Βενιζελικοί και μοναρχικοί είναι συνυπεύθυνοι για την Μικρασιατική καταστροφή

Πολλά από τα δεινά του σύγχρονου Ελληνισμού δεν οφείλονται μόνον στο ότι δεν κατάφερε να δημιουργήσει το δικό του κράτος και να απορωμιοποιήσει την κοινωνική ζωή της Πατρίδος. Οφείλονται και στο ότι 100 χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή, η οποία άλλαξε άρδην τον ιδεολογικό προσανατολισμό της χώρας, υπάρχουν ακόμη άτομα που τάσσονται είτε με το μέρος των βενιζελικών, είτε με το μέρος των μοναρχικών, αρνούμενοι να ρίξουν στα σκουπίδια της ιστορίας και τις δύο πλευρές.

Η πλευρά των βενιζελικών θεωρεί ότι ο Βενιζέλος ήταν ο μεγάλος οραματιστής, ενώ επρόκειτο για έναν πολιτικό νάνο, ο οποίος δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τις καταστάσεις στις οποίες ενέπλεκε την Ελλάδα. Η δε πλευρά των μοναρχικών ενώ δεν πίστεψε ποτέ στην Μικρασιατική εκστρατεία, ανέλαβε να την συνεχίσει, κάτι που σημαίνει άγνοια κινδύνων και έλλειψη σχεδίων.

Θα γράψω κάποια σχόλια στο μέλλον για την συγκεκριμένη περίοδο, αλλά στο συγκεκριμένο σχόλιο θέλω να ξεκαθαρίσω όχι το τί πιστεύω εγώ, αλλά το τί κάνουν άλλα κράτη όταν υφίστανται μία ήττα, και αντιθέτως το τί έπραξαν τα δύο στρατόπεδα του τότε γυφτορωμέικου κατεστημένου.

Όταν ένα σοβαρό κράτος υφίσταται στρατιωτική ήττα, ανασυντάσσεται, μελετά τα λάθη που διέπραξε, τιμωρεί τους υπευθύνους, και αφού αναγκαστεί να υπογράψει ταπεινωτικές συνθήκες ειρήνης, ξεκινά την προετοιμασία του λαού για την ανακατάληψη των εδαφών που έχασε, ακόμη και αν περάσουν δύο χιλιάδες χρόνια.

Παραδείγματα: Η Ρωσσία ηττήθηκε στον Κριμαϊκό πόλεμο, υπέγραψε ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης, αλλά αφού περίμενε σχεδόν 15 χρόνια, κατά τoν Γαλλο-Πρωσσικό πόλεμο του 1870, άδραξε την ευκαιρία, και αναθεώρησε μονομερώς τις συνθήκες που είχε υπογράψει με τους νικητές δυτικούς συμμάχους.

Η Γαλλία ηττήθηκε στον Γαλλο-Πρωσσικό πόλεμο του 1870, αλλά ξεκίνησε ρεβανσιστική πολιτική, λέγοντας πάντα στους Γερμανούς διπλωμάτες ότι, ναι μεν χάσαμε εδάφη από εσάς, και υπογράψαμε συνθήκες ειρήνης, αλλά το πράξαμε λόγω ανωτέρας βίας, και διεκδικούμε αυτό που χάσαμε.

Η Γαλλία συμμάχησε με δύο παλαιούς εχθρούς της, Αγγλία και Ρωσσία, δημιούργησε την Αντάντ, και το 1919 πήρε πίσω αυτά που έχασε το 1870.

Το Ισραήλ περίμενε σχεδόν 2000 χρόνια για να αναγεννηθεί μετά την καταστροφή από τις ρωμαϊκές λεγεώνες το +70.

Σύμφωνα με τις κεμαλικές και νεοθωμανικές απόψεις, η Τουρκία υπέστη ήττες το 1912, το 1913, και το 1919-1920, και σήμερα οι νεοθωμανοί ηγέτες δεν απαιτούν μόνον το Αιγαίο και την Θράκη, θέλουν και την Μοσούλη, δηλαδή ιρακινά εδάφη, θέλουν και την Λιβύη, δηλαδή αφρικανικά εδάφη, διότι κάποτε τα κατείχαν.

Αυτά ως μικρό δείγμα του τί έκαναν και κάνουν άλλα κράτη. Αντ' αυτού, μετά την ήττα στην Μικρά Ασία, και αφού υπογράφεται η ταπεινωτική συνθήκη της Λωζάνης, ήτις ακυρώνει την συνθήκη των Σεβρών, αναλαμβάνουν ένα σωρό γελοίοι βενιζελικοί συγγραφείς να διδάξουν στον Ελληνικό Λαό ότι ο Βενιζέλος κατάφερε να σώσει ότι μπορούσε, και ότι τάχα τώρα ο Λαός θα μπορεί να ζει ειρηνικώς μέσα στα εδαφικά πλαίσια που του αρμόζουν(!), και ότι τάχα η ελληνο-τουρκική φιλία είναι επωφελής(!) για τον Λαό μας, και ότι για όλα φταίνε οι μοναρχικοί.

Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετές δεκατίες αργότερα οι διάφοροι πασοκο-νεοδημοκρατο-συριζαίοι ανέκραζαν και ανακράζουν το "δεν διεκδικούμε τίποτε", φράση που επαναλάμβανε συνεχώς ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Τί έπρεπε να γίνει; Ό,τι κάνουν τα σοβαρά κράτη. Μετά την Μικρασιατική ήττα έπρεπε να τιμωρηθούν και οι μοναρχικοί και οι βενιζελικοί, η ελληνική διπλωματία να δηλώσει ευθαρσώς και διεθνώς ότι δεν αναγνωρίζει τετελεσμένα στην Μικρά Ασία, και ότι λόγω ανωτέρας βίας προσωρινώς υποτάσσεται στις τουρκικές απαιτήσεις. Και μετά, ένα σοβαρό συμβούλιο εθνικής ασφαλείας, αν υπήρχε, που δεν υπήρχε, να διατάξει την κατάστρωση σχεδίων για την έναρξη μακροχρονίου μυστικού πολέμου εντός της τότε κεμαλικής επικρατείας.

Οι μαύρες επιχειρήσεις(black operations), οι μυστικές επιχειρήσεις, ο ανταρτοπόλεμος, οι υποκινούμενες επαναστάσεις, και ένα σωρό άλλα πολιτικά εργαλεία απ' ότι φαίνεται είναι άγνωστα στο γυφτορωμέικο πολιτικό κατεστημένο. Το οποίο αφού έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στην κατάπτυστη συνθήκη της Λωζάνης, προσπαθούσε από τότε να πείσει τον Λαό μας ότι αυτό που χάθηκε, χάθηκε δια παντός, και ότι είναι αδιανόητο να το ξαναδιεκδικήσουμε.

Έτσι ξεκινά λίγα χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή, η πολιτική της λεγομένης ελληνο-τουρκικής φιλίας με πρωταγωνιστές τους ανεκδιήγητους Βενιζέλο και Μεταξά, τους αγαπημένους πολιτικούς ένθεν κακείθεν. Οι δύο ελεεινοί νεκροθάφτες της Μεγάλης Ιδέας είχαν το θράσος να επανεμφανιστούν στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν ένα σωρό οπαδοί τους που τους θεωρούν εθνάρχες και μεγάλους ηγέτες!

Όταν ένας πατριώτης πολιτικός βλέπει το κράτος του να υφίσταται ήττα τέτοιου μεγέθους, αναλαμβάνει όλες τις ΠΟΙΝΙΚΕΣ ευθύνες, δέχεται μόνος του την εσχάτη των ποινών, και αφήνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενεές να ολοκληρώσουν αυτό στο οποίο εκείνος απέτυχε. Δεν βγαίνει να παριστάνει τον εθνάρχη, ούτε απαιτεί δάφνες, ούτε κατηγορεί συνεχώς την αντιπολίτευση, ούτε λέει στον Λαό "αυτό που χάσαμε-το χάσαμε δια παντός", ούτε προτείνει τον Κεμάλ Ατατούρκ για Νόμπελ Ειρήνης(!).

Η παρακαταθήκη είναι το πάν, το να συνεχιστούν οι αγώνες είναι το πάν. Αντ' αυτού, Βενιζέλος και Μεταξάς, ξεκίνησαν προσπάθεια αποδομήσεως της Μεγάλης Ιδέας, δηλαδή της εθνικής ολοκληρώσεως και απελευθερώσεως των ελληνικών εδαφών της Μικράς Ασίας. Προσπάθησαν να κάνουν ό,τι και ο Θεόδωρος Πάγκαλος του "μαζί τα φάγαμε". Προσπάθησαν να επιρρίψουν αλλού τις ευθύνες ώστε αντί να προτιμήσουν τον δικό τους θάνατο, προτίμησαν να θανατωθεί η ιδέα της Μεγάλης και Ισχυράς Ελλάδος. Προτίμησαν να θάψουν δια παντός την ιδέα ενός μεγάλου και ισχυρού Μεσογειακού Κράτους.

Γι' αυτό σήμερα ένα σωρό οπαδοί των δύο πλευρών συνεχίζουν το ίδιο μοτίβο ιδεών, να επιρρίπτουν ευθύνες στην άλλη πλευρά, αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν τί έκαναν αυτοί οι δύο ηγέτες ΜΕΤΑ την Μικρασιατική ήττα. Δεν απαγορεύεται από κάποιον φυσικό νόμο να ηττηθεί ένας στρατός σε μία εκστρατεία. Αυτό που απαγορεύεται είναι το να δηλώνει ότι ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα διεκδικήσει αυτό που έχασε.

Οι δύο άθλιοι ηγέτες εκείνης της εποχής αυτό ακριβώς το έγκλημα διέπραξαν ΜΕΤΑ την ήττα. Έπεισαν σε σημαντικό βαθμό τον Λαό μας να μην ακολουθεί ρεβανσιστική πολιτική στην Μικρά Ασία. Και φυσικά το αποτέλεσμα μίας τέτοιας εθνοπροδοτικής πολιτικής όλοι το ξέρουμε: Ακολουθεί ρεβανσιστική πολιτική η Τουρκία εις βάρος της Ελλάδος.