Το έγκλημα της εταιρείας Μαρινόπουλος είναι διαχρονικό και πολλαπλής φύσεως

Ένα από τα μεγαλύτερα διαχρονικά οικονομικά εγκλήματα που συμβαίνει στην Πατρίδα μας, είναι η υπερσυγκέντρωση των δικτύων λιανικού εμπορίου σε λίγα χέρια.

Έχουμε τέσσερις συστημικές τράπεζες, αντί να έχουμε 300 διαφορετικές και ανεξάρτητες μικρομεσαίες τράπεζες. Με αποτέλεσμα ο μέσος επιχειρηματίας αν απορριφθεί η αίτησή του για χρηματοδότηση από μία συστημική τράπεζα, δεν έχει πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα της Χώρας, διότι οι υπόλοιπες τρεις συστημικές τράπεζες ακολουθούν την ίδια πιστωτική πολιτική.

Ανάλογο φαινόμενο έχουμε με την υπερσυγκέντρωση πλούτου στις μεγάλες αλυσίδες πολυκαταστημάτων τροφίμων: Μαρινόπουλος, Lidl, Σκλαβενίτης, ΑΒ Βασιλόπουλος, Γαλαξίας, κλπ, αντί να έχουμε χιλιάδες μικρομεσαίους εμπόρους στα ράφια των οποίων να έχουν πρόσβαση όλοι οι μικρομεσαίοι παραγωγοί.

Οι μεγάλες αλυσίδες εκτός του ότι αποκλείουν τους μικρομεσαίους παραγωγούς, εισπράττουν μετρητά από τους καταναλωτές, αλλά πληρώνουν μετά από 7-8 μήνες, δημιουργώντας τεράστιο πρόβλημα στον προμηθευτή.

Στα δε ράφια τους, οι μεγάλες αλυσίδες βάζουν από ρούχα μέχρι γραφική ύλη και παιχνίδια. Μέσα στα μεγάλα καταστήματα διαθέτουν κρεοπωλείο, ζαχαροπλαστείο, αρτοποιείο, και τμήμα καλλυντικών. Κάτι το οποίο δεν βοηθά σε τίποτε την Ελληνική οικονομία. Αντιθέτως κλείνει τα μικρά καταστήματα της γειτονιάς. Σε κάποια στιγμή προσπάθησαν να αποκτήσουν άδεια πωλήσεως καυσίμων και φαρμάκων.

Η υπερσυγκέντρωση του εμπορικού δικτύου στα χέρια λίγων οικογενειών δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα.

Πρώτον, όπως έγινε με τον Μαρινόπουλο, η κακοδιαχείριση έχει ως αποτέλεσμα ένα τρομακτικό πλήγμα στην αγορά λόγω του μεγέθους της εταιρείας Μαρινόπουλος.

Δεύτερον, οι ανίκανοι πολιτικοί τύπου Τσίπρα, θα αρχίσουν τις αμερικανικές ανοησίες του τύπου "Too big to fail", ήτοι προγράμματα διασώσεως της εταιρείας εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και των φορολογουμένων. Η καλύτερη λύση εν προκειμένω είναι να εκκαθαριστεί η εταιρεία Μαρινόπουλος. Από την εκκαθάριση να ικανοποιηθούν ιεραρχικώς και πλήρως εργαζόμενοι και προμηθευτές, και ό,τι απομείνει να το μοιραστούν αναλογικώς ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες. Τέλος τα 700 καταστήματα του Μαρινόπουλου να πωληθούν και να δημιουργηθούν 700 ανεξάρτητα εμπορικά καταστήματα λιανικής.

Τρίτον, ο έλεγχος του δικτύου λιανικής από λίγες αλυσίδες δεν επιτρέπει την πρόσβαση στους μικρούς προμηθευτές με αποτέλεσμα να δεινοπαθούν για να αποκτήσουν πρόσβαση στα ράφια των μεγάλων αλυσίδων, ή να εξαναγκάζωνται σε υπερβολικές εκπτώσεις, τις οποίες οι αλυσίδες σπανίως μετακυλίουν στους καταναλωτές.

Τέταρτον, οι μεγάλες αλυσίδες περιορίζουν το εύρος των παρεχομένων προϊόντων. Ό,τι προϊόντα βρίσκεις στον Μαρινόπουλο, πάνω-κάτω τα ίδια βρίσκεις και στον Βασιλόπουλο. Ενώ θα μπορούσαν για παράδειγμα στα τυριά και στα αλλαντικά, να προσφέρουν διαφορετικές μάρκες. Υπάρχουν εκατοντάδες μικρομεσαίες εταιρείες τυριών και αλλαντικών, αλλά στις μεγάλες αλυσίδες βρίσκουμε μόνον τα προϊόντα 10-15 προμηθευτών.

Πέμπτον, και το χειρότερο όλων. Η συγκέντρωση του δικτύου λιανικής σε λίγα χέρια, αποτρέπει την διάχυση και την διασπορά του εμπορικού πλούτου, και συγχρόνως φέρνει σε πλεονεκτική κοινωνικο-πολιτική θέση έναν μικρό αριθμό ολιγαρχών, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορούν να αποσπάσουν από την Πολιτεία οικονομικά προνόμια.

Βασική μας θέση πρέπει να είναι η διάσπαση των μεγάλων αλυσίδων σουπερμάρκετ. Εκτός του ότι η υπερσυγκέντρωση εμπορικού πλούτου δημιουργεί τεράστιους πιστωτικούς κινδύνους, μετατρέπει σε παρίες τους μικρομεσαίους εμπόρους και παραγωγούς.

Η Ελλάδα πρέπει να απαγορεύσει το ξένο μοντέλο πολυεθνικών με τα εκατοντάδες υποκαταστήματα λιανικής. Η εταιρεία Μαρινόπουλος έκανε πολύ μεγάλη ζημιά, όπως και το Praktiker. Πριν εμφανιστεί η αλυσίδα Praktiker, υπήρχαν χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις με είδη κιγκαλερίας, και πολλά είδη κατασκευάζοντο στην Ελλάδα. Τώρα δεν υπάρχουν, επτώχευσαν.

Τώρα ο περισσότερος κόσμος ψωνίζει από τα Praktiker κινεζικά και γερμανικά είδη κιγκαλερίας.

Αυτό το εθνικό έγκλημα πρέπει να σταματήσει πάραυτα. Η λύση είναι να απαγορευθεί η λειτουργία των μεγάλων αλυσίδων, όπως και των συστημικών τραπεζών. Να δημιουργηθούν χιλιάδες μικρομεσαίες εμπορικές εταιρείες, και εκατοντάδες μικρομεσαίες τράπεζες, εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους.