Η Αμερικανική παρακμή εξελίσσεται ραγδαίως

Αν επιβεβαιωθούν οι φήμες που εμπλέκουν ισλαμιστές στην χθεσινή επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι βλέπουμε σε εξέλιξη την στρατηγική μεταβλητής γεωμετρίας Ισλαμ-Δύσεως. Ενώ συνεργάζονται μεταξύ τους σε χώρες όπως η Συρία, την ίδια στιγμή συγκρούονται σφοδρώς σε χώρες όπως το Αφγανιστάν και οι ΗΠΑ.

Δείχνουν αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα για τους Αμερικανούς ηγέτες. Επειδή πρόκειται για πολυφυλετικό και πολυπολιτισμικό κράτος, οι ηγετικοί κύκλοι των ΗΠΑ δεν έχουν μία σταθερή αντίληψη για το ποιός είναι εχθρός και ποιός φίλος.

Σε παλαιότερο άρθρο είχαμε αναλύσει την στρατηγική μεταβλητής γεωμετρίας που θα πρέπει να ακολουθεί η Ελλάς για να μην βρεθεί μεταξύ διασταυρωμένων πυρών. Αλλά εκεί προϋποθέταμε ένα ομοιογενές εθνοφυλετικό κράτος.

Αντιθέτως για ωρισμένους ελληνόφωνους πολιτικούς όπως ο Δ. Αβραμόπουλος, ο οποίος κατεδίκασε την βομβιστική ενέργεια στην Βοστώνη ενώ επικροτεί τις βομβιστικές ενέργειες των ισλαμιστών στην Συρία, υφίσταται σοβαρό πρόβλημα νοητικής ισορροπίας. Δεν έχουν κάποια στρατηγική στο μυαλό τους. Απλώς υπακούν σε ό,τι λέει ο Αμερικανός αφέντης.   

Η εκτίμησή μας είναι ότι το Ισλάμ έχει καλύτερη στρατηγική από τις ΗΠΑ. Το ισλαμικό μέτωπο Al-Nusra, το οποίο λειτουργεί ως παρακλάδι της Al-Qaeda, δήλωσε ότι πολεμά μόνον κατά της Συριακής κυβερνήσεως Assad και δεν θα επιτεθεί σε δυτικούς στόχους. Φυσικά αν πέσει ο Assad και πάρουν την εξουσία στην Συρία οι σαλαφιστές είναι βέβαιο ότι θα την χρησιμοποιήσουν ως ισλαμικό ορμητήριο για επιθέσεις σε δυτικούς στόχους.

Οι ισλαμιστές έχουν σταθερό πολιτισμικό υπόβαθρο και ξέρουν ότι οι υποσχέσεις τους για συνεργασία με τους δυτικούς στην Συρία είναι προσωρινές. Έτσι έγινε και στο Αφγανιστάν στα χρόνια της Σοβιετικής Ενώσεως. Συνεργάστηκαν με τους δυτικούς όσο θεωρούσαν την Σοβιετική Ένωση ως τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό. Μετά, στράφησαν εναντίον των Αμερικανών.

Στην Αμερική όμως τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα. Είναι φανερό ότι ο Ομπάμα δεν έχει ξεκάθαρη στρατηγική. Θέλει την πτώση του Assad επειδή υπάρχει μία στιγμιαία ευθυγράμμιση ισραηλινών, αγγλικών, γαλλικών, τουρκικών, και αμερικανών συμφερόντων πάνω σε τρεις άξονες:

Πρώτον να θραύσουν τον αμυντικό άξονα Ιράν-Συρίας-Χεζμπολάχ, και άρα να αποδυναμώσουν το Ιράν. Αυτό θέλουν κυρίως το Ισραήλ και οι ΗΠΑ.

Δεύτερον να επανέλθει η Αγγλία και η Γαλλία στην Μέση Ανατολή με νεοαποικιοκρατικούς όρους σχεδόν 100 χρόνια μετά την μυστική συμφωνία Sykes–Picot, όπου είχε διαμοιρασθεί η Μέση Ανατολή σε σφαίρες επιρροής μετά την διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Τρίτον, η Τουρκία στην προσπάθειά της να οικοδομήσει μία νεο-οθωμανική αυτοκρατορία θέλει να καθυποτάξει τους Άραβες, εκμεταλλευόμενη τις πολιτικές και θρησκευτικές διενέξεις στην περιοχή.

Οι αξιωματούχοι της κυβερνήσεως Ομπάμα δεν έχουν κάποιο σχέδιο για το τί θα γίνει μετά την πτώση μίας κυβερνήσεως που επιδιώκουν να ανατραπεί. Η στρατηγική τους είναι «βλέποντας και κάνοντας». Απεδείχθη ότι στην περίπτωση της Αιγύπτου και της Λιβύης οι ΗΠΑ δεν μπορούν να σχεδιάσουν με ορίζοντα πέρα από μερικούς μήνες.

Επεμβαίνουν στρατιωτικώς σε πολλά μέρη του πλανήτη, χωρίς να ξέρουν πώς θέλουν να τελειώσει η επέμβαση. Η περίπτωση του Ιράκ είναι χαρακτηριστική. Απεχώρησαν χωρίς να παρέχουν στοιχειώδη ασφάλεια στον λαό και στην χώρα που ισοπέδωσαν.

Οι ΗΠΑ λόγω της πολυπολιτισμικής τους αντιλήψεως δεν μπορούν να έχουν μία ξεκάθαρη εξωτερική πολιτική και γι’ αυτό η Ελλάς πρέπει να απομακρυνθεί πάση θυσία από το δυτικό στρατόπεδο και να αρχίσει να εξισορροπεί τις πολιτικο-στρατιωτικές δυνάμεις που επιδρούν στην Μεσόγειο. 

Οι ΗΠΑ ως αυτοκρατορική δύναμη σχεδιάζουν την εξωτερική τους πολιτική λαμβάνοντας υπ’ όψιν χώρους, και όχι χώρες. Δεν κατανοούν την σημασία παραγόντων όπως φυλή, πολιτισμός, θρησκεία. Και στο βαθμό που κάποιοι Αμερικανοί αξιωματούχοι κατανοούν την σημασία τέτοιων παραγόντων στην χάραξη εξωτερικής πολιτικής, το δόγμα του πολυπολιτισμού και της αυστηρής κρατικής ουδετερότητος τούς εμποδίζει να λαμβάνουν αποφάσεις με βάση φυλετικά, πολιτισμικά, και θρησκευτικά κριτήρια.

Αν προσθέσουμε το γεγονός ότι στις ΗΠΑ κυριαρχεί ο νεοφιλελευθερισμός, που αποτελεί την αποθέωση του ατομικού συμφέροντος εις βάρος του συλλογικού, υπάρχει δομικό πρόβλημα ερμηνείας της πολιτικής πραγματικότητος σε πολλούς αξιωματούχους των ΗΠΑ.

Η ισχύς των ΗΠΑ καθημερινώς υποχωρεί και οι ηγέτες της δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να αναστρέψουν την κατάσταση. Διότι μία αναστροφή προϋποθέτει οι Αμερικανοί ηγέτες να αποφασίζουν με βάση το συλλογικό συμφέρον, και με βάση φυλετικούς, πολιτισμικούς, και θρησκευτικούς όρους. Κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες φαντάζει αδύνατο. 

Αντιθέτως Κίνα, Ρωσσία, Ινδία, και Ισλάμ, λόγω φυλετικών, πολιτισμικών, και θρησκευτικών  παραγόντων, εμφανίζουν στοιχεία ζωτικότητος τα οποία η Ελλάς δεν μπορεί να αγνοεί στο όνομα μίας κατ’ επίφασιν δυτικής φιλίας και συμμαχίας.

Ιφικράτης Αμυράς

16-4-2013