Οι κρατικώς εγκεκριμένες δολοφονίες από το πολιτικό καθεστώς των ΗΠΑ έχουν σπάσει όλα τα ταμπού

 

Υπάρχει μία οπτική γωνία σχετικώς με την δολοφονία του συντηρητικού ακτιβιστή Τσάρλι Κέρκ την οποία αποσιώπησαν οι Ρεπουμπλικανοί, οι οποίοι ωρύονται κατά της woke άκρας Αριστεράς.

Ο Τράμπ και ο Νετανιάχου κατεδίκασαν την δολοφονία του Κέρκ, αλλά την ίδια στιγμή δίνουν συνεχώς εντολές για δολοφονίες αντιπάλων του Ισραήλ και των ΗΠΑ.

Οι κρατικώς εγκεκριμένες και χρηματοδοτούμενες δολοφονίες ηγετών της Χεζμπολλάχ, του Ιράν, της Χαμάς, των Χούθι, της Συρίας του Άσσαντ, της Λιβύης του Καντάφι, από μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και του Ισραήλ έχουν καταργήσει κάθε ταμπού.

Η δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί με εντολή του Τράμπ το 2020, ήταν κομβικό σημείο.

Ποιός σοβαρός διπλωμάτης θα εμπιστευόταν τον Τράμπ για οποιοδήποτε ζήτημα από την στιγμή που παρεπλάνησε την Ιρανική ηγεσία με δήθεν διαπραγματεύσεις προκειμένου το Ισραήλ να σκοτώσει Ιρανούς αξιωματούχους;

Το μόνο επιχείρημα που μπορούν να επικαλεστούν είναι το κρατικό μονοπώλιο της βίας, και ότι οι δολοφονηθέντες ήταν "τρομοκράτες". Αυτό το επιχείρημα δεν απέχει και πολύ από το επιχείρημα που χρησιμοποιούν όσοι πανηγύρισαν για την δολοφονία του Κέρκ. "Ήταν φασίστας", λένε για να δικαιολογήσουν την δολοφονία.

Το ζήτημα είναι ότι ο Τράμπ και ο Νετανιάχου δεν είναι οι κατάλληλοι υπερασπιστές του Τσάρλι Κέρκ. Εκτός και αν καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι μόνον αυτοί έχουν το προνόμιο να δολοφονούν πολιτικούς αντιπάλους επειδή κατέχουν αξίωμα. Ενώ ο Τάιλερ Ρόμπινσον, ο φερόμενος ως δολοφόνος του Κέρκ, ως ιδιώτης και ριζοσπαστικοποιημένος από την woke αριστερή ιδεολογία, δεν έχει αντίστοιχα προνόμια.

Έχει μία φιλοσοφική βάση το επιχείρημα περί μονοπωλίου της βίας από το κράτος, αλλά μόνον σε όσους αποδέχονται ότι το κράτος ως οντότητα είναι μονίμως δίκαιο.

Σε χώρες όπως οι ΗΠΑ με τεράστια δομικά κοινωνικά προβλήματα, και εμπλοκή σε πολλαπλούς εξωτερικούς πολέμους σε απομεμακρυσμένες περιοχές, η καταδίκη της δολοφονίας του Κέρκ από το πολιτικό καθεστώς πάνω σε ηθικούς άξονες μοιάζει υποκριτική.

Η δολοφονία του Τσάρλι Κέρκ ήταν απαράδεκτη και καταδικαστέα. Αλλά το ίδιο πρέπει να ισχύει για όσες δολοφονίες έχει εγκρίνει το πολιτικό καθεστώς των ΗΠΑ επικαλούμενο διάφορα προσχήματα.