Το κίνημα Επανελληνίσεως πρέπει να συμβάλλει στην ανάπτυξη Ηγεμονικής και Στρατηγικής κουλτούρας

 

Εκτός από την κουλτούρα νίκης, η Ελλάδα υπολείπεται και στην στρατηγική κουλτούρα.

Η στρατηγική κουλτούρα μπορεί να οριστεί ως το σύνολο ιδεών, συναισθηματικών αντιδράσεων, και προτύπων συνήθους συμπεριφοράς που τα μέλη μιας εθνικής στρατηγικής κοινότητος έχουν αποκτήσει μέσω διδασκαλίας ή μιμήσεως, και μοιράζονται μεταξύ τους.

Όλες οι κοινότητες ασφαλείας έχουν συστήματα πεποιθήσεων, βασικών παραδοχών, και προτιμήσεων, άτινα αποκρυσταλλώνονται ως συλλογική συμπεριφορά, και λειτουργούν ως βασικοί παράγοντες καθορισμού της στρατηγικής τους ιστορίας.

Ανάλογο πρόβλημα αποτελεί η έλλειψη Ηγεμονικής κουλτούρας.

Βασικές συνιστώσες του προβλήματος ελλείψεως Ηγεμονικής κουλτούρας στην κοινωνία μας, είναι η απαξίωση της Ηγεμονικής Παιδείας και της Ηγεμονικής Παραδόσεως του Ελληνισμού.

Όταν δεν διδάσκεται η Ηγεμονική Ιστορία του Ελληνισμού ως βασικό μάθημα καταρτίσεως των μελλοντικών πολιτών στα σχολεία, το κενό καλύπτεται από μαθήματα εθισμού στον ραγιαδισμό.

Το κίνημα Επανελληνίσεως που ξεκίνησε εδώ και αρκετές δεκαετίες, πρέπει να εξελιχθεί. Δεν αρκεί πιά να κάνουμε διαλέξεις για το Αρχαίο Έθος και τελετές για τους Πατρώους Θεούς. Δεν αρκεί πιά να υπερασπιζόμαστε το ποιοί ήμασταν/είμαστε. Πρέπει να υπερασπιστούμε το ποιοί θέλουμε να γίνουμε.

Το κίνημα Επανελληνίσεως τώρα πρέπει να συμβάλλει στην μελλοντική ιστορία του Ελληνισμού. Και αυτή η ιστορία δεν μπορεί παρά να είναι ηγεμονική.

Δεν είναι δυνατόν να δηλώνεις ότι λατρεύεις τους Πατρώους Θεούς και τις Μητρώες Θεές, και συγχρόνως να περιορίζεις τον πολιτικό ορίζοντα του Ελληνισμού στα πλαίσια του εκμαυλισμένου ρωμέικου ψευδοκράτους

Η Ηγεμονική Παιδεία, η Ηγεμονική Ιστορία, η Ηγεμονική Παράδοση, εν ολίγοις η Ηγεμονική μας Κουλτούρα, πρέπει να ενταχθεί στις λαϊκές μας παραδόσεις. Γονείς, δάσκαλοι, παππούδες, απλοί πολίτες, πρέπει να διδάσκουν στα μικρά ελληνόπουλα το Ηγεμονικό μέλλον του Ελληνισμού.