Η μεγαλύτερη πρόκληση για την Εθνική Αμυντική Στρατηγική της Ελλάδος δεν είναι το αν θα επιτύχει την άρνηση προσβάσεως (anti-access/area denial) στον εχθρό (Τουρκία).
Έχει καταστεί κοινοτοπία η επανάληψη της ορολογίας "άρνηση προσβάσεως" στον χώρο των ελληνόφωνων αναλυτών επειδή παπαγαλίζουν αμερικανικές αντιλήψεις.
Αλλά απ' αυτή την επιδερμική προσέγγιση λείπουν δύο βασικά στοιχεία. Η συντριπτική τιμωρία-νίκη κατά του εχθρού για την απόκτηση αποτρεπτικής φήμης, και το τελικό στάδιο του πολέμου, ήτοι πώς τελειώνει ο πόλεμος.
Με το να διαθέτουμε όλους τους αμυντικούς μας πόρους στο δόγμα "άρνηση προσβάσεως" χωρίς να σκεπτώμεθα πώς θα τελειώσει ο πόλεμος σημαίνει ότι δεν υπάρχει στρατηγική.
Η άρνηση προσβάσεως είναι μία αποτρεπτική αντίληψη. Σε καμμία περίπτωση δεν εξασφαλίζει ότι ο εχθρός θα ηττηθεί σε στρατηγικό επίπεδο ή ότι θα υποχωρήσει αφού υποστεί τις πρώτες απώλειες.
Η Ελλάδα πρέπει να ενσωματώσει στο δόγμα της αποτροπής και την τιμωρία σε ένα ολιστικό πλαίσιο νικηφόρου στρατηγικής.
Η απόκρουση μίας αρχικής τουρκικής επιθέσεως δεν αρκεί. Χωρίς σχέδιο για τον τερματισμό ενός πολέμου, η Ελλάδα θα διακινδύνευε να κερδίσει την πρώτη μάχη, και να χάσει τον πόλεμο.
Η Ελλάδα πρέπει να διαθέτει στρατηγική όχι μόνον για το αρχικό στάδιο της συγκρούσεως, αλλά και για το τελικό στάδιο του πολέμου.
Αυτό το θεμελιώδες στοιχείο στρατηγικής λείπει. Ή μάλλον υφίσταται, και είναι το "θα μας σώσει η Ευρώπη/ΝΑΤΟ/Δύση/Αμερική". Κάτι που συνιστά αυτοκαταστροφική αυταπάτη.
No comments:
Post a Comment