Το μονοπώλιο της βίας ως θεμελιώδες ζήτημα κάθε επαναστάσεως

«Σημαντικά ζητήματα στην ζωή των εθνών λύνονται μόνον δια της βίας»

Λένιν

Το βασικό πολιτικό λάθος στην αντίληψη των αντιμνημονιακών ηγεσιών, είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχουν εξηγήσει επαρκώς στον Λαό ότι για να ανατραπεί το πολιτικό σύστημα, πρέπει να αντικατασταθούν οι όροι αναπαραγωγής του.

Αν αφήνεις ανέγγιχτους όλους τους όρους αναπαραγωγής του κατοχικού καθεστώτος, δηλαδή εκλογικό σύστημα, εκδοτική τράπεζα, μμε, δικαστήρια, αστυνομία, σύνταγμα, πολιτισμό, εθνοσυνέλευση, οπλισμό, παιδεία, θρησκεία, χωρίς να τα αντικαθιστάς με νέες μορφές κοινωνικής οργανώσεως, έστω και σε εμβρυακή μορφή, τότε επιτρέπεις στον εχθρό να αναπαράγεται διαρκώς.  

Για να ωθήσουμε την Ελληνική Επανάσταση εμπρός, πρέπει να αλλάξουμε τους όρους αναπαραγωγής και αναδείξεως οργάνων εξουσίας.

Πρέπει να καθορίσουμε με λεπτομερές στρατηγικό σχέδιο την δική μας πολιτιστική επανάσταση, που θα γκρεμίσει όλα τα σύμβολα αισθητικής του καθεστώτος.

Σε κάθε επαναστατική περίοδο, η επαναστατική διανόηση παρέχει στον Λαό τα απαραίτητα ιδεολογικά εφόδια που του επιτρέπουν να απελευθερωθεί από την ιδεολογική επιρροή των τυράννων.

Συνεπώς το άνοιγμα της συζητήσεως περί βίας είναι θεμελιώδες. Έχει μπεί στην ημερήσια διάταξη των λαϊκών αγώνων στην Ελλάδα από τους ξένους κατακτητές, εδώ και 2 χρόνια. Και ουδείς πατριώτης επιτρέπεται να υπεκφεύγει και να στρουθοκαμηλίζει. 

Όταν ο διάλογος αγγίζει αυτό το θέμα, τότε αμέσως εμφανίζονται δύο είδη ανθρώπων. Οι ρεαλιστές και οι αιθεροβάμονες.

Οι αιθεροβάμονες δημιουργούνται μέσω της ιστορικής λοβοτομής. Χωρίς γνώσεις πολιτικής ιστορίας είναι αδύνατον να εισχωρήσουν εις βάθος στα κοινωνικά προβλήματα. Στην προσπάθειά τους να αποφύγουν την πραγματικότητα, φθάνουν σε σημείο στρουθοκαμηλισμού.

Ενώ η καθεστηκυία τάξη κάνει χρήση ωμής βίας ενάντια στον Λαό, για τους αιθεροβάμονες η χρήση λαϊκής βίας δεν συνάδει με την ιδεοληψία τους. Ούτε με την «δημοκρατικότητά» τους.

Οι ρεαλιστές οφείλουν να απαντούν σε όλα τα δύσκολα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει ο Λαός στον αγώνα του για να συντρίψει τους τυράννους. Να αναλύουν με την βοήθεια της κοινωνιολογίας, της ιστορίας, της διπλωματίας, της ψυχολογίας, και της στρατιωτικής επιστήμης, όλες τις κοινωνικές δυνάμεις. 

Να αναλύουν την αριθμητική τους δύναμη, την οργάνωσή τους, την ιδεολογική τους ευρωστία, την ικανότητά τους να προσαρμόζονται στις εξελίξεις, και τέλος την βούλησή τους για συντριβή του εχθρού(η Ισχύς ισοδυναμεί με την Δύναμη επί την Θέληση).

Το Ελληνικό επαναστατικό κίνημα για να καταλάβει την εξουσία πρέπει να περάσει από συγκεκριμένα εξελικτικά στάδια. Πρώτον, να οργανωθεί σε αυτοτελή μαζικό πολιτικό φορέα. Δεύτερον, να γκρεμίσει κάθε γέφυρα συνδιαλλαγής με την καθεστηκυία τάξη. Τρίτον, να εκφράσει ευρεία στρώματα του πληθυσμού. Τέταρτον, να δώσει απαντήσεις σε βασικά φιλοσοφικά και πολιτιστικά ζητήματα, ώστε να υπάρξει εκ βάθρων αλλαγή στον κώδικα ηθικών αξιών της Ελληνικής κοινωνίας. Πέμπτον, να αποδυναμωθεί η καθεστηκυία τάξη από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες. Έκτον, να αποκτήσει οργανωτική πείρα και πολιτική αυτοπεποίθηση. Έβδομον, όταν έρθει η ώρα της μετωπικής συγκρούσεως, η Επανάσταση να τσακίσει αμείλικτα την αντεπανάσταση.

Η ικανοποίηση αυτών των αναγκαίων συνθηκών δεν μπορεί να μετρηθεί εύκολα. Στις κοινωνικές επιστήμες οι εκτιμήσεις αντικαθιστούν τις μετρήσεις. Η μελέτη της ιστορίας και της πολιτικής επιστήμης είναι ο καλύτερος δάσκαλος μαζί με την καθημερινή επαναστατική δράση για να ικανοποιηθούν τα κριτήρια, και να αποκτήσει μία σκλαβωμένη κοινωνία την ελευθερία της.

Ας ξεκινήσουμε από τον Max Weber. Στο έργο του «Η πολιτική ως επάγγελμα», γράφει ότι «κράτος είναι η οντότητα που κατέχει το μονοπώλιο στην χρήση βίας».

Ο Λένιν στο έργο του «Κράτος και επανάσταση» επαναλαμβάνει πολλές φορές ότι αναγκαία συνθήκη για την επικράτηση της επαναστάσεως είναι το γκρέμισμα όλου του παλαιού κρατικού μηχανισμού, διότι θεωρεί ότι το κράτος εκφράζει συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Το κράτος δεν είναι ποτέ ουδέτερο.

Ο Τζών Λοκ, στο έργο του «Δύο πραγματείες για την κυβέρνηση», νομιμοποιεί την υποχρέωση ενός λαού να επαναστατήσει και να ανατρέψει την κυβέρνησή του, εφόσον αυτή του κάνει κακό και δεν διασφαλίζει τα δικαιώματά του.

Ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος, στην ομιλία του στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση στις 5 Φεβρουαρίου 1974, αναφέρει ότι η βία κατά των εχθρών του Λαού χωρίς να συνδυάζεται με την αρετή θα αποβεί μοιραία. Και η αρετή χωρίς την χρήση βίας είναι αδύναμη.

Ο Καρλ Μάρξ στην κριτική του μελέτη για την φιλοσοφία του Χέγκελ, γράφει χαρακτηριστικά ότι το όπλο της κριτικής, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την κριτική των όπλων. Η υλική δύναμη πρέπει να αντιμετωπιστεί με υλική δύναμη.

Σήμερα το ζήτημα της χρήσεως βίας, ταυτίζεται με το ποιός έχει την εξουσία. Το δίλημμα δεν είναι «θα κάνουμε χρήση βίας ή όχι;». Το δίλημμα είναι ποιός κατέχει νομίμως το δικαίωμα να κάνει χρήση βίας. Το κατοχικό καθεστώς ή ο καταπιεσμένος Λαός;

Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του κράτους φροντίζουν να κρύβουν το μονοπώλιο της καθεστωτικής βίας, πίσω από φράσεις τύπου «η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται», «θα επιβληθεί ο νόμος και η τάξη», «θα συλληφθούν τα ακραία στοιχεία», και ούτω καθεξής.

Φυσικά, η καθεστωτική ληστοσυμμορία αποκαλεί τον εαυτό της δημοκρατία, ενώ συγχρόνως αποκαλεί τον εξεγερμένο Λαό «ακραίο στοιχείο». Την δική τους βία την αποκαλούν «επιβολή του νόμου». Την λαϊκή βία την αποκαλούν «τρομοκρατία».

Το ότι υπάρχουν πολιτικά νήπια μέσα στα αντιμνημονιακά κόμματα που δεν έχουν πολιτική κατάρτιση και δεν ξέρουν πώς να απαντήσουν στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της κατοχικής κυβερνήσεως, αυτό δεν σημαίνει ότι η επιβολή του νόμου από τον Λαό στοιχειοθετεί τρομοκρατική ενέργεια. Η σύλληψη των τροϊκανών ληστοσυμμοριτών από λαϊκές πολιτοφυλακές αποτελεί ιερό καθήκον του Λαού. Τρομοκρατική ενέργεια θα το αποκαλέσουν μόνον οι δωσίλογοι.  

Όσες λαϊκές βίαιες ενέργειες διαπράττονται εις βάρος της κατοχικής ληστοσυμμορίας αποτελούν έκφανση της μοναδικής νομιμότητος στην χώρα μας: ο Λαός παίρνει τον νόμο στα χέρια του.

Κάθε βίαιη πράξη εις βάρος του Λαού, είναι τρομοκρατική ενέργεια και έτσι θα αντιμετωπίζεται. Πρόκειται για την άλφα-βήτα της επαναστατικής πολιτικής, αλλά λόγω πολιτικής απειρίας ωρισμένες αντιμνημονιακές συλλογικότητες αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.   

Αν κάποιοι αντιμνημονιακοί πολιτικοί φορείς αποκηρύττουν την νομιμότητα, ήτοι το μονοπώλιο της βίας από τον Λαό, τότε κάθε καλόπιστος αγωνιστής έχει το δικαίωμα να συμπεράνει ότι ανέχονται την βία της ληστοσυμμορίας. Και ότι θεωρούν την χρήση της εις βάρος του Λαού, νόμιμο δικαίωμά της.

Το σωστό είναι τα αντιμνημονιακά κόμματα να απαντήσουν στο εξής ερώτημα: Αναγνωρίζουν ή όχι το μονοπώλιο της βίας στον κατακτητή; Μήπως αρνούνται την βία γενικώς; Ή μόνον την λαϊκή βία;

Αν η απάντηση είναι «αρνούμαστε την καθεστωτική βία κατά του Λαού», αυτή είναι μία φράση κενής περιεχομένου. Στα λόγια αρκετοί διαμαρτύρονται ενάντια στην καθεστωτική βία, αλλά στην πράξη καταδικάζουν την λαϊκή βία.

Το πρόβλημα με τους ρεφορμιστές είναι ότι στρέφονται κατά του Λαού. Αφοπλίζουν ψυχολογικώς, πολιτικώς, και υλικώς τον Λαό. Στα λόγια τον υπερασπίζουν, στην πράξη υποτάσσονται στους σφαγείς του Λαού.

Η Ελληνική Επανάσταση θα επιτύχει τον στόχο της όταν όλα τα δομικά στοιχεία λειτουργούν σωστά: επαναστατική ηγεσία, κοινωνία, οργανωτική δομή ανατρεπτικού πολιτικού φορέως, ακριβής αντίληψη για τον εχθρό, ευνοϊκές διεθνείς πολιτικές συνθήκες.

Ήρθε η ώρα να μάθουμε το στοιχειώδες πολιτικό καθήκον: Να απαλλοτριώνουμε πρώτα σε νοητικό, ύστερα σε λεκτικό και τέλος στο φυσικό πεδίο, τους όρους αναπαραγωγής του εχθρού.

Είναι ανοησία να φοβόμαστε μήπως μας αποκαλέσουν τρομοκράτες, οι αρχιτρομοκράτες του Ελληνικού Λαού.

Το ζήτημα είναι να φοβόμαστε μήπως μας αποκαλέσει ο Λαός ριψάσπιδες.

Ιφικράτης Αμυράς 

19 Απριλίου 2012

http://iphicratisamyras.blogspot.com