Το θεμελιώδες ερώτημα που πρέπει να
απασχολεί τον σύγχρονο Ελληνισμό για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, είναι το
γιατί δεν πολεμήσαμε στην Ιταλική χερσόνησο, και αντ' αυτού επετράπη στον
Ιταλικό στρατό να φτάσει στην Ήπειρο.
Το Ελληνικό στρατιωτικό σχέδιο έπρεπε να θέτει ως προωθημένες γραμμές αμύνης τις πόλεις εντός της Ιταλικής επικρατείας και τα παράκτια κράτη της Αδριατικής θαλάσσης. Ως αντιπερισπασμός έπρεπε να είχε ξεκινήσει εκστρατεία απελευθερώσεως της Σικελίας και της Κάτω Ιταλίας.
Έπρεπε να είχαν υποκινηθεί αυτονομιστικές εξεγέρσεις και ταξικές αναταραχές
σε όλη την Ιταλική επικράτεια πολύ πριν το 1940.
Έπρεπε να είχε σταλεί Ελληνική στρατιωτική βοήθεια στην Αιθιοπία από το 1935 για να καθηλωθούν Ιταλικά στρατεύματα και υλικοί πόροι στην Αφρική. Εκεί θα έπρεπε να είχαν γίνει οι πρώτες συγκρούσεις μεταξύ Ελληνικών μονάδων και Ιταλικών στρατευμάτων. Από το 1935 η Ελλάδα έπρεπε να είχε ξεκινήσει έναν πόλεμο δι' αντιπροσώπων στην Αιθιοπία, και όχι να περιμένει τον Οκτώβριο του 1940 για να αντιδράσει.
Η 28η Οκτωβρίου, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει στρατηγική ένδεια. Εκ του αποτελέσματος διαπιστώνεται ότι στο τότε στρατιωτικό επιτελείο δεν υφίστατο η έννοια της περιφερειακής ασφαλείας και των στρατηγικών συνόρων.
Το μέγα σφάλμα με τους εορτασμούς για την επέτειο της 28ης
Οκτωβρίου είναι δεν λαμβάνεται σοβαρώς υπ’ όψιν το ζήτημα της υψηλής στρατηγικής
εκείνης της εποχής. Οι περισσότεροι Έλληνες επικεντρώνονται στις ηρωικές
πράξεις των Προγόνων.
Αλλά έτσι αποσιωπάται και διαιωνίζεται το στρατηγικό σφάλμα: ο πόλεμος δεν
διεξήχθη εντός Ιταλικής επικρατείας ως ώφειλε, και αντ’ αυτού διεξήχθη εντός Ελληνικής
επικρατείας. Επιτέλους ο σύγχρονος Ελληνισμός πρέπει να υιοθετήσει επιθετικό,
διεκδικητικό, και κατακτητικό πνεύμα.
Μόνον έτσι αποκτά στρατηγικό νόημα μία εποποιία. Αλλιώς θα πρόκειται για συρραφή τυχαίων γεγονότων και ιστορικών συγκυριών που θα είναι δύσκολο να επαναληφθούν.
No comments:
Post a Comment