Εδώ και καιρό συλλέγω υλικό για να συγγράψω μία πραγματεία περί Ελληνικής Αριστοκρατίας(πάντα με την έννοια της πνευματικής και φυλετικής Αριστοκρατίας, ποτέ της οικονομικής ολιγαρχίας). Αλλά με πρόλαβε ένας ξένος...
Το κενό στην βιβλιογραφία είναι τεράστιο. Τα ξένα συγγράμματα συνήθως αναφέρονται σε μονάρχες της βικτωριανής εποχής και του μεσαίωνος.
Όσα πανεπιστημιακά συγγράμματα αναφέρονται στην Αριστοκρατία της Αρχαίας Ελλάδος είτε διαστρεβλώνουν τον ρόλο της στον Ελληνικό Πολιτισμό είτε τον αποσιωπούν. Και είναι λογικό σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον εμποτισμένο από εξισωτικές και δημοκρατικές αντιλήψεις.
Αλλά υπάρχουν εξαιρέσεις. Μόλις πριν λίγο ανακάλυψα ότι ο καθηγητής Chester G. Starr του πανεπιστημίου Michigan, το 1992 δημοσίευσε το εκπληκτικό έργο του "The Aristocratic Temper of Greek Civilization".
Ο καθηγητής Chester G. Starr (1914-1999) φαίνεται ότι δεν ήταν ένας τυχαίος ακαδημαϊκός. Ήταν κορυφαίος λόγιος και ιστορικός ερευνητής του Αρχαίου Κόσμου.
Άλλα έργα του, The Awakening of the Greek Historical Spirit (1968), Economic Growth of Early Greece (1977), The influence of sea power on ancient history (1989), Athenian coinage 480-449 B.C (1970), The Birth of Athenian democracy (1990), The ancient Greeks (1971), Individual and Community: The Rise of the Polis, 800-500 B.C. (1986).
Το κενό στην βιβλιογραφία είναι τεράστιο. Τα ξένα συγγράμματα συνήθως αναφέρονται σε μονάρχες της βικτωριανής εποχής και του μεσαίωνος.
Όσα πανεπιστημιακά συγγράμματα αναφέρονται στην Αριστοκρατία της Αρχαίας Ελλάδος είτε διαστρεβλώνουν τον ρόλο της στον Ελληνικό Πολιτισμό είτε τον αποσιωπούν. Και είναι λογικό σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον εμποτισμένο από εξισωτικές και δημοκρατικές αντιλήψεις.
Αλλά υπάρχουν εξαιρέσεις. Μόλις πριν λίγο ανακάλυψα ότι ο καθηγητής Chester G. Starr του πανεπιστημίου Michigan, το 1992 δημοσίευσε το εκπληκτικό έργο του "The Aristocratic Temper of Greek Civilization".
Ο καθηγητής Chester G. Starr (1914-1999) φαίνεται ότι δεν ήταν ένας τυχαίος ακαδημαϊκός. Ήταν κορυφαίος λόγιος και ιστορικός ερευνητής του Αρχαίου Κόσμου.
Άλλα έργα του, The Awakening of the Greek Historical Spirit (1968), Economic Growth of Early Greece (1977), The influence of sea power on ancient history (1989), Athenian coinage 480-449 B.C (1970), The Birth of Athenian democracy (1990), The ancient Greeks (1971), Individual and Community: The Rise of the Polis, 800-500 B.C. (1986).
Στο κορυφαίο έργο του, The Origins of Greek Civilization 1100-650 BC (1961), θεμελιώνει την αυτόχθονη ανάπτυξη του Ελληνικού Πολιτισμού.
Για μία εισέτι φορά μας βοήθησε ένας ξένος και μάλιστα αμερικανός, σε αυτό το σημαντικό πρόβλημα. Από την μία μεριά το έργο του Chester Starr με απαλλάσσει προς το παρόν από το βάρος της ευθύνης να καλύψω εγώ αυτό το τεράστιο συγγραφικό κενό, από την άλλη είναι ντροπή για όσους εξ ημών πιστεύουν στο πολίτευμα της Αριστοκρατίας να διαθέτουμε τόσο πτωχή βιβλιογραφία.
Για να είμαι αντικειμενικός υπάρχει και κάτι θετικό. Ψάχνοντας στον ηλεκτρονικό κατάλογο των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών (www.unioncatalog.gr) διεπίστωσα με χαρά ότι τα έργα του υπάρχουν στις Ελληνικές πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες. Κάτι που σημαίνει ότι δεν είναι άγνωστος τουλάχιστον στους ακαδημαϊκούς κύκλους.
Ίσως η ψυχή του Ελληνιστού Chester G. Starr αυτή την στιγμή να γαληνεύει κάπου στα Ηλύσια Πεδία.
Σεβαστέ καθηγητά δεν γνωριστήκαμε ποτέ αλλά σίγουρα εμείς οι νεώτεροι σου οφείλουμε πάρα πολλά.
Πόσο αριστοκρατική (με την έννοια της πνευματικής αριστοκρατίας) ήταν η αριστοκρατία της αρχαίας Ελλάδας; Οι Έλληνες τότε έλαβαν την κοινωνική τους θέση ανάλογα με πόση έκταση γης κατείχανε και πόσους μεδίμνους παρήγαγαν. Ήταν πλουτοκρατία, όπως σήμερα.
ReplyDeleteΣωστός!
DeleteΗ αριστοκρατία μικρές διαφορές εχει απο τον κυνοβουλευτισμό. Τους άριστους ποιος θα τους διαλέγει ; και ποσο άριστος θα ειναι αυτός που θα τους διαλέγει ;
5:31 το σε ποιές τάξεις χωρίζεται η κοινωνία είναι άσχετο με το ποιά τάξη κυβερνά. Η αθηναϊκή Δημοκρατία δεν ήταν πλουτοκρατία, το αντίθετο μάλιστα, η εξουσία ήταν στα χέρια της φτωχότερης και πολυπληθέστερης τάξης που ήταν οι Θύτες ("ναυτικό όχλο" τους αποκαλούσαν οι αριστοκρατικοί της εποχής), οι οποίοι πλειοψηφούσαν στην Εκκλησία του Δήμου και τους οποίους ο Περικλής χρησιμοποιούσε για να περάσει την πολιτική του.
Delete10:50 στην αθηναϊκή Δημοκρατία οι αριστοκράτες προέρχονταν από παλαιά (με έμφαση στο στοιχείο της εντοπιότητας) γένη και πατριές. Δεν τους επέλεγε κανείς.
8.51 - Γιατί επικεντρώνεστε μόνο στη δημοκρατική περίοδο της Αθήνας; Εγώ αναφερόμουν στην αρχαία ελληνική αριστοκρατία εν γένει. Η αριστοκρατία τους δεν βασιζόταν στο πνεύμα αλλά στην ιδιοκτησία της γης, και επομένως στην οικογενειακή κληρονομιά. Η γη ήταν ο κύριος πλούτος της αρχαιότητας.
DeleteΦίλε μου μόνο στη φαντασία του Πλάτωνα υπήρξε ποτέ αριστοκρατία που να βασίζεται στο πνεύμα. Έπειτα τι εννοούμε λέγοντας 'πνεύμα'.Είναι πολύ γενικός όρος για να μπορέσει να σχηματίσει κάποιο ομοιογενές σύνολο.
DeleteΗ γη παραμένει ο βασικός πλούτος από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Φίλε, εάν η αριστοκρατία του πνεύματος είναι ανέφικτη, τότε για τί πράγμα θα πρέπει να αγωνιστούμε; Για την πλουτοκρατία;
DeleteΣτην υποσημ. 4 της σελ. 38 ( η οποία ολοκληρώνεται στη σελ. 39) του βιβλίου ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΣ/MAGNA GRECIA ( pdf, έκδ. επηυξημένη δια τριών προσαρτημένων) που θα στείλω σε λίγο στον Ιφικράτη Αμυρά (προς αντικατάστασι της πρό ημερών υπ' αυτού δημοσιευθείσης) αναφέρεται η αξία της Φυλετικής Αριστοκρατίας που εκδηλούται με Πράξεις Πνευματικής Αριστείας: "..Ο Ρωμαίος C.M. Scaeola συλλαμβάνεται από τους Σαβίνους..Απειληθείς δια πυρακτωθέντος σιδήρου : "Ἑγώ είμαι Ρωμαίος (τους) είπε. ονομάζομαι Γάιος Μούκιος και το δεξί του χέρι στη φλόγα του βωμού έθεσε και έκαυσε ( " Tum Mucius: Ego Romanus sum inquit: Cajus Mucius nominor et dextram in flammam arae injecit et cremavit ", αποδεικνύοντας πως οι Ρωμαίοι δεν λυγίζουν)! Η ρωμαϊκή disciplina (σαν λέξι σημαίνει παιδεία, αλλά και στρατιωτική πειθαρχία) ήταν ομοία τής των Σπαρτιατών αγωγής ήτις σφυριλάτησε το Πνεύμα των Θερμοπύλων ισάξιον του Πνεύματος του Παρθενώνος (ήτοι:Πνεύμα Ελευθερίας). Σπάρτη και Ρώμη δεν έχασαν ποτέ τους πόλεμο, παρά μόνον όταν παρέταξαν στρατούς όπου εξέλειπαν πλέον οι φυλετικώς γνήσιες δυνάμεις τους. Η στρατιωτική καρτερία του Γαΐου Μ. συναντάται "παραδόξως" και σε Ίωνες. Παράδειγμα ο Μαραθωνομάχος Αθηναίος Οπλίτης Κυναίγειρος Ευφορίωνος (αδελφός του ποιητού Αισχύλου). Όταν η εχθρική σπάθη του απέκοψε το δεξί χέρι, αυτός συνέχισε να εμποδίζει την φυγή του περσικού πλοίου δια του αριστερού. Και καθώς απεκόπη και αυτό, συνέχισε δια των οδόντων μέχρι να τον αποκεφαλίσουν! Σθένος απαράμιλλον και καρπός του υψηλού πατριωτικού ήθους της ελληνικής πνευματικής αριστοκρατίας "
ReplyDelete