Thursday, March 12, 2015

Το βιβλίο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», του Δημήτρη Κουφοντίνα



Μόλις τελείωσα το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα, «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Είμαι πολύ εντυπωσιασμένος από το θεωρητικό του υπόβαθρο και την πρακτική του πείρα στην επαναστατική διαδικασία. Αποτελεί υπόδειγμα αντάρτου πόλεως και επαναστάτου. Μακάρι να υπήρχαν σήμερα περισσότεροι Έλληνες με τέτοια πολιτικοστρατιωτική κατάρτιση.
Ο Δ. Κουφοντίνας είναι επαναστάτης μίας άλλης γενιάς, με διαφορετικούς στόχους και οράματα. Η δική μου γενιά, εκτός από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, έχει να αντιμετωπίσει και τον ισλαμικό ένοπλο ιμπεριαλισμό. Ο επαναστατικός αγώνας της δικής μου γενιάς είναι πιό δύσκολος. Αν και δεν έχουμε τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας με την γενιά του Πολυτεχνείου, εν τούτοις έχουμε μεγάλη διαφορά στις συνθήκες του πολέμου.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας ανδρώθηκε πολιτικώς στα χρόνια του ψυχρού πολέμου. Από την μία μεριά ο καπιταλισμός, από την άλλη ο σοσιαλισμός. Εμείς πρέπει να πολεμήσουμε σε έναν πόλεμο εναντίον όλων, όπως τον περιέγραψε στο Λεβιάθαν ο Χομπς.
Διαβάζοντας το βιβλίο συγκράτησα τις επανειλημμένες αναφορές του σε όρους όπως «επαναστατική μνήμη», «αγωνιστική συνέχεια», «επαναστατική παράδοση», «επαναστατική κληρονομιά». Έχω συναντήσει λίγους διανοουμένους που να αντιλαμβάνωνται ότι πολλές φορές το μεγάλο διακύβευμα σε έναν αγώνα δεν είναι η νίκη ή η ήττα, αλλά η συνέχεια της Επαναστατικής Παραδόσεως. Λίγοι αντιλαμβάνονται ότι αυτό που προσπαθεί να διασπάσει ο εχθρός είναι η παράδοση του κλέφτικου, του αντάρτικου, που είναι συνυφασμένη με την εθνική μας μνήμη.
Ο Δ. Κουφοντίνας προσπαθώντας να υπερασπιστεί το όνομα της 17Ν δηλώνει ότι αναχαίτισε και αντιτάχθηκε στο ληθαργικό σύνδρομο, στην γενοκτονία της μνήμης, στην εφιαλτική αδράνεια του κόσμου. Συντήρησε σπίθες φωτιάς. Συντήρησε την ηθική συνέχεια. Θρυμμάτισε βεβαιότητες ως προς την ισχύ των αντιπάλων.
Έμπνευση του Δημήτρη Κουφοντίνα για να ενταχθεί στο ένοπλο κίνημα ήταν ο Τσε Γκεβάρα, η επαναστατημένη Κούβα, οι Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη. Ο Ραούλ Σεντίκ και οι Τουπαμάρος τον ενέπνευσαν διότι ξεκίνησαν αντάρτικο πόλεως σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας.
Όπως κάθε σοβαρός επαναστάτης δεν εμμένει στις ηρωικές στιγμές της οργανώσεώς του. Αναλύει εις βάθος τα λάθη της, τα οποία οδήγησαν στις συλλήψεις το καλοκαίρι του 2002.
Δηλώνει ότι εξ αρχής μέσα στην 17Ν είχε τεθεί το ζήτημα της πολύμορφης δράσεως η οποία θα οδηγούσε στο κτίσιμο ενός πολιτικού φορέως, στην πολιτική πτέρυγα. Αλλά δυστυχώς, όπως γράφει ο Δ. Κουφοντίνας, κατέληξαν σε μία μονόπλευρη δράση. Σε μονόπλευρη ανάπτυξη του στρατιωτικού σκέλους της οργανώσεως. Θεώρησε ότι η κλειστή, ομοιογενής, στρατιωτικού τύπου οργάνωση έδωσε ώθηση σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, διότι έπαιρναν γρήγορα αποφάσεις για ένοπλη δράση, αλλά σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα απεκόπησαν από τον Λαό.
Είχαν πολλούς συμπαθούντες αλλά δεν κατάφεραν να μετουσιώσουν την συμπάθεια σε πολύμορφη οργανωτική σχέση με τον Λαό. Ήτοι, η 17Ν δεν απέκτησε πολιτική πτέρυγα. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αναγνωρίζει ότι η στρατηγική τους, περιόρισε το εύρος της πολιτικής παρεμβάσεως. Ο κλειστός και στεγανός τρόπος λειτουργίας βοήθησε στην αρχή για γρήγορα και αποτελεσματικά κτυπήματα, αλλά μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα έκανε ζημιά.
Η δική του άποψη είναι ότι όλες οι μορφές πάλης είναι το ίδιο απαραίτητες, το ίδιο έγκυρες. Νόμιμες και παράνομες, βίαιες και ειρηνικές, μαζικές και ένοπλες. Οι νόμιμες και οι παράνομες μορφές πάλης είναι αλληλοσυμπληρούμενες, δεν έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους.
Αυτό το σημείο στην στρατηγική της 17Ν είχε προβληματίσει και εμένα από την δεκαετία του 1980. Απορούσα γιατί δεν εδημιουργείτο πολιτική πτέρυγα. Χωρίς πολιτική πτέρυγα αργά ή γρήγορα 17Ν θα εδιαλύετο, ασχέτως του κυνηγητού από την αστυνομία. Ένοπλος αγών χωρίς πολιτική πτέρυγα να τον αλληλοσυμπληρώνει με νόμιμες μορφές, αποτελεί τραγικό λάθος.
Ο Δ. Κουφοντίνας συνεχίζει την πολύ καλή ανάλυσή του: το ποιά μορφή αγώνα θα επιλεγεί σε κάθε συγκυρία, εξαρτάται από το επίπεδο ταξικής πάλης, από το επίπεδο της κοινωνικής συνειδήσεως, από την ιδεολογική ωριμότητα της κοινωνίας. Ούτε αποκλείεται κάποια μορφή πάλης, ούτε προαποφασίζεται προσήλωση σε συγκεκριμένη μορφή.
Μέρος της επαναστατικής υποδομής έπρεπε να αναληφθεί από νόμιμα εργαστήρια, ώστε να ελαφρυνθεί ο παράνομος μηχανισμός. Όμως η στεγανότης της οργανώσεως απέκοψε την 17Ν από τους αναγκαίους πολύπλευρους δεσμούς με την κοινωνία. Και στην ουσία σήμαινε τον αυστηρό και πλήρη διαχωρισμό της πολιτικής από την στρατιωτική πάλη.
Στην κρίσιμη στιγμή του 2002 η 17Ν λόγω στεγανότητος δεν είχε στήριγμα από πουθενά. Δεν είχε επαφή με κοινωνικά δίκτυα. Βρίσκοντας ένα ατομο, τον Σάββα, οι διωκτικές αρχές διέλυσαν όλη την οργάνωση. Στην ουσία κατέρρευσε η 17Ν, χωρίς αντίσταση, παραδέχεται ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Όλοι οι σύντροφοι εξαφανίστηκαν. Ούτε προστάτευσαν τα σπίτια-κρυψώνες, ούτε πήγαιναν στα ραντεβού ασφαλείας, ούτε προστάτευσαν τον οπλισμό, ούτε τα αρχεία. Μόνος του έτρεχε να περισώσει ό,τι μπορούσε (δηλαδή να καταστρέψει τα αποδεικτικά στοιχεία).
Όμως η στάση της 17Ν στον ένοπλο αγώνα διαμορφώθηκε από την θεωρητική σύλληψη του foco. Ο φοκισμός(=επαναστατική εστία) του γάλλου θεωρητικού Régis Debray, υλοποιήθηκε από τον Τσε Γκεβάρα. Μικρές επαναστατικές πρωτοπορείες, δημιουργούν επαναστατικές εστίες με σκοπό να ενισχυθεί η κοινωνική δυσαρέσκεια έναντι του καθεστώτος. Ο Κουφοντίνας και η 17Ν ήθελαν την ένοπλη δράση ως πυροκροτητή της ταξικής πάλης, ως γέφυρα στην αγωνιστική μνήμη, ως δημιουργό συνειδήσεως, ως σηματοδότη του ανατρεπτικού ορίζοντος.
Η άποψή τους ήταν, ανοίγουμε τώρα το φόκο, την επαναστατική εστία, και μετά κτίζουμε το κόμμα. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι όταν εντάχθηκε στην 17Ν ο Κουφοντίνας και ενώ γινόταν κατανομή καθηκόντων σε κάθε μέλος, αυτός ήθελε να ασχοληθεί με την μαζική δράση, αλλά του έτυχε ο τομέας των μέτρων ασφαλείας και των συνωμοτικών κανόνων. Ενώ σε όλο το βιβλίο μιλά για ένα μαζικό, δυναμικό, πολύμορφο επαναστατικό κίνημα, οι ιστορικές συνθήκες τον εξανάγκασαν να ασχοληθεί κυρίως με το συνωμοτικό σκέλος της επαναστάσεως.  
Πολλά μέλη εντάχθηκαν στην 17Ν διότι είχαν βαρεθεί από το διανοουμενίστικο ύφος άλλων οργανώσεων με το οποίο δικαιολογούσαν την πολιτική απραξία τους. Αλλά μέσα στην 17Ν κατέληξαν στο άλλο άκρο. Εξαιτίας των φρενήρων ρυθμών εργασίας και της καταιγιστικής δράσεως η οργάνωση φτώχυνε από θεωρητική και πολιτική κατάρτιση στα μέλη της. Δεν υπήρχε πολιτική θεωρητικής μορφώσεως. Η υποβάθμιση της ιδεολογικής καταρτίσεως πληρώθηκε πολύ ακριβά από την 17Ν το 2002.
Μέσα στην 17Ν υπήρχε μία ισχυρή τάση που ήθελε έναν οριζόντιο τρόπο οργανώσεως, με ισχυρή αυτονομία, και χωρίς κεντρικό καθοδηγητικό όργανο. Η άλλη τάση επικράτησε, και επήλθε διάσπαση. Απεμακρύνθησαν αυτοβούλως οι οριζόντιες δημοκρατικές τάσεις μέσα στην 17Ν που εκπροσωπούσαν το αυθόρμητο. Έτσι έχασε δύναμη στελεχών η 17Ν για ένα καθαρώς οργανωτικό ζήτημα. Επικράτησε η τάση της κλειστής ομάδος με ιεραρχική μορφή.
Πολύ εποικοδομητική είναι η κριτική που ασκεί ο Δ. Κουφοντίνας στην επίσημη Αριστερά την οποία κατηγορεί ότι εδώ και δεκαετίες έχει εγκαταλείψει τον Λαό και την επανάσταση, παρακρατώντας παρανόμως τα σύμβολα του Αγώνος.
Στην σελίδα 42 του βιβλίου του, αναφέρει ότι το 1974 το ΚΚΕ έστειλε οικοδόμους να κτυπήσουν τους καταληψίες του Πολυτεχνείου, επειδή τάχα ήταν ...προβοκάτορες. Από τα εφηβικά του χρόνια ξέκοψε με την ρεφορμιστική και την επίσημη Αριστερά. Θεωρούσε ότι προδίδουν τους Αγώνες του Λαού.
Γράφει ότι ο ρεφορμισμός προσπαθούσε να συκοφαντήσει τα δυναμικά κινήματα, και να φρενάρει τους λαϊκούς αγώνες. «Μην προκαλούμε το καθεστώς», έλεγαν οι ρεφορμιστές, και εκινούντο πάντα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητος. Η ταξική συμφιλίωση και η απόρριψη της επαναστατικής δράσεως, οδήγησε τα κομμουνιστικά κόμματα στην ήττα. Αυτό ξεκινά από την δεκαετία του 1950 με το σύνθημα ειρηνική συνύπαρξη.
Ο Δ. Κουφοντίνας γράφει ότι ούτε μέσα στην επταετή δικτατορία δεν έκανε αντίσταση η επίσημη Αριστερά. Μόνον τα απλά μέλη. Η επίσημη Αριστερά μιλούσε για ειρηνική μετάβαση στον κοινοβουλευτισμό. Ένα κομμάτι της αναζητούσε την φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη, και ένα άλλο μιλούσε για προβοκάτορες μέσα στο Πολυτεχνείο.
Ασκώντας κριτική και στην επαναστατική Αριστερά, γράφει ότι αιφνιδιάστηκε με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973. Δεν είχε τακτικό σχέδιο για το πώς να ωθήσει την αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση προς τα εμπρός.
Για την επίσημη Αριστερά με επαναστατικό προσωπείο, αλλά ρεφορμιστική στην πράξη, γράφει ότι αν δεν μελετάς την επανάσταση, απλά δεν θέλεις κοινωνική σύγκρουση. Αν δεν προετοιμάζεις, αν δεν οργανώνεις την επανάσταση, απλά δεν θέλεις επανάσταση.
Ο Δ. Κουφοντίνας κατάγεται από οικογένεια με αγωνιστική παράδοση. Στην σελίδα 30 του βιβλίου του, αναφέρει ότι επηρεάστηκε πάρα πολύ από τα Άπαντα του Διονυσίου Σολωμού, τα δημοτικά τραγούδια και κυρίως το κλέφτικο τραγούδι, και από τις διηγήσεις του παππού του με θέματα από την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία. Διάβασε τα Ομηρικά Έπη και τις κλασσικές τραγωδίες.
Είναι υπέρ του εθνικού μας νομίσματος, υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και υπέρ μία γεωπολιτικής στροφής μακριά από το δυτικό στρατόπεδο. Ζητά την σύμπηξη ενός μετώπου κοινωνικής και εθνικής απελευθερώσεως.
Κατανοώντας πλήρως ζητήματα προπαγάνδας αναφέρει ότι στόχοι των καθεστωτικών δημοσιογράφων το 2002 ήταν η απομυθοποίηση των συλληφθέντων της 17Ν, η νομιμοποίηση της καταδόσεως, και η απαξίωση της ένοπλης πάλης. Από τους μηντιακούς άμβωνες κήρυσσαν την υποταγή και την υποτέλεια. Αλλά το αμερικανικής εμπνεύσεως σχέδιο απαξιώσεως της 17Ν είχε ξεκινήσει πιό πριν από το 2002.
Μία από τις πιό συγκινητικές του στιγμές ήταν όταν παλιοί αντάρτες του ΕΛΑΣ έδωσαν στην 17Ν ένα αυτόματο όπλο, και τους είπαν, «να το τιμήσετε». Σε άλλη μία συγκινητική στιγμή έπρεπε να φροντίσει τον νεογέννητο υιό του Έκτορα επειδή η σύντροφός του δεν μπορούσε, και επειδή έπρεπε να λάβει μέρος σε κάποια επιχείρηση, αναγκάστηκε και πήρε μαζί του τον υιό του.
Ο Δ. Κουφοντίνας θρυμματίζοντας τις συκοφαντίες για υπόγειες διαδρομές με ξένες μυστικές υπηρεσίες κλπ, αναλύει τον τρόπο που έβρισκαν πληροφορίες: ατελείωτες ώρες παρακολουθήσεως των υποψηφίων στόχων και των αστυνομικών αρχών. Επί σχεδόν καθημερινής βάσεως έκαναν αναγνωρίσεις και παρακολουθήσεις στις εχθρικές υπηρεσίες, αστυνομία, ΚΥΠ, ξένες στρατιωτικές αποστολές.
Έφθαναν μέχρι το σημείο να χρονομετρούν τα φανάρια στους δρόμους, διεπίστωναν χρονικά κενά, εκμεταλλευόντουσαν την κίνηση των αυτοκινήτων ως ασπίδα από πιθανούς διώκτες, και σε επιλεγμένα σημεία άλλαζαν αυτοκίνητο.
Ξεκίνησαν από το μηδέν. Δεν ήξεραν ούτε πώς να βάλουν μπροστά ένα απαλλοτριωμένο αυτοκίνητο. Η απαλλοτρίωση μίας μοτοσυκλέτας ή ενός αυτοκινήτου ήταν ολόκληρη επιχείρηση, που χρειαζόταν πολλούς συντρόφους.
Έκαναν δοκιμές πριν την επιχείρηση. Ξανά και ξανά. Έκαναν πρόβες για την διαδρομή που θα ακολουθούσαν και για την διαδρομή διαφυγής.
Αυτό που με εντυπωσίασε αρνητικώς ήταν ότι δεν ήρθαν σε επαφή με ξένα κινήματα. Δεν είχαν ούτε θέλησαν να αποκτήσουν επαφές με τα ευρωπαϊκά αντάρτικα πόλεως. Ούτε δέχθηκαν προσφορές σε όπλα, υλικά, και χρήματα. Η 17Ν θεωρούσε ότι έτσι δεν θα ενώσουν τις δυνάμεις τους, αλλά τις αδυναμίες τους.
Το κύριο λάθος της 17Ν σύμφωνα με τον Δημήτρη Κουφοντίνα είναι ότι σχεδίασαν μία στρατιωτικοπολιτική οργάνωση, και όχι μία πολιτικοστρατιωτική. Η κλειστή οργάνωση χωρίς δεσμούς με τον Λαό οδήγησε στην καταστροφή του 2002. Δεν υπήρχε πολύπλευρη σχέση με τον Λαό και το λαϊκό κίνημα.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό το βιβλίο καθυστέρησε να γραφτεί κατά 10 χρόνια. Έπρεπε να το έχει συγγράψει νωρίτερα ώστε να ωφεληθεί η νέα γενιά από τις εμπειρίες του αντάρτικου της περιόδου 1974-2002. Κάποια σημεία παραμένουν σκοτεινά προφανώς για λόγους ασφαλείας ώστε να μην εκτεθούν άλλοι σύντροφοι της 17Ν.
Αλλά σε καμμία  περίπτωση δεν πρέπει να επαναληφθεί το στρατηγικό λάθος της 17Ν, δηλαδή δημιουργία στρατιωτικού βραχίονος χωρίς την ανάπτυξη πολιτικού βραχίονος. Από την άλλη μεριά δεν είναι δίκαιο να φορτωθεί η 17Ν όλη την ευθύνη για την έλλειψη πολιτικού βραχίονος. Υπήρχαν τόσα κόμματα και πολιτικές οργανώσεις της άκρας Αριστεράς, οι οποίες θα μπορούσαν να καλύψουν αυτό το κενό. Όμως όλες τους είχαν συναινέσει, είχαν ενσωματωθεί, είχαν σκύψει το κεφάλι στον ρεφορμισμό.
Για μένα το σημαντικότερο σημείο του βιβλίου, το οποίο με συγκίνησε ιδιαιτέρως, είναι εκεί όπου ο Δημήτρης Κουφοντίνας γράφει για την 17Ν ότι, όταν ήρθε η ώρα, αναμετρηθήκαμε με την Ιστορία, με τις προκλήσεις των καιρών. Δεν δειλιάσαμε. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε να αλλάξουμε την ροή των γεγονότων.
Αυτή η φράση, σουβλίζει τα κόκκαλα. «Αναμετρηθήκαμε με την Ιστορία, δεν δειλιάσαμε».
Εις ό,τι αφορά τα της δίκης, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, όπως κάθε άξιος επαναστάτης, ανέλαβε πλήρως την πολιτική ευθύνη των πράξεων της 17Ν την στιγμή που άλλοι συλληφθέντες σύντροφοι έλεγαν «δεν ξέρω τίποτε», ή κάρφωναν στην αστυνομία άλλους συντρόφους.
Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν όταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους ευρίσκοντο στο νοσοκομείο της Λαμίας λόγω απεργίας πείνας διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες κρατήσεως στις φυλακές Δομοκού.
Η απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων, αριστερών, αναρχικών, και εθνικιστών, πρέπει να καταστεί πάγιο αίτημα του λαϊκού κινήματος.
Το απόσταγμα από το βιβλίο δεν είναι να υμνήσουμε την 17Ν, ούτε τον κομμουνισμό. Το πρόβλημά μας είναι το γιατί δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη ένα μαζικό, πολύμορφο, εθνικοαπελευθερωτικό, εθνοκοινωνικό επαναστατικό κίνημα που να αναζωογονήσει την πολιτική ζωή της Ελλάδος.
Η 17Ν και ο Κουφοντίνας ανήκουν σε μία άλλη εποχή, όχι μακρυνή, που μέσα από τα δικά τους μάτια, πολέμησαν τον δυτικό ιμπεριαλισμό, με αντικαπιταλιστικές αλλά και εθνικές ευαισθησίες όπως απέδειξαν τα κτυπήματα της 17Ν προς Τούρκους αξιωματούχους σε αντίποινα για την δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη από την ΜΙΤ στην Κύπρο.
Εμείς οι νεώτεροι αναγνώστες του βιβλίου του Δ. Κουφοντίνα, που πολεμάμε σε ένα εντελώς διαφορετικό διεθνές περιβάλλον, με διαφορετικούς στόχους και προτάγματα, ας συγκρατήσουμε τις φράσεις, επαναστατική παράδοση, αγωνιστική συνέχεια, συλλογική μνήμη, αναμέτρηση με την Ιστορία.
Θα είναι τα εφόδιά μας μέσα σε έναν κόσμο που καταρρέει. Μέχρι την έφοδο στους Ουρανούς. 

15 comments:

  1. Δεν μας παρατας ρε Ιφικρατη με τους πρακτορισκους της 17Ν? Αντε, κανε και κανενα υμνολογιο στον αλλο βλακα τον Χριστοδουλο! (Τρομοκρατης να σου πετυχει!!!). Τελικα ολοι εσεις οι αριστεροι αρχαιοπληκτοι εχετε μεγαλο προβλημα στο κρανιο σας! Οπως βεβαια και οι αλλοι βαρεμενοι Ε/Σ που υποστηριζουν τα βλαμμενα πλουσιοπαιδα των Πυρηνων και το δικαιωμα στις σπουδες...!
    Αποστολος.Του.Τελους.

    ReplyDelete
  2. Ιφικράτη είσαι απολαυστικός, όχι τόσο για τις εύστοχες αναλύσεις σου, όσο για τους επώδυνους εγκεφαλικούς διατειχισμούς που προξενείς στους γουρουνοκέφαλους του "ΣΤΟ Κ ΟΥ" οι οποίοι αυτοαποκαλύπτονται να σφαδάζουν υπό τα κείμενά σου, πασχίζοντας να εννοήσουν απλώς τους τίτλους τους και μη καταφέρνοντας ούτε καν αυτό! Δώσε κέφι, άνευ φόρου φόρου δημοσίων θεαμάτων, μέρες που είναι...

    Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης
    τ.6977764737

    ReplyDelete
  3. Σιγά καλέντζη σιγά τις επώδυνεςς εγκεφαλικές εκρήξεις , μάλον σφαδάζουμε από τα γέλια .......... Τί σφαδάζουμε σκάμε λέμε ..

    ReplyDelete
  4. Eύγε Ιφικράτη, για το πολύ καλό άρθρο.

    Αθήναιος Αλέξανδρος Άμβραξ

    ReplyDelete
  5. καλεντζη
    εγω παντως σφαδαζω απο τις κλανιες που ριχνω με σας τα παπαρια γερμανοτουβλα του πανιβλαξ αδολφου,τους ηττημενους και παντα λουζερ εθνικοσοσιαλιστας και τους ξεφτιλισμενους της μακρονησου μπολσεβικιστας σχιζοφρενεις δολοφονους εγκυων γυαναικων της μαρφιν...

    ειμαστε ολοι στοχοι!!!!!!!!!!!
    ειμαστε ολοι στρατοκαβλοι!!!!!!!!!!!!!
    ειμαστε ολοι μοναρχοφασιστες!!!!!!!!!!
    ζητω οι βασιλοχουντικοι!!!!!!!!!!!!!
    ζητω οι μπατσοι και ο ηρωικον εθνικον στρατον!!!!!!!!!!!!!!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ακρυλικός Στόκος,η Ελλάς στο γύψο και η Αρετή στην
      εξουσία.Γιατί ο δικός μας Θεός φοράει κράνος και ασπίδα.
      Γιατί ο δικός μας Θεός συνετίζει τους συνταξιούχους,τους
      φοιτητές και τους ανέργους.Τα προβλήματα της χώρας δεν
      λύνονται με ξένα ιδεολογήματα.Εμείς θέλομεν εδώ
      την πεφωτισμένην δεσποτείαν του Ερντογανίδη Ρετζέπη.
      ΖΗΤΩ Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ

      Delete
  6. Ιεροσυλείτε όταν ταυτήζετε την 17 νοέμρη με τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο του 21 . Ντροπή ! Ο εθνικοαπελευθερωτικός ξεσικωμός έγινε από όλλες τις τάξεις των Ελλήνων . Απο απλούς χωρικούς επαναστάτες αλλά και από πρίγκιπες ( Υψηλάντες ) και από μεγαλεμπόρους που διέθεσαν την περιουσία τους ( οι 5 αδελφοί Ζωσημάτοι ) , από εφοπλιστές που διέθεσαν τα πλοία τους , από γυναίκες πτωχές που πολεμούσαν δίπλα στους άνδρες τους , αλλά και από μεγαλοκυράδες .

    Υ Γ πού είπαμε σπουδάζει με υποτροφία ο υιός κουφοντίνας ;

    ReplyDelete
  7. Ωραια μετα τον Ιφικρατη νατος και ο Καλεντζης, αυτος που ειναι ερωτευμενος με τον Χιτλερ κατα δηλωση του, και διδασκει την τεχνη των Τουρκομογγολων ιππεων... Τελικα με τον εγγονο του Νασιουτζικ ολα καλα Αριστοτελη? Γιατι σε ειχε πιασει κατι με δ'αυτον...Ω ρε καιαδας που χρειαζεται...

    ReplyDelete
  8. Προφανώς σωρό από κυπατζίδες, μπατσοι και δημόσιοι υπάλληλοι διαβάζουν τον Ιφικράτη . Τους χαλάς τα ωραία ξέγνοιαστα χρόνια με την πράσινη πασοκικη ακρίδα

    ReplyDelete
  9. Τελικά αυτή η χώρα δέν αξίζει τίποτε καλύτερο ..διαβάζω τά σχόλια τών ηλιθίων ακροδεξιούληδων καί ευχαριστώ τήν φύση πού δέν μέ έκαμε ηλίθιο σάν αυτούς...

    ReplyDelete
  10. Η φύσις τελικώς είναι πολύ γεναιόδωρη με την Ελλάδα , την γεμμισε με έξυπνους αριστερούς . Εύγε φύση λαμπρά !

    ReplyDelete
  11. Όταν μιλάτε για τον Α. Καλεντζη καλύτερα να υπάρχει και λίγος σεβασμος . Ούτε μια τριχα απο τα αρχιδια του δεν είστε.

    ReplyDelete
  12. μπα εχει αρχιδια ο καλεντζης δεν το ξερα... να μας πεις οτι εχει αρχιδια ο λιανας κανελης μαλιστα.....σε λιγο θα μας πειτε οτι εχει αρχιδια και ο γαβριηλ σακελαριδης....μουχαχα

    ReplyDelete
  13. @ANONYMOUS 3:02
    ΕΑΝ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΣ, ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ 1821 ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΙΑΣ, ΤΟΥ ΟΘΩΝΑ ,ΤΩΝ ΓΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΗΣ ΚΛΙΚΑΣ.
    ΕΡΕΥΝΗΣΕ ΒΑΘΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΥΤΟ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΧΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΕΙΣ.

    Υ.Γ.
    Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΗΡΕ ΓΡΑΜΜΗ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΗΤΑΝ Ο ΓΩΓΟΣ ΜΠΑΚΟΛΑΣ.

    ReplyDelete
  14. Μην ασχολειστε με κτηνοβατες

    ReplyDelete