Πώς μία προσωρινή Αμερικανική στρατιωτική νίκη στην Βενεζουέλα μετατρέπεται σε μακροπρόθεσμη δημογραφική ήττα στις ΗΠΑ

 

Η κυβέρνηση Τράμπ καθημερινώς διαφημίζει την «απελευθέρωση» της Βενεζουέλας από το καθεστώς Μαδούρο. Θα την «απελευθερώσει» με τον ίδιο τρόπο που η κυβέρνηση Ομπάμα πρωταγωνίστησε στον αγώνα για την «ελευθερία της Λιβύης»...

Αν οι ΗΠΑ ανατρέψουν τον Μαδούρο και σπείρουν το χάος, το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να έρθουν εκατομμύρια Βενεζουελάνοι στις ΗΠΑ ως πρόσφυγες. Οι ΗΠΑ θα επιτύχουν ένα déjà vu, μία Λιβύη 2.0.

Το κωμικοτραγικό είναι ότι έτσι τελειώνουν οι περισσότεροι πόλεμοι που έχουν διεξάγει οι ΗΠΑ μετά το 1945. Επενέβησαν στο Βιετνάμ, στην Κορέα, στην Κούβα, στο Ιράκ, στην Λιβύη, στον Παναμά, στην Συρία, στο Αφγανιστάν, στην Σομαλία.

Ο δυτικός συνασπισμός πάντα μισούσε την εθνική κυριαρχία ως θεμέλιο λίθο του έθνους-κράτους

 

Ο λόγος που στην Δύση επικρατεί αντιρωσσική υστερία δεν είναι η παραβίαση των Ουκρανικών συνόρων. Είναι η προσβολή στην λεγομένη rules-based order.

Δεν αντέχουν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές το ότι κάποιος αμφισβητεί την μονοκρατορία τους, και το μονοπώλιο που είχαν στις στρατιωτικές επεμβάσεις (Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Αφγανιστάν, κ.α.).

Δεν δίνουν δεκάρα για την Ουκρανική κυριαρχία. Επί δεκαετίες η εθνική κυριαρχία αποτελούσε κόκκινο πανί για το δυτικό λίμπεραλ κατεστημένο που προωθούσε την παγκοσμιοποίηση. Η δυτική παγκοσμιοποίηση έσταζε μίσος για την εθνική κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Το αφήγημα των υπερεθνικών ελίτ ήταν ότι "είμαστε ένα παγκόσμιο χωριό".