κανένας δημοσιονομικός καραγκιόζης δεν θα μου το απαγορεύσει, ούτε θα τον ρωτήσω. Ο μόνος κριτής θα είναι ο Λαός, προς τον οποίο θα απευθυνθώ και θα του ζητήσω την άδεια.

Το ίδιο ισχύει για την περίπτωση εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων. Αν αποφασίσω να απελευθερώσω την Κύπρο από την τουρκική κατοχή, και το οικονομικό κόστος θα επιβαρύνει για τα επόμενα 50 χρόνια τον Λαό, κανένας λεχρίτης γραφειοκράτης δεν θα μου το απαγορεύσει. Αν τολμήσει, και διαθέτω την εξουσία, θα καταλήξει στην αγχόνη.

Η συσσώρευση χρεών από μόνη της δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Εξαρτάται από τα πολιτικά κριτήρια. Αν εγώ ως πολιτικός συσσωρεύω κρατικό χρέος για να ταΐζω άχρηστους γραφειοκράτες, τότε είναι πολύ κακό. Αν όμως συσσωρεύσω κρατικό χρέος για να αυξήσω τον ελληνικό πληθυσμό και να απελευθερώσω ελληνικά εδάφη, τότε είναι πολύ καλό.

Κανένας γραφειοκράτης δεν μπορεί να κρίνει το πολιτικό πρόγραμμα ενός κόμματος με λογιστικά κριτήρια. Διότι τα οικονομικά προγράμματα των κομμάτων βασίζονται σε υποκειμενικά πολιτικά κριτήρια. Δεν υπήρξε, και δεν μπορεί να υπάρξει αντικειμενικό λογιστικό κριτήριο για ένα πρόγραμμα πολιτικού κόμματος.

Αν ζούσαμε στην εποχή των κολίγων και των τσιφλικάδων, όπου η αναδιανομή της γής ήταν ένα από κεντρικά ζητήματα της εποχής, τί θα έπρεπε να κάνει ένα ριζοσπαστικό κόμμα;

Να στείλει το πρόγραμμά του σε ένα τζημεροειδές και να ζητήσει την άδειά του για το άν είναι λογιστικώς αποδεκτό να γίνει αναδιανομή της γής υπέρ των κολίγων; Προφανώς όχι.

Η αναδιανομή της γής, με ή χωρίς αποζημίωση των τσιφλικάδων είναι ζήτημα συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων, και σε καμμία περίπτωση ζήτημα λογιστικών απόψεων των τζημεροειδών και των σκερτσοειδών(ο προτείνας την νομοθετική ρύθμιση για την αναγκαστική κοστολόγηση των προγραμμάτων).