Η νέα διεθνής τάξη πραγμάτων θα βασίζεται στους (δυτικούς) κανόνες ή στις ανάγκες και το συμφέρον;

Την τελευταία δεκαετία αρκετοί Αμερικανοί αναλυτές προσπαθούν να προβλέψουν το μέλλον των διακρατικών σχέσεων με δεδομένο ότι αλλάζει ο συσχετισμός των δυνάμεων μεταξύ Δύσεως και Ανατολής.

Έχοντας συνηθίσει σε έναν δυτικο-κεντρικό τρόπο σκέψεως, πολλοί δυτικοί δημοσιολόγοι ισχυρίζονται ότι δεν κινδυνεύει η φιλελεύθερη διεθνής τάξη πραγμάτων (International Liberal Order).

Θεωρούν ότι η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσσία, η Βραζιλία και άλλες ανερχόμενες δυνάμεις, θα αναπτυχθούν εντός του υπάρχοντος διεθνούς πολιτικού συστήματος, στο οποίο κυριαρχεί ο Νόμος και οι κανόνες (rules-based international order).

Υπονοούν ότι η καθεστηκυία τάξη βασίζεται στην δικαιοσύνη και ότι είναι ανοικτή σε ίσες ευκαιρίες σε όλα τα κράτη. Φυσικά εννοούν τους δικούς τους κανόνες, τους δυτικο-κεντρικούς νόμους. 

Αντιστοίχως υπάρχει μία μειοψηφία δυτικών δημοσιολόγων που αμφισβητεί αυτή την άποψη, και η οποία θεωρεί ότι επανέρχεται η γεωπολιτική στο προσκήνιο.  

Η Ρωσσία για παράδειγμα, δεν χρειάζεται μία διεθνή τάξη βασισμένη στους (δυτικούς)κανόνες. Λειτουργεί με βάση τις ανάγκες της. Η κομμουνιστική Κίνα δεν χρειάζεται να μετατραπεί σε φιλελεύθερη δημοκρατία για να βρεί διεθνείς συμμάχους. Μπορεί να εξαγοράσει συμμάχους. Οι Αμερικανοί πολιτικοί χρησιμοποιούν το pay-to-play system, γιατί όχι και η Κίνα;

Όσοι δυτικοί δημοσιολόγοι θεωρούν ότι η Κίνα ως κομμουνιστική χώρα δεν θα καταφέρει να αποκτήσει διεθνείς συμμάχους ώστε να αντιπαρατεθεί επιτυχώς με τις ΗΠΑ, δεν γνωρίζουν καλώς την ανθρώπινη φύση.

Όταν οι Αμερικανοί καταναλωτές αγοράζουν κινεζικά προϊόντα, στην ουσία χρηματοδοτούν την άνοδο της νέας Ασιατικής υπερδυνάμεως. Συνεπώς προηγείται το συμφέρον από τις όποιες ηθικολογικές αξιολογήσεις πάνω στον άξονα δημοκρατία-αυταρχισμός.

Τα Αφρικανικά κράτη μπορούν να συμμαχήσουν με την Κίνα εις βάρος των ΗΠΑ στην βάση οικονομικών και άλλων συμφερόντων. Δεν χρειάζεται να αποδεκτούν τις μαοϊκές απόψεις του Πεκίνου.

Τα συμφέροντα και οι ανάγκες είναι ισχυρότερα στοιχεία για την σύμπηξη διεθνών συμμαχιών απ’ ό,τι οι (δυτικοί) κανόνες. 

Μία διεθνής τάξη πραγμάτων βασισμένη στα συμφέροντα και στις ανάγκες (interests-based and needs-based international order) είναι πολύ πιο ρεαλιστική εικόνα του κόσμου απ’ ό,τι μία διεθνής τάξη βασισμένη στους (δυτικούς)κανόνες.

Ιστορικώς, μία διεθνής τάξη πραγμάτων βασισμένη στην ισχύ (power-based international order) είναι το φυσιολογικό. Ισχύς, συμφέροντα, ανάγκες, προσδιορίζουν τις διεθνείς σχέσεις. Όχι οι κανόνες.

Σε αρκετές περιόδους της ιστορίας βασιλεύει το χάος (chaos-based international order) διότι καταρρέουν οι γηρασμένοι πολιτισμοί και αναδεικνύονται νέες αυτοκρατορίες. Σε τέτοιες μεταβατικές περιόδους το χάος αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο των διεθνών σχέσεων.

Μία άλλη λανθασμένη παραδοχή που κάνουν οι δυτικοί αναλυτές είναι ότι οι ανατολικοί λαοί θέλουν τα ίδια πράγματα με τους δυτικούς(ατομικά δικαιώματα, κλπ). Όμως οι ανατολικοί λαοί εκτιμούν τις συλλογικές υποχρεώσεις περισσότερο από τα ατομικά δικαιώματα. Δεν θέτουν πάνω απ’ όλα την ατομική υλική ευημερία κατά το Αμερικανικό συνταγματικό πρότυπο. Η συλλογικότητα τίθεται πάνω από το άτομο, οι υποχρεώσεις πάνω από τα δικαιώματα, και η πάλη για συλλογική επιβίωση πάνω από την ατομική ευτυχία.   

Όμως η χειρότερη λανθασμένη παραδοχή που κάνουν οι δυτικοί αναλυτές είναι ότι αν η Κίνα αποδεχθεί το δυτικό φιλελεύθερο πλαίσιο, δεν θα το χρησιμοποιήσει για να κάνει διεθνείς στρατιωτικές επεμβάσεις, την στιγμή που οι ΗΠΑ το κάνουν επί δεκαετίες.

Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές θεωρούν ότι η ενσωμάτωση των ανερχομένων υπερδυνάμεων στην φιλελεύθερη διεθνή τάξη πραγμάτων (liberal international order) τούς εξασφαλίζει την συνέχεια της δυτικής ηγεμονίας, ή τουλάχιστον την ανάσχεση του διδύμου Κίνας-Ρωσίας.

Θεωρούν ότι τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ρωσίας και της Κίνας θα υποταχθούν στους διεθνείς φιλελεύθερους κανόνες. Εμμένουν στο ότι η Κίνα και η Ρωσία δεν έχουν ιδεολογικούς συμμάχους, επειδή είναι «αυταρχικές» χώρες κατά την δυτική αντίληψη.

Ξεχνούν ότι οι χώρες δεν κάνουν εξωτερική πολιτική με βάση την ιδεολογία αλλά με βάση την ισχύ, τις ανάγκες, και το συμφέρον. Από την στιγμή που οι ΗΠΑ συμμαχούν με την θεοκρατική αυταρχική Σαουδική Αραβία, πού είναι το πρόβλημα για την Κίνα και την Ρωσία;

Επίσης ξεχνούν ότι τα αυταρχικά και τα αυτοκρατορικά πολιτεύματα, επί χιλιετίες ήταν ο κανών στις διεθνείς σχέσεις και όχι η εξαίρεση. Δεν είναι δύσκολο να επανέλθουν οι περισσότερες κοινωνίες σε αυτά τα καθεστώτα, και άρα να θεωρούν την Κίνα ως υπόδειγμα.

Οι Ασιατικές και Αφρικανικές κοινωνίες διοικούνται από κώδικες συμπεριφοράς, και όχι από κανόνες δικαίου. Τα περί rules-based international order τα διακινούν δυτικοί διεθνιστές για να εξασφαλίσουν το μονοπώλιο της διεθνούς νομιμοποιήσεως των δικών τους επεκτατικών πολέμων.

Άλλη μία λανθασμένη παραδοχή των δυτικών αναλυτών είναι η απόρριψη του φυλετισμού ως στοιχείο πολιτικής αναλύσεως. Εφ’ όσον η Δύση μετατρέπεται σε δημογραφική αποικία του Τρίτου και του Δευτέρου κόσμου δια της λαθρομεταναστεύσεως, δεν θα μπορέσει να διατηρήσει τις πολιτικές δομές του διεθνούς φιλελευθερισμού.

Από την στιγμή που αλλάζει το φυλετικό και το πολιτισμικό υπόστρωμα του Δυτικού κόσμου, σύντομα θα αλλάξει και το πολιτικό οικοδόμημα. Αντιθέτως οι ανόητοι δυτικοί αναλυτές πιστεύουν ότι η φυλετική και πολιτισμική ποικιλομορφία δεν θα αλλοιώσει τις πολιτικές υποδομές του Δυτικού κόσμου.

Στην ουσία πρεσβεύουν έναν πολιτικό ρατσισμό: δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές, ούτε ανώτεροι και κατώτεροι πολιτισμοί, λένε. Αλλά υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα πολιτικά συστήματα. Και άρα ο φιλελευθερισμός, η δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα θα υπερισχύουν εσαεί στην Ανθρωπότητα.

Ενώ στην Δύση έχουν καταρρεύσει οι τρεις βασικοί πυλώνες που στηρίζουν κάθε κοινωνία, ο δημογραφικός, ο οικονομικός, και ο πολιτισμικός πυλών, πολλοί δυτικοί αναλυτές πιστεύουν ότι προοδεύουν πολιτικώς και ότι θα υπερισχύσουν έναντι του διδύμου Ρωσίας-Κίνας.

Η Ελλάς πρέπει να απομακρυνθεί από τις άκρως επικίνδυνες αυταπάτες των Αμερικανών φιλελεύθερων αναλυτών. Βλέπουν μεγαλεία εκεί που δεν υπάρχουν. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε με τους Βρετανούς που στην δεκαετία του 1950 μιλούσαν για Βρετανική αυτοκρατορία όταν αυτή είχε καταρρεύσει.

Η Χώρα μας πρέπει να είναι έτοιμη να ελιχθεί σε μία διεθνή πραγματικότητα βασισμένη στην ισχύ, στο συμφέρον, στις ανάγκες, και στο χάος. Αν διαπράξουμε το εγκληματικό λάθος να αντιλαμβανόμαστε το ρευστό διεθνές περιβάλλον ως μία πραγματικότητα βασισμένη στους παρωχημένους δυτικούς κανόνες, θα υποστούμε νέες εθνικές καταστροφές.

Είναι κωμικοτραγικό κάποιοι Ευρωπαίοι αναλυτές να κατακεραυνώνουν την Ρωσία και την Κίνα για τα επεκτατικά τους σχέδια, από την στιγμή που το γαλλο-γερμανικό λέμπενσράουμ(=Ευρωπαϊκή Ένωση) σκόπευε να φθάσει μέχρι τον Περσικό κόλπο με την προσάρτηση της Τουρκίας.

Πρέπει να αγκαλιάσουμε την δημιουργική πολιτική καταστροφή σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Νέα κράτη και νέοι μη-κρατικοί δρώντες εμφανίζονται παγκοσμίως και ανταγωνίζονται την καταρρέουσα Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει να μετατρέψουμε την ευρωπαϊκή κρίση σε ευκαιρία για να καταστρέψουμε την ευρωπαϊκή αυτοκρατορία και την φιλελεύθερη διεθνή τάξη πραγμάτων.

Η μεταβατική περίοδος προς μία άναρχη, ρευστή, δυναμική διεθνή τάξη πραγμάτων, όπου θα βασιλεύει το χάος και όχι η σταθερότητα, θα είναι η μεγάλη ευκαιρία για την ανάδυση της Pax Hellenica. Πρώτα στην Μεσόγειο, και ύστερα στον υπόλοιπο κόσμο.