Παγκόσμια ρευστοποίηση της εννοίας των καθιερωμένων συνόρων ως αποτέλεσμα των αντεθνικών και υπερεθνικών δυτικών αντιλήψεων

Οι ακούσιες συνέπειες των αντεθνικών, δυτικών, λιμπεραλιστικών, πολιτικών επιλογών σιγά-σιγά έρχονται στην επιφάνεια.

Ξεκίνησαν με το να θεωρούν τα σύνορα των εθνών-κρατών ως απλές γραμμές πάνω στον χάρτη, χωρίς ιδιαίτερη σημασία, προκειμένου να δικαιολογήσουν τον λαθροεποικισμό. Τα "ανοικτά σύνορα" ήταν η πολεμική τους κραυγή.

Τώρα όμως αυτή η ρευστοποιημένη έννοια περί συνόρων, επιστρέφει ως μπούμερανγκ. Από διαφορετικούς αντιπάλους, αμφισβητούνται τα κρατικά σύνορα, για διαφορετικούς λόγους.

Τα πρόσφατα σχόλια του Τραμπ σχετικά με την ενσωμάτωση του Καναδά στις ΗΠΑ, την προσάρτηση της Γροιλανδίας και της διώρυγος του Παναμά, δεν ακούγονται ως αστεία.

Στην Μέση Ανατολή, τα σύνορα έχουν καταστεί ρευστές αφηρημένες έννοιες. Μετά την κατάληψη της Συρίας από την οργάνωση-αντιπρόσωπο της Τουρκίας, HTS, έχουμε de facto ακύρωση της Συνθήκης της Λωζάνης. Όταν αλλάξουν επίσημα τα σύνορα της Συρίας, θα έχουμε και de jure ακύρωση της Λωζάνης. Το Ισραήλ κάθε 1-2 μήνες ανακοινώνει προσαρτήσεις νέων εδαφών.

Συγχρόνως οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις της Ρωσίας για τις «διαρκώς μεταβαλλόμενες πραγματικότητες» υποδηλώνουν την προθυμία να αμφισβητεί τους εδαφικούς κανόνες στην πράξη.

Από την πλευρά της η Κίνα έχει αναγάγει σε επιστήμη τον εδαφικό επεκτατισμό δια του γκριζαρίσματος ολόκληρων περιοχών στην Νοτιοανατολική Ασία με την δημιουργία τεχνητών νησιών, τα οποία σύμφωνα με τις κινεζικές αντιλήψεις διαθέτουν Αιγιαλίτιδα ζώνη και ΑΟΖ.

Οι υπερεθνικοί δυτικοί υπερασπιστές της παγκοσμιοποιήσεως, το μόνο που κατάφεραν με την εμμονή τους στα ανοικτά σύνορα, ήταν να παρακινήσουν αντίπαλες δυνάμεις να αμφισβητούν την έννοια των καθιερωμένων κρατικών συνόρων, αλλά με διαφορετικά προσχήματα.

Οι λιμπεραλιστές το έκαναν στο όνομα του ανθρωπισμού, του αντιρατσισμού, των μειονοτήτων, κλπ, ενώ οι αναθεωρητές το κάνουν στο όνομα της ασφάλειας, της ειρήνης, της ενότητος, της θρησκείας, κλπ.